la Cançon dau Dardalhon
Lo lac...
Aquesta revirada pro trabalhada e comola de sensibilitat dau poëma famós de Lamartina - lo pairin aimat de la renaissença mistralenca! - es una pichòta belòria, ja assenhalada per Carles Camprós. Se retròba tanben dins lo felibritge Latin T 4, 1893 (Nov-Dec) pp 392-
a dòna Valentina Marque, de Lion.
Totjorn, totjorn butats vèrs de ribas novèlas
dins la fonzuda nuòch emportats tristament,
es que poirem jamai, o temps! oras crudèlas!
faire sèsta un moment?
O lac! Totescàs l'an ven d'acabar sa corsa,
e sus tos bòrds qu'an vist lo lum de sa beutat,
espincha! Vene sol m'assetar sus la mossa
ont veniá s'assetar.
Rondinaves antau jot la ròca pelada,
antau veniá morir subre lo sablàs blanc;
antau lo vent trasiá la gruma de l'ondada
sus son pè tremolant.
Era un vèspre! O bèu lac, ne'n garde sovenença:
sus ton miralh lusent navigàvem urós
E solet s'ausissiá dins aquel grand silenci
ton flòt armoniós...
L'ecò portava luònh lo ressòn de la rama,
ressòn que plan-planet morissiá dins l'escur,
e coma dins un brèç s'endormissiá mon anma
comola de bonur ....
Quand subran una voetz mai que mai linda e bèla
sus ton bòrd encantat faguèt bronzir los flòts;
Doceta, vèrs lo cièl onte lusís l'estèla,
mandava aqueles mòts:
O temps! Amaisa un pauc. Oras tròp despachosas,
caminetz pas pus lèu
per que poguem tastar las jòias melicosas
de mon jorn lo pus bèu.
Dins lo monde n'i a pro que ploran, que sofrisson;
per eles caminatz;
mès que per tus, o temps, aqueles que joïsson
se vejan oblidats!
Ieu demande pas mai qu'un simple momeneta
e lo temps vai totjorn.
Dise ben a la nuòch d'anar plan mès l'aubeta
ven drevelhar lo jorn.
Aimem donc! Profitem de l'ora encantarèla.
La quitem pas 'svanar!
Car lo temps es la mar sans fin, nòstra nacèla
ié vai sans se'n tornar!
Temps gelós ! perdequé los jorns de benurança
qu'embaumava l'amor, s'esvanan coma un fum,
sans jamai nos quitar per tota sovenença
que l'ombra d'un perfum?
Perqué ne'n podèm pas jamai gravar la traça?
Perqué los jorns passats per nautres son perduts?
Lo temps nos los donèt, mas lo temps los estraça,
e nos los rend pas pus.
O granda eternitat, passat, nuòch sans limita,
menjam, de qué fasètz dels jorns que çagatatz?
Podrem pas un moment veire que ressuscita
lo bonur qu'emportatz?
O lac, rocàs gigant! Sèrres! Androna escura,
esparnhats per lo temps o qu'un temps rajoinís,
gardatz d'aquela nuòch d'amor, bèla natura,
d'etèrnes sovenirs.
Que siágue dins l'alen de l'aureta acrentida;
dins los bruchs de tos bòrds per lo vent emportats,
dins 1'astre qu'a la nuòch dòna son enlusida
'mé sas mòlas clartats.
Que lo vent que gingola e l'èrba que sospira,
que los lèstes parfums de ton aire embaumat,
que tot ce qu'òm ausís, l'òm vei o lòm respira
tot rediga: "an aimat! "
10 de Setèmbre, 1885
