Ai pas d'entresenhas sus aqueste clapassièr probablament jove au moment qu'escriu, estudiant saique, e en exilh dins lo París de "la Belle époque" . Que pasmens se i languís bravament. La pèça a de tot segur pas tròp d'interés literari mas son interés documentari es pas de negligir. Nos desvèla la presença d'un tèma "occitanista" (l'exilh) en 1898. E nos fai entreveire darrièr lo Panteon un pichon tròç ocult d'Occitania (remarcatz que lo mot i es, en 1898) ont Carles-Brun, amistadosament sonat "Mèstre" , fai viure l'occitan ... montpelhieirenc...
A 'n Carles de Brun, president de la Mantenença de França
Mèstre, aqueste an i a mai que la neblassa
que nos enlàguia en vegent la vilassa :
quante relent de michantas odors !
E quante embolh de totas las negrors!
èrem tant ben alai dins nòstre canton d'òc
luònh d'aquel espectacle afrós de las misèras
apegadas a las grandors que fan las fièras !
Perqué l'avèm quitat, digatz, lo Lengadòc?
E pasmens cau plegar l'esquina
amai que nos siágue caïna
la vila onte totjorn vòlon amolonar
la sciéncia, l'òr e la vida
la vila entre totas causida
e qu'a pas res per ela e que i an tot donat!
Mès sabe un cantonet florit d'Occitania
alai darrièrs lo Panteon
que me sembla un flòquet de pichòta patria
e que los Francimands ne'n sabon pas lo nom.
Uòi, mèstre vos vène pregar
au pus lèu de nos ié mandar
per que dau Clapàs la jovença
brindem a l'an novèl de nòstra Mantenença.
París 6 d'Octòbre 1898.
