Fluéncias
1
LANGUISON de verbena e de mentastre
cèl comolat de sòmis sens passat
sendas per degun dins la seuva fòla
ma desrason perduda e l'eusièira e ta cara
amont tant vasta d'una claror
de lònga enfantada per las auras que van
e ton sorire floriment de labras
poderosa preséncia per las andanas
capbordas dau jorn que vèn
- ta lutz novèla a reirenuòch de ma meisson de creires
aquitau fusarà coma un crit darrièr
per m'alargar dins l'espaci...
Amor naissent...
n'i aguèt tantas per acabar d'esbocinar los talhons ultims de mos espèrs d'enfança tantas d'oblidanças per me tòlre que m'avián secat lo còr coma una esponga... l'atir manse de tos uòlhs de lònga pensada jamai pas dicha me butarà tan luònh delai mas ràbias vièlhas mastegar las darrièiras sobras de mon esperança...
o sabe
me vendràn d'autres crits
dins ma carn per se bandir doçament coma un òli a ras de mon esmòu... me caudrà esperar encara que tot se fonda dins mon còr
per que la flamba de tos vistons non siá pas mai qu'un miaulament vièlh de sofrença mai dolorós que mon pantais...
aquel sorire se legís ras de la pèl
coma una tremor trop amara per pas se comunicar d'una carn a l'autra.
2
L'AMORANÇA esvalida es una mar de sòmis...
d'onte nos vendriá talament de sofrença per prètz de la rançon dau sòmi qu'avèm tant alisat ensemble ?
dins l'anciá granda de la carn desaviada l'an s'enfugís coma un perdigau e jamai ma set poirà s'amaisar
l'amor es mai grand que la mar que rotla...
la mementa atentiva de mon silenci se passeja
per la fresca immobilitat dels images passats
ronhats totjorn de malor granda.
totjorn unenca es l'istòria sachuda
e la nuòch crida e se descrida e vai..
mon esperança avau coma una flor chaplada!
tot se nais dins la calor doça de tos uòlhs
de l'amor ven l'amor coma un pan se parteja
e l'oblit nòstre se compausa
de talament de sovenenças...
3
au marqués Folco de Baroncèlli-Javon
LA desrason de ma terra serà mai fòrta
que lo silenci d'una amistança quanta que siága.
la plòja es dins lo cèl grand de Camarga
blava coma ta cara au sorelh
d'un amor vièlh que se desfrena
amb una ràbia sens saber perqué
s'acabariá pas antau dins la violéncia
la lònga languison de nòstras vidas tristas.
tot es sofrença en ta musica
aiga maire en aquel sovenir de ventasses
que passejan aquí
l'immobilitat salancosa de son remembre.
se viu d'amors coma de raives venon fugisson
coma de nívols gris dins la doçor dau cèl
e nòstra rason se bastís de las auras
cançon tan vièlha amai sempre novèla...
retrai-ti solament ta cara
aquel tombèu de pèira simpla
qu'encara se quilha carrat coma una volontat
derisòria
dins la vasa aseptizada dau camping dei Santas ?
dire la gaug fòla pasmens dire la caussigòla ultima dins mon còr las oras que lo cèl la tèrra la rason flamban de la meteissa amaresa solara
las mans amb son trabalh precís
los nos novèus que se sarran coma de gemècs dins lo vielhum dau cuòr que plora
cantariàm 1'univèrs que se bocla gardians cargats de l'ància milenària quand oblidam de sorire per lo fotograf de servici
sus lo chivau mut coma nòstres còrs...
las flors de l'escandilhada me desàvian
rès dirà pas lo nom de la calor..
cavalòt ferotge que vòs pas mai
sèntre encara la volontat brunlanta dau cuòr se quichar
sus la violéncia de ton refús cavalòt de mas sofrenças foscas te forçarai de cridar seba!
... mas se pòt pas parlar d'aquela gaug que monta
se pòt pas mai.
..... e tu lo fraire
d'aquelas cresenças subitement fendascladas dins mon paure còr tot dessecat de languison siás aqui mai, te sènte
siás aquí dins la nuòch present coma un poëma e nòstre sèns fin per la poténcia fòla de ton pantais.
e la bèstia que brama dins l'escur
talament se morís de la languison quand te sentís passar
fiu de la sofrença e dau pantais perdut...
ta vòtz brutlanta dins la furor de mas venas es mieuna : portarai lo flàmbèu de ta revòuta
per tota la terra de la sau
a las caras reculidas de tot lo pòble nòstre...
la mòrt giscla dins l'ombra au mai fòrt de la nuòch...
e me caudriá ren qu'un crit de desrason matematica
coma una multiplicitat d'aucèus que se morisson de set
dins las gàbias dau jorn que ven
ren qu'una mar de crits
per celebrar l'ància que nos quicha
dins lo païs dau sòmi grand
a l'ora de sa venda totala per talhons...
Ai qu'es magra alòr la poësia cara a tot çà que se viu dins lo perlongament fadòli d'aquel desengrunament que quita pas de s'espandir dins los espacis amb la logica minerala de totas las agoniás... L'amor se cavís dins la paciéncia solament emai encara ieu que sabe pas perqué tota la nuòch que me desmesolha de contunh se beu coma una font dels raives que passèron d'èstre tranquillament res mai qu'aquel rosegament desipachós que sabèm tant traduire dins l'escritura angulosa de la deméncia nòstra au nonres piosament desintegrat per las caneladuras de l'espaci... La paraula d'ela meteissa s'enebis coma lo vòu d'un aucèu que jamai pus ne passarà las aigas que sabiá sus sas alas de vent sorne. Siái coma una ombra au fons de l'ombra nòva que monta dins lo cèl de Camarga ma carn mai que ma terra e mieuna irremediablament desenmascada de totes los amors que i an pogut grelhar...
Subre la pèl se sènt res mai que 1'umor amara de las auras, talament lorda de tot l'anidrid sulfurós que s'escampa de las flambariàs de Fòs. Avèm vist la sofrença d'en fàcia es nos ne siàm tornats amb ren mai d'aquel voide de languison de tornar saupre onte just s'arrèsta per un còr d'òme la limit vertadièira de l'infèrn...
4
LA ràbia dau folhum s'escampa dins l'aire per detràs l'espessor agra dau rocàs dins 1'univèrs bleuge de solitud
marcharàs sens pausa
per la montanha de sofrença
ont totes los amors son d'orlaments que landan
en la lutz tranquilla se legís
mai de violéncia encar que dins mon còr
e te sai bèla, amiga, e mai que bèla...
tota vida es demorada avau
e ne farai ofrenda a l'immobilitat de ta cara
tot ven raspós
non sai perqué m'esbarluga l'ombra que raia de tos uòlhs!
de la passion qu'as dich baila-me pro de brasa
per tot me consumir dintre la cremadura
de tas doas mans sus ma cara
e mòstra-te tornarmai que vòle
relucar mai luònh encara en la claror
aquela seguresa nòva que s'escampilha
dins la memòria de ma sang...
5
Las eflorescéncias de l'abandonament
UN sòmi jai au grand sorelh de mon èime estransinat.
Dins la combor desesperanta de l'abandon es ni silenci ni paraula : solament aquela mòrt mieuna e nòstra talament delai agrapada dins lo malhum sarrat de totas las pensadas que rajan ara dins la saba espessa de ton nom.
Vision de mon sòmi fadòli sèmpre mai clavat
trantolant dins la crida espessa que s'escampa
pas solament de mas bocas barradas, vision sens amor e sens asir tancada dins la pluralitat udolaira de ma carn...
Vision que solament pòt pas retraire coma un miralh la desrason singulara que plan planeta s'arrèsta pas de me desmantalhar.
Vision d'amor orrible qu'asonda Io banh amargant d'aquela desesperança vièlha e totjorn renadiva que me desfai coma un remembre d'edifici escampat dins l'avencàs mortau dau sovenir sens relambi assassinaire ont me cau tornar de longa beure la foliá sens espèr dins la copa fuoquejaira de ta rason novèla...
Vision engolida coma un calhau en travèrs de mon gosièr. Vision tan mieuna dins mon còr coma dins la lutz novèla que quita pas de se levar sus lo mond estrantalhat.
L'orror de çò que sai trompasse bèn totes mos assags pietadoses de cercar perqué t'aime e ne pete de o gardar tot per ieu... Siás mieuna de talament m'aver renegat au fons de las annadas que s'escampilhan dins lo nonrèn coma de constellacions fugidissas que jamai tornarem plus saupre.
Ni silenci ni paraula...
Tot çò que sai es viure coma un bestiau - sens cercar perqué se pòt pas empachar que ne moriguèsse de tant de ràbia mauconeguda que s'amolona dins la mar gigantassa de mon pantais. Ai, preséncia dau caravenc desencantat de la sapiéncia !
Car ni silenci ni paraula seràn pas mieunes ma miga.
Siái delai la solitud dels mots qu'un còp se diguèrem per jogar de li creire, siài delai la preséncia meticulosa de nòstres silencis recipròcs aquí plantejats contraris per convenientament desseparar l'eternitat de nòstres dos infèrns respectius, siái delai delai delai...
Siái aquí tot suau per saber mai que tu encara la sabor dau nom d'amaresa que t'an despartit, e per m'estrafissar interminablament de sofrenças a cada còp que tos uòlhs se tòrnan unir als mieunes coma per lo passat - mas bòndieu talament vuòges ara d'aquela luminositat prodigiosa qu'avèm saupuda...
L'infèrn recipròc se bastís de nòstres silencis...
Mas de las paraulas retengudas tanben
- aquela nuòch atròça que me pobola e que me tua -
dirai la grand solesa que me rosega de te saupre d'un
autre ara que te saup e que lo sabes e que t'agrada que li agrades...
Siás bèla e siás druda coma la lama d'un cotèu que me trenca als endreches que me fai lo pus mau. Ma lenga dins ma boca seca s'es coflada coma un calhau e me brutla dins la garganta coma una pastilha de cauç viva.
Siás mieuna de la mòrt que m'enfusas dins las venas coma una voluptat subtila e sàvia d'escapar a la desirança tragica que me teniá. Ara es la dolor d'esperèla e rès que la dolor : tuairas d'a-rebors! Antau bèn son totas las aciditats que se bandisson coma l'ondada dins los vestiges rosegats de mon paure còr d'amorós d'un cap èra...
totas las sofrenças eternalas que se son partejat mon cap...
la sau que brutla sus ma cara es ren qu'un sovenir : sovenir de ta cara viscuda encara mai que saupuda e afrosament raspilhosa per ma mementa coma una rama de papièr veire...
la nuòch es pegosa de tant se repetir dins mon pantais. L'invocarai pas pus amb lo temps que vai : sabe pas non sabe pas consí se pòt oblidar dins la lindor glaçada d'una vision perduda tota la doçor calorenta de l'esperança...
6
Ne tornarai encara a las sofrenças passadas
ara
que dins tos uòlhs tota ma vida s'engruna furiosament
ara
que sens que tu ne sachas rèn morisse de pas sentir ta cara dins mas mans brutlantas dau suplici calorent que m'enfusa ton indiferéncia despietadosa
ara
ara que se viu tota vida sens un crit d'amor a l'ora de la mòrt que siága ausit per res mai que la calada insonorizada de las parets de l'espitau grand onte totes demoram aicí a poirir...
e morirai ieu.
E mai lèu que se crei encara, per la sola dolor de l'èime tròp rosegat per l'espaventositat d'aquela solitud ont ai casut coma un gorg que jamai se'n pòt sortir...
Ai, de ieu, amiga, e de nosautres aquí dreches e desencantats coma davant un orizont ont tota vida amb lo sorelh capvira sens espèr...
7
LA paraula
sempre
bandida
e agantada
dins las eissaugas de son sòmi
coma un sovenir se teis e se desteis
cara a la tremor nòva
de la nuòch que se bastís.
Es la grandor fòla de tota remembrança dins mon còr rocassièira e romegosa de tant que se li retna de caminar
a ne morir totes.
Vilatge vièlh que te descaminas amb las parets deschicadas
son tant e tant d'esperanças que s'esclaparàn per rejónher en la rason freja dau sòu lo neient blos dont aurián pas jamai degut nàisser
Nadan dins l'èr de talhons de pensadas nòvas de tant de vielhum sens tremor repetit cara a las ambicions de mon pantais de uòi..
França capvira
amb nosautres dins la nuòch...
(Montpelhièr, 4-2-74)