Max Allier

(1912-2002)

Max Allier (o Alhièr per o far milhor en occitan). Que nos quita discrètament aqueste matin, 20 de Mai de l'an dos dau sègle nòu. Après d'aver atraversat en intellectual engatjat, dins los rengs dau Partit Comunista, l'autre, lo terrible que ne sortissèm, lo vint. Atentiu als grands auvaris, als grands estramasses... S'es fach remarcar dempuòi un mièg sègle per un trabalh estilistic originau sus la lenga, enrasigat dins lo vast ensèms literari montpelhieirenc qu'ensatjam de far reviure aicí. Son itinerari d'escritura s'encapita a despart de l'ensèms de çò que s'es fa ch en òc dins la meteissa pontannada. E pasmens Max Allier es estat un dels mai importants collaborators de la revista òc (siaguèsse pas que quantitativament) dempuòi cinquanta ans.

Son òbra es fòrça abondosa.

Per ieu çò milhor : sos poëmas (A la raja dau temps, 1951; Solstici 1969). Ne sabe de flòcs de per còr. Mas Fèlix Castan e Bernat Manciet an sempre considerat sas pròsas (Lenga muda, 1975; l'Emperau 1977; lo Plag...) coma quicòm de particularament originau, un tòn novèl vengut de pas enluòc, ont lo naturalisme s'enauça en poësia brutala e poderosa...

Una notícia necrologica sus aquel montpelhieirenc d'elèit.

Son prumièr poèma publicat dins "Oc" (1945): Ombra que vira.

Un interessant ramelet de poèmas compausats amb de provèrbis: gostós e chucós: "dichas en ramelets".

Son reculh màger: Solstici (tèxt integrau)

Sas pròsas dins "òc". Per començar: TREPALOP Una simfonia montanhòla, l'Augal dins la guèrra, lo maquís, un jove montpelhieirenc que se regala de tornar banhar dins l'occitanitat druda e totala. 

E dòne aquí en esperant mai una interessanta critica que faguèt en 1984 per las òbras poëticas de Carles Camprós.

Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX
Retorn a l'ensenhador generau