UNA PARTIDA DE PESCA
*
LO LOBATIER, LO TROPELIÈR E SOS ENFANTS
TRIBULACIONS D'UN GARDA-TERRA
SOVENIR D'ENFANÇA
PER ESTIEINE BENOIT
Poësias coronadas per la Societat Literària et Artistica de
Besièrs, o per l'Abèlha de Lamalor-los-Banhs, als concors de 1885,
1886 et 1887.
PRETZ. 60 CENTIMS.
MONTPELHIER, IMPRIMARIA DE BOEHM ET FILHS, 1887
Sabe pas res mai d'aqueste simpatic rimejaire, qu'es pas ges influenciat tant seguèsse per la renaissença rodanenca coma per la renaissença sabenta montpelhieirenca que se deslargan totas doas a bèl eime entre 1885 e 1887. Lo lengatge es d'un vilatge vesin de Montpelhièr en tirant cap a l'Oèst: Plaissan? Benlèu, que i a enlai una capeleta dedicada a Sant Gervasi... Aitanben aquela pichona brocadura patoesa a per avantatge de mostrar una lenga granada, se passatz lis sus los indefugibles francismes... S'i poirà pescar d'expressions requistas. E la pintura tendra e risolièira d'un mond avalit.
Vos fau gràcia de la versificacion. O ai remés en pròsa:
crese que vau milhor antau.
UNA PARTIDA DE CAÇA
Estre doça, aimabla, prevenenta, es lo milhor moien qu'una femna pògue emplegar per inspirar l'amor dau trabalh a son òme.
- E! Moisset, lo sorelh se lèva, e tu cèrcas disputa à Vièva, sans te metre en pena, braiard, s'arribarem au bosc tròp tard ?
- Chaca cop que vau à la caça, Mardieu! ma femna m'aclapassa de gròsses mocs coma gromand, pica-taulièrs, rodur, fenhant. Urosament, que l'abituda es una segonda natura: uòi crenhe mens un tal assaut que la picura d'un moissau. Parlatz-me de la Margarita! Se te ditz: « Mon bòn, la marmita seriá soven dejot dessus, se dau caçar fasiás abus », es totjorn d'un tòn que t'agrada: aqui d'onte ven, camarada, qu'en descroquent ton esclafidor, sies gai, ma fe, coma un pinson.
-Mon secret es que dins l'annada pèrde pas una matinada: hòrs lo dimenge et fèsta naut, lo fusilh demòra en repau.
Fin de sermons! Toton nos sòna. Après, après, Finòu, Belòna! E los tres amics, en charrent, prenon lo camin dau Torrent.
Granda o pichòta, una partida a totjorn un chef que la guida: lo que la nòstra aviá causit portava l'escais: lo Mosit.
Sitòt intrar dins la talhada ausiguèron japar Fanfara. Lo lapin que faguèt levar corriguèt vite s'encavar.
A pena dins la citadèla la partida ié fa sentinèla.
- Anem! Toton, ven lo Mosit, Siágues pas totjorn endormit ! Vite ! lo
furet, la pantena ! E faguem pas coma Codena que fredona certen
refrin, tot en esperent lo lapin.
Un moment après dins la cava, nòstre aurelhat se demenava; moscava sovent sus lo trauc; mès sans jamai ne far lo saut.
-Se ven encara à l'obertura, au risca de tuar la fura, diguèt Toto, lo
cau mocar; Aquò's dejà tròp l'esperar.
- Agem un pauc mai la paciéncia, e surtot gardem lo silenci, respònd lo chef. Aquel lapin restarà gaire mai dedins.
Au pus fons de la ciutadèla, la luta repren de pus bèla : per lo còp, lo morre ponchut faguèt descampar lo borrut.
- Avèm de qué faire l'intrada; montem juscas a la tranchada e se podèm levar un lebraud, nòstre sopar anarà pas mau.
Encara lo Mosit parlava, qu'un president dau jaç sautava, sans que lo Moisset, que menava los chins, ié poguèsse tirar.
Los autres dos van se postar, l'un au chaine de la Torrèla, l'autre au camp de la Pastorèla.
Rendut à son pòste, Toton s'assèta dessus un cairon e aluma sa bofardina.
Au chaine virava l'esquina, sans far atencion que lo gibièr, benlèu, darrièrs el passariá.
La votz dels chins se raprochava, e totjorn lo Toton fumava. Sus la fin venguèt lo lebraud, sans èstre vist dau grand nigaud.
- Demòda, empalhat, sus ta pèira: aquò remplis la carnassièira !
ié ditz lo Moisset en passent.
Per bonur que lo president prenguèt lo carrau que menava ont lo Mosit l'esperava. Filava coma un trin express...
Lo paure diable, un pauc après, acabava sa corsa fòla en tombent mòrt dins la rigòla.
Au bruch dau fusilh quand los chins fan pas pus de rebaladis, lo gibièr bat dejà de l'arpa. La partida emb aquela marca, se rend onte lo còp s'es fach.
Los dos companhons arribats, lo Mosit fa la remostrença a Toton sus la negligéncia que lo belitre aviá mostrat au pòste onte l'aviá mandat.
Toton, tant que durèt l'aubada, au diable lo Mosit mandava; e de jòia faguèt un saut quand ausiguòt: « Ara, a l'ostau ».
Seguèt cò dau Moisset que faguèron ripalha. Vièva, per excepcion, seguèt d'umor fort gaia: ela laissèt dormir: que faguèt sajament! Son refrin favorit: « Las oras son d'argent ». Lo Moisset, en retorn de las bònas manièiras que Vièva agèt per el et per sos vièlhs colègas, jurèt qu'a l'avenir, jamai un jorn obrièr, despenjariá pas pus ni fusilh ni carnièr.
UNA PARTIDA DE PESCA
Lo plesir que se permet un brave obrièr lo jorn de repaus, non solament ié laissa pas ges de remòrs, mès es quauques fes una sorça de jòia per sa familha.
- Bonjorn, Mèstre Delmàs
- Autant per tu, Martin; a-n-ont es l'autre camarada?
- Dabans... Tenètz, l'avètz aqui, que somieja sur la grava. Per ma
fe! sembla un cocarràs.
- Mardienna! ié ditz Mèstre Delmàs, cau avoar que deviás èstre fòrt ben ont barjaves ièr vèspre, per assoblidar que i a un an, totes los dissabtes trincam a la pèsca dau lendeman. Om es un pauquet pus aimable embé sos colègas, que diable!
- Aici perdequé, companhons, me trobère pas au rendètz-vos: en ié venguent, davant sa pòrta, rencontrère lo vielh Lapòrta:
- Estornèl, me cau faire un plesir, ço me diguèt
- Dos, mon amic.
- Sabes que maridam Chaneta; lo notari ara-memeta, va venir passar lo contrat. Vesin, te serai obligat se vòls èstre temoenh dins l'acte.
- - Ie signarai emb l'una amai emb l'autra pata, ié respondère sans soscar. Ai pas cresegut de mancar.
- Mèstre Delmàs d'ié replicar : « Es pas de tot repreensible, aquel qu'a sos plesirs prefèra d'èstre utile. »
Cabdèts, ara, pas pus de bruchs; coma lo pèis cau èstre muts; oblidam tròp qu'a bòna ausida: vejatz-lo prene la defila!
Biu! que grabèlas et fialats, au pus lèu, siágan estendiats! Aquela besonha acabada, lo chef (l'ai pas nommat encara; mès, lector, segur devinhatz qu'èra lo bòn mèstre Delmàs), lo chef, disiai, ven à sos camaradas:
- Amassatz soquets et brossalhas, per far coire lo dejunar. Ieu, en mièg travèrs, vau montar. Ne vendrai pas sans avelanas. Veiretz se quand arribarem nòstres enfants seràn contents; las maires van èstre encantadas.
Tre davalar, Mèstre Delmàs:
- Lo fuòc ? Enluòc lo vese pas,
ço ditz.
- A fauta d'alumetas, ié respondèt l'Estornelàs, son'ncara aqui, socs et broquetas. S'èrem dins aquel embarràs au mitan d'un desèrt, ailàs ! De qué fariam, mèstre Delmàs ?
Pardi ! çò que fa lo sauvatge, que, per se procurar de fuòc, o ai vist dins mai d'un obratge, pren dos flòcs de bòi sec, gròsses coma la camba, e, emb l'un còntra l'autre flòc, freta ‘njuscas a tant que se mòstre la flamba.
Sèm luònh d'aquela extremitat; nòstre païs es fòrt poblat. E jamai m'en vau à la pesca sans alumetas o sans esca.
Quand lo fuòc seguèt atubat, i agèt pas res de pus pressat que de levar los afustatges. Jamai, sus aqueles ribatges, degus n'aviá vist de fialats coma aqueles, de pèis cargats. Las grabèlas n’èran clafidas ; en tot, n'i agèt dos panièrs ras.
- Ara, diguèt mèstre Delmàs, fasètz secar las ustensilhas; ieu, vau engimbrar de grasilhas, Puòi nos metrem à netejar quauques barbèus per dejunar.
- E be ! per lo premièr qu'obrisse ! Fa l'Estornèl, estavanisse!
Espiatz, un pauc, aquel gruòus ! Mardiu! se n'avèm destruit, d’uòus!
- Còmpta-los, Martin ié replica E dejunaràs pas qu'après.
- Lo nombre, lo sabe a pauc près; As tòrt de me faire la nica:
Amai m'apèlen l'Estornèl, soi din lo cas de te far veire que i a quicòm jot mon capèl. L'an de delai, dins un afeude, emponhère un cabeç, jutjatz coma èra gròs, pesava près de tres quilòs. Lo vèspre, en l'embolnant, ma maire, En mostrent los uòus a mon paire:
- « D’aqui seriá sortit, benlèu, dos mila cabeces, pecaire !
- Diga dos cents mila, Babèu !
- Mon paire éra pas un lardaire. Mèste Delmas, çò que disiá, es-ti vrai, es-ti mensongièr ?
- I a pas res de pus vertadièr.
- Aqui dessus crese sans pena, que dau peis se perdrà pas mena. Lo cocut ne fa pas res qu'un e sarnipèta! es pro comun, ço diguèt Martin, lo trufaire.
L'Estornel, d'un èr satisfach, ié respondèt - seguèt plan fach :
« - As un bec de martin-pescaire, te l'acorchar aquò's mon afaire. »
Quand lo pèis seguèt cuòch a ponch, estelada sus lo gazon, e l'apetis fòrt agusada per una fresca matinada, la còla ataquèt lo fricòt, coma un mèrle las micacolas. Tanben, pro lèu, seguèron au quilhòt las botelhas amai las fiòlas.
La maissa plena, l'Estornèl, en las mostrent de son cotèl:
«- De matins, jot aquelas pèiras, en anent plaçar los fialats, ai vist intrar un polit escach de trochas, barbèus et vernhièiras ; mêmes, se me soi pas trompat, un carpèu se i es estremat.
Mardiu ! que siágue trop pichòta l'obertura d'aquela cròta ! Se podiái i intrar, santapau ! N'i arrapariái un mièg quintau.
Messiurs, es un plan grand daumatge, que se siágue perdut 1'usatge dau famos vinagre Annibal. Ai legit qu’aquel general, per faire un camin dins las Aups, a fin d'anar mesclar las arpas emb los Romans sos ennemics, emb son vinagre calcinava los ròcs que suls passes trobava.
Aici, entre nautres siágue dich, Annibal èra un pauc belitre: se, de son vinagre un mièg litre, per tota arma agèsse bailat, Dieu me delle ! a chaque soldat, lo pòble-rei èra flambat! »
Per ara, nos la bailes bèla ! Es nascuda dins ta cervèla? Mais, au segur, passarà pas! Que ne pensatz, mèstre Delmàs ?
- Me prenètz totjorn per arbitre, sans que i age lo mendre titre; Passa, s'ère un òme esclairat; Mès, sabètz qu'ai pauc estudiat. Lo trèt que l'Estornèl racònta, un autur, solet, lo rapòrta: aquò's un poèta latin. Sembla tot naturèl, pardi! Que se lo trèt èra notoèra, lo trobariam dins chaqua istoèra.
Lo repais pres, nòstres amics serian tot de suita partits; mès l'Estornèl que rafolava d'aprene à traire l'esparvièr:
- Messiurs, faguèt aquel obrièr, me pareis à bòna ora, encara. Partirem la calor tombada; Mèstre Delmàs, en atendent, m'ensenharà à lançar l'engenh. - Oi, mon amic, vèni, mon brave! Me’n volriai se te refusave.
Lo premièr còp que lo traguèt emb quauques bretas lo montèt. Dejà, nòstre òme se targava. Sabiá pa çò que l’esperava. Au segond, l'engenh se croquèt
Emb un dels botons de sas cauças e dins l'Erau vos l'entrenèt, acompanhat de quauques lausas e dels còps de becs de Martin. La leiçon finiguèt aqui.
Dins lo temps que camisa et bralhas se sequèron, nòstres amics se partetgèron las avelanas et lo pèis. E puòi, pus uroses qu'un rei, plan-plan au lotjis retornèron. Oh! que de jòia ié portèron! De tot mon còr, se per bonur, sabiái pas qu'un pauquet escriure, ensajariái de la descriure. Mès per aquò caudriá un autur: ieu soi pas qu'un vièlh rimalhur.
LO LOBATIÈR, LO TROPELIÈR E SOS ENFANTS
Lo tòrt que fasèm als autres, sovent, retòmba sus nautres.
- Lo lobatièr ! lo lobatièr ! Ensordava, en intrent a cò d'un tropelièr, un gusàs que, detràs l'esquina, portava cinc lobets dins una vièlha aisina.
Entre veire los carnassièrs que ié menavan prisonièrs, lo tropelièr ditz à sa filha: - « Aneta, mets sus la taula una autra sièta; lo lobatièr dejuna aici. » «Brave òme, se vos fa plesir, anatz depausar vòstra aisina dins l'estable o dins la ramisa. » « Enfants, mostratz-ié lo camin. »
Quoique à regrèt los garç ié fan escòrta; dau palais dau rossin ié drobisson la pòrta e, sans faiçons, vos lo laissan aquí.
En s'en tornant, l'ainat ditz a son fraire:
- Se quicòm m'agrada pas gaire, es d'anar prene lo repais a costat d'aquel cocarràs. Lo sofrir pas que uòi, seriá un pichòt afaire mès lo bòn aculh que
mon paire, Mardieu! es en trin de ié faire, dins quatre jorns, va lo ramenar aici. Aquò's çò que cau prevenir.
- E coma téner luònh l'afamat parasita? Son conpanhon ié replica.
- En metent en libertat los lobatons qu'a portat.
S'accèptas, profitem dau moment favorable. Sitòt que lo gusàs sortirà de l'estable, menatz-lo au cavòt prene un det de bitèr, e ieu, dins aquel temps, als lops donarai d'èr.
La joinessa, de far la nicha, es rare que se mòstre chicha. Sans la mendre dificultat, lo projèct seguèt acceptat.
Lo torn èra a pena jogat qu'Aneta la sopa escutlava, e que crassons et ostalada s'assetavan autorn dau plat.
Sabètz s'aquel obrièr se'n fotèt una bòça. Au segur, per quatre brafèt.
Los autres mangèro pa fòrça: lo pica-assieta auriá, en efèt, degostat un escòrjaròssa.
Son vièlh cotèl plegat, ara, lo gus faguèt:
-Me'n vau endorsar mon aisina, e puòi vendrai prene comjat.
Un res de temps après, rintra dins la cosina en crident:
- Que soi maluros! An escapat los lobatons.
Lo paire emb los Judàs corrisson a l'estable. Aqui, puòi als granièrs, meton tot jot dessus.
Vòstre devoament, ié ditz lo paure diable, Dieu l'oblidarà pas. Me'n vau, cerquetz pas pus. Adissiatz, joines gents; adissiatz, mon brave òste! Vos'n prègue, escusatz-me la pena que vos còste.
E vautres, ingrats lobatons! Se jamai, per aici, rencontratz de motons, Esparnhatz los!
- Bòn lobatièr, vòstre lengatge redobla lo regrèt qu'ai que lo petaçau
Siágue arribat dins mon ostau. Au mens, se quauque jorn revenètz au vilatge, sobenetz-vos qu'en-b-aqueste foguièr vos es reservat una plaça.
E en parlent, lo tropelièr i arrondiguèt et borsa et biaça.
Lo paure el partit, lo paire ditz als garç:
« Qu'a comptar de deman, pièges e traquenards siágan tenduts dins tot lo vesinatge. Per aquel suènh prevendrem lo daumatge que, venguts grands, los lops podrian faire au tropèl ».
Precaucion inutila: au bot d'una mesada, la còla malfesenta escamòta un anhèl, e, un certen temps après, pas un jorn se passava sans qu'emportèsse, ailàs, o feda o beligàs.
TRIBULACIONS D'UN GARDA-TERRA (*)
Rescòst, detràs un molon de pastura, nòstre vièlh serjant-de-verdura (*) gardava lo fruch d'un celièr. Espelis un grand lampansièr, qu'avant de se farcir de guina, mònta sus l'auçura vesina per espiar s'en aval, dau messièr, (*) lusissiá pas la carabina.
Tala, per evitar lo plomb e lo fialat, l'alèrta et viva cauquilhada, abans de prene la volada, quand vòu s'anar refrescar lo pafach, obsèrva l'alentorn de la fònt dau valat. Una fes dau messièr l'abséncia constatada, aquel obrièr, d'una cambada, arriba a l'aubre, ié grimpa coma un pic; mès encara se i instalava, que lo garda, coma un amic,ié vai soetar la benvenguda. Vos laisse pensar la figura que deguèt faire lo gojat.
Lo procès-verbal declarat:
« - Ton nom! e un pauc viu, compaire!
- Mon nom ? lo gus se ditz: aquò's plan mon afaire; me reconois pas, lo grison. E, coma un cat, lo vagamond sauta de l'aubre et a de lònga.
L'autre ié corrís après, bronca a 'mb' un soc et tòmba. Sa claca per lo sòu et son arma a la man, semblava, a Ronsasvaus, lo celèbre Rotland. Tot amalugat, tot sanglent, lo paure, a pena se levava, que vei lo gus que trescolava. Alòr, vergonhós et confus, en sospirent, ço ditz:
« Ma chèra carabina, ensèmble n'anarem pas pus ! Fas pas per quau non a bòn pè, la vista fina.
E, lo vèspre, lo degatièr (*) de sas fonccions se demetiá.
(*) Noms dau garda-campèstre d'autres còps.
SOVENIR D'ENFANçA
Selon un fort ancien usatge, lo curat de nostre vilatge, lo premièr dimenge de Mai, chaca an, en procession nos mena à l'ermitatge dau fresc valon de Sent Gervais. Es encara d'après una costuma antica que l'abans-vèlha, lo curat causis, embe solemnitat lo pus zelat, lo pus sage acolita, pet anar en companha dau clèrc far la teleta a la glèisa rustica.
Una annada, Dieu sap se ne seguère fièr, de ieu seguèt fach choèx. A l'ora convenguda, me rende a co dau clèrc; sus sa paura montura, cièrges, libre, ornaments, o trobe tot cargat, e lo vièlh rat de cur, sus la bèstia montat.
De suita partissèm. Erem dejà a la cima de la ravissenta colina que domina lo sent valon, quand un pastre, lo sac redon, plan, plan, vèrs nautres s'acarnina:
- Bonjorn, ço ditz, ai aici'n bèl lebraud que se podiá vos faire gaug?.
Lo clèrc que sabiá qu'à la cura, un tal morcin sei, respond au comandant de la tropa banuda:
- Menjam! lo prix d'aquel borrut?
- Entre fraires, vesètz, vau un pichot escut. Botatz! Cèrque pas a vos surfaire.
- Rebatetz nos'n dètz sous, lo mercat es conclut.
Ne rebat cinc per terminar l'afaire, e chacun va de son costat.
Au detorn dau camin d'aqui pauc aluenhat, nos troban en faça de doas claclas. Lo clèrc encara aviá lo lebraud entre pautas. Tranquilles, passàvem tot lis, lorsque lo bregadièr ie ditz:
- « Mon bon monsieur, fort je regrette que votre magnifique emplette
Vous ait mis en contravencion. Vraiment, vous avez du guignon. Allons, mon vieux, et un peu vite, faites retourner la bourrique et venez avec nous, devant l'autorité qui nous renseignera sur votre identité.
-Monsur!...
- Que ce soit sans réplique!
Docile à l'egal d'un anhèl, tant precipitament lo vielhet s'executa que laissa tombar son capèl e manca a faire la culbuta. Coma un boçut rise tot sol,
en pensent en-b-aquel embolh.
Un cop mon companhon, assolidat sus l'ase, anam coma de desratats.
O! que per ieu, non ane ansin Pegase !
Co dau magistrat arribats, e lo recit de la captura fach:
- mon amic (sus un ton sevère ço ditz au clèrc monsur lo rnèra) un quauqu'un d'atge coma vos! Estre conduit coma los rnalfactors !
Reconoisse pas aqui l'ome prudent et satge, qu'aviá totjorn servit
de modèl au vilatge.
- Magistrat, vostra indignacion çanja en veritable suplici l'umiliacion que subisse. E çapendant, ne prene a temoenh Dieu, lo sol tort que ieu me sentisse es, monsur, d'aver ignorat que transportar un gibièr, seguèsse proïbat.
- Nous y voila, le brigadier réplique. C'est toujors la même rubrique.
Allons, allons ! mon bon vieillard! A votre âge l'on doit savoir qu'en fait des lois, chacun est censé les connaître, dans ce pays, lorsqu'il nous a vus naitre.
A cela , le maire répond:
- Brigadier, vous avez raison. Néanmoins, il semble équitable de laisser dormir une loi qui n'admet pas la bonne foi.
- Morbleu ! ce n'est pas acceptable: d'ailleurs, qui me serait caution de la sincérité de la déclaracion que le bonhomme vient de faire ?
- Moi! réplique monsieur le maire.
- Le contrevenant ne l'est plus, repart le brigadier ému.
Lo clèrc, après un moment de silenci:
- Brigadièr, ma reconoissença egalarà vostra endulgéncia. Et vos, monsur
lo magistrat, mercé de l'interés que m'avètz temoenhat.
Puoi, sens esperar s'èrem basses, vèrs Sent Gervais nos reviram. A pena aviam fach quauques passes, que lo clèrc me ditz:
- Agacha! Nos tiram embé la paur e una corsa. Tant es vrai que d'argent en borsa vau pas d'amics en plaça. Ensoven te'n, enfant!
Après, tant que durèt la trota, e, segur, n'èra pas pichota, caquetèrem tant gaiament que n'espièrem pas filar lo temps.
Atanben, dejà s'amagava au moment de nostra arribada, detràs lo puog de Montbonur, la lampa que lo Creatur a penjat amont dins l'azur.
- Ara, menut, me ven lo patriarche, cau qu'un pauc viu nostra besonha marche!
Nos ié metèm emb una tala ardor qu'una ora après, dins la pichota glèisa, n'auriatz pas trobat un bricon d'esteriganha o de polsièira. Tot, o vesètz, èra anat dau milhor. Mès un traucàs au tabernacle ofrissia, pecaire, un espectacle que, fort peniblament, impressionava lo clèrc.
Lo digne òme, las mans en l'èr:
- Cossi, mon Dieu! Dins vòstre sent asili, los rats poirian establir domicili? ... Gardatz-nos d'aquel petaçau!
Tot en-b-un còp, sortis dau trauc un aucelon de nuòch. Ié tusta a la peitrina. Ajudat de l'esfrai, lo fa tombar d'esquina sus lo marchapè de l'autèl.
Tot en tramblent corrisse au vièlh. Mès en lo vegent sens conoissença, vau defòra cridar secors e assistença. Malur! Ma vòtz es sola a trebolar lo silenci de la colina e dau valon...
La larma a l'uòlh rintre d'un bomb. Me còrbe sus lo clèrc per veire se respira. Ailàs! Me sembla que la vida a quitat lo paure mesquin...
Portant, mai la nuòch aprochava, e mai la paur me conselhava d'abandonar lo vièlh. Delibère, e enfin la crenta de passar per lache m'inspira la resolucion de partir pas de l'ermitatge sans que per lo solide sache se lo vielhard es mòrt o viu. Examen fach de sa cabòça, i agèt pas res qu'una pichòta bòça: Grand Sent Gervais! seguetz benit se n'es pas mai qu'estabordit!
D'o saupre, un pauc tròp me preissave per qu'esperèsse tot dau temps. E lo moièn d'avançar lo moment onte veiriai la fin de mon torment? A cercar, mon cervèl trimava, quand me reven que lo vielhet avia totjorn dins son gilet alumetas, esca, briquet. Me sasisse dels afustatges. N'auriatz pas agut fach quatre passes qu'un cièrge seguèt alumat e que la cira degotava sus las mans de l'infortunat. A chaca gota que colava, me semblava que lo pacient anava faire un movement.
Per asard, una ié tòmba sus la fàcia e ié fa faire una grimaça, que me causèt tant de plesir que se l'àngel de per aqui m'aviá sorit coma un amic.
Sitôt que lo vielhard a fach signe de vida, m'aginolhe près d'el, lo sarre sus mon còr, ié parle. Me respònd. Pauc a pauc se ranima, e, coma lo marin, embé jòia, intra au pòrt, après agudre escapat au naufragi, nautres nos'n tornam au vilatge...
. . . . . . . . . . . . . . .
E lo lebraud, de qué deven? Vos demandatz, ne soi certen. Mon cher lector, vau vos complaire: lo mangèrem cò dau curat. Lo mèra seguèt invitat mès trobèt que sa dignitat l'empachava de satisfaire au desir que i èra exprimat.