Lo sòt qu'en França 
lava sa pança
d'autre abeuratge que de vin,
blanc o roge, fai mala fin.

Lo campanièr de Taulinhan
que sòna sens misericòrdia
ié deurián metre au còl la còrda
que nuòch e jorn  ten dins sa man. 

DE Loís sètze un vièlh soldat
a son filh que ven de l'armada:
- "Languisse que m'ages contat
dau grand Napoleon la gèsta renomada. 
Degús, crese, agèt de combats
desempuòi que la tèrra vira 
desempuòi que l'òme respira 
come los qu'en vint ans sus lo Rus a ganhats 
sus d'Anglés, l'Alemand e lo Turc conjurats.
Beurem un còp a chaca victòria !
- "Estrematz vostre vin. Seriam, segur, bandats
a la mitat de son istòria"

.....

Lo pus sòt

Coma n'aviái pas dich un mot,
Liseta me creseguèt sòt.
L'arrèst es injust au suprème
e tot autre n'auriá cridat. 
La jutgère sòta ela mema
mès seguèt quand agèt parlat. 

.....

Una sason

-" S'aquela ploja es seguida de caud,
tot vai sortir d'aquesta tèrra.
- Chut! Chut! quinques pas, Bosigau (1), 
i an entarrat ma bèla mèra!"

....

Armanac montpelhieirenc per l'Annada MDCCCC p 1. 

Lo lengatge dau còr 

Jot l'ametlièr ramut, de lòng dau pradon verd, 
La vegère un moment ajaçada, onchalenta ;
Un libre dins la man, barrat e puòi dobèrt, 
Es dessús sos ginolhs... De còps,  tota risenta, 
Sa tèsta sus son braç s'alònga per lo sòu. 
Ieu qu'ère rescondut detràs de la joinèla, 
En la beguent dels uòlhs, ère aclinat de paur 
D'apercèbre montar'na larma a sa parpèla, 
Car sabiái son secret... Son sen jot lo corset, 
Ondejava e sa boca en mudejant parlava. 
Mais ausissiái pas res. Ere siaud. De mon det, 
Copave un grelh de sause. E dedins ieu somjave 
De qué podiá pensar la jove au fons dau còr. 
Son nòvi èra anat luònh, tres mars los separavan 
Tot emb un còp se leva e ditz .: -"  Ò quante sòrt ! 
L'amor es pas lo liam, pus fòrt que vida e mòrt,
D'aqueles que sans pausa au doç retorn raivavan ! " 
Me sarre e ié prenguent doçamenet la man, 
ié dise: -"As pantaisat ? -Òi ! fai la bèla enfant : 
Questionave mon còr,  respondiái à mon anma! " 

Virelai

Res de pus doç que lo prumièr poton
Res de pus bèu que ton tendre sorire
Ai sus lo còr coma una cremason
O! laissa me, ma miga, te lo dire.

En alenant l'autre jorn la sentor 
au bòsc polit a-n'onte te vegère, 
Baisant ta man, a ginolhs me getère. 
Res de pus doç que lo prumièr poton

Tout tremolant, agère lo delire,
Auriái volgut, ma miga, te seguir,
Es ben cosent d'èstre partit d'aquí 
Res de pus bèu que ton tendre sorire !

Quand parlas pas, tot m'es una amaror ;
De tant d'amor es romplida mon anma 
Que, nuòch, e jorn, es tot fuòc e tot flama,
Ai sus lo còr coma una cremason

Anèsses pas per aquò me maudire, 
L'aiga dau ciel beguda per la flor
Chaca matin fai calar sa dolor ! 
O! laissa me, ma miga, te lo dire.

(Lo Felibritge Latin, 1900)