Foliá dau dire per los temps
VAI lo temps que trempa e destrempa...
La desirança pausadissa dau mau tieune
detràs lo 'jorn per alenadas
me ven cridar la ràbia dau silenci
Espèr-tomple dins ma nuòch
dau mai ta faula intensa me comola
sai dins tas mans l'amaror que me tòrna
e i deurai legir tornar
consi pegás l'amor vièlh nos envesca...
... tremors finidas
linsor tant nòva de ma frau
supèras en çò mieu pacientosament desbrondat de tot grèlh de sòmis per aquela tieuna cirurgia dau lengatge...
Legirai dins la rusca de ton nom tant de mots que me fan tòti... N'es plus temps : au grand sorelh que nais dins tota ta rason se seguirà tornar dins la lutz blava aquel autre SUPLICI TAN PRIGOND ESPELIT DE LAS PÈIRAS!
lo chèstre de l'amor es dobèrt
dirai
als murs
lo nom de ma colèra...
Me sabes ara a ieu
a ieu ma miga
aquitau de lònga ofèrt
a las matematicas de l'espèra...
ANTAU dins sa grisor de ne morir
suavament aspra s'acaba e se poirís
la nòstra amor d'antan tant alisada...
Es lo temps de la quista absurda
dins mos uòlhs que volián pas pus veire
tòrne saber qu'au torn de n'autres
la tèrra s'es pacientament gelada
de tant se bolhissiá de vaiga solitud...
çò tebés vèn destrech a ne morir de set
s'es viscut talament
de maucòr
de mesprètz
que deguns saup pas mai
ni pòt pas
coma que vire
cridar
l'auba estranha que vèn...
es que tornarai conóisser la dolor tant doça
de se saber prigondament envescat
dins de gorgasses de clartat
mai poderós que lo jorn que vendrà ?
Marridesa dau pantais que foguèt nòstre un jorn
pallor nòva de tant d'esperança
portada per ta cara au luòc darrièr de solitud
òu! Crida! Escrotlament de nòstra desrason
viure encara l'instant primièr dramaticament perenne ont dins ma man venguèt la tieuna me dire çò brutau dau demai que nos quicha e m'anonciar la freja e longa saviesa de tas labras...
mas podèm pas mai córrer après nòstre talhon d'aür terrenc
s'es tròp viscut a contravam...
Los vièlhs grums de la paraula
dison ren a ma sentida
la tendresa es un jòc muòg
mai ton còr o ma miga es mai lins qu'un empèri
ma gaug serà per te vestir de tant de lutz
qu'aurem plus léser de ne viure...
un siblament d'asirors mòrtas
empobola encar las dogas de mon còr
esbocinaire esclatat
nòstre silenci es un novelum desnucleat per l'espaci
i bostigas de ton caire e de tant i jogarem a se quèrrer sens dire que lèu
finirem pèr se trapar e pèr descompartir nòstre fais de sofrenças qu'a la flor de pèu
partejarem
suavament nòstra comuna solitud
ampla e lònga rason de viure e de morir...
Chuparai tas bocas fins a plus saber
consí doças èran las autras
d'aquelas dau temps passat.
(Montpelhièr 14-11-74)