Joan-Claudi FORÊT
Joan-Claudi FORÊT es pas occitan de naissença mas se definís el meteis coma occitan de còr, " ciutadan fantauma d'un fantauma de païs ". Nascut a Lion en 1950, siaguèt d'en primièr professor de letras a Chamonix. Aquí, al còr dels Alps, a la frontièra de tres Estats, se podiá sentir pertot e pas enlòc, viure entre libres e montanhas, tot en somiant a Occitania coma a un amor de luònh. Aviá començat per un prumièr roman publicat en francés La Vallée Perdue.
L'occitan, lo coneguèt d'en primièr en descobriguent lo parlar ubagós de Nauta Ardecha. Un lengatge magnific qu'illustrèt dins son libre "la pèira d'Asard". Mai tard descobriguèt lo lengadocian, que devenguèt son principau lengatge d'escritura. Mai que mai un lengadocian "mejan", lo de son segond libre en òc "lo libre dels Grands Nombres", mas tanben l'occitan medieval que retrobam dins "la pèira d'Asard" ont a l'estèc de l'escriure remirablament, e, tot còp, lo montpelhieirenc, o per o dire milhor lo roquetenc. Que siaguèt un editor de libres de Max Roqueta coma Medelha o la Cèrca de Pendariès, sens comptar que montèt amb sos escolans dau licèu de Montpelhièr la pèça "la Ròsa Bengalina"... E aquò nos vauguèt quauques tèxtes en excellent "roquetenc" que metrem benlèu aicí quauque jorn.
Ara es professor de letras a Montpelhièr ont participa tanben a las activitats dau despartiment d'occitan de l'Universitat Pau Valéry...
Presentam rapidament çai enjós sos dos libres màgers, doas òbras prigondament originalas e pro finament escrichas que fan ara de Forêt un dels principaus escrivans d'òc dau moment...
La Pèira d'Asard.
IEO , coll Oc/Oil, 1990.
Aqueste libre siaguèt un eveniment en 1990, e daverèt lo prèmi Pau Froment. Construccion sabenta, ambiciosa, emplec de tres varietats diferentas d'occitan per tres recits portant sus lo meteis mistèri vist a tres epòcas diferentas per tres narrators desesperats... Un umor corrosiu e un pessimisme negre... Quicòm de tot novèl dins la literatura d'òc... Aquí coma o presenta l'assaber de l'edicion de 1990:
"Dans le silence de sa maison perdue sur le plateau d'Ardèche, un homme s'entête à déchiffrer une ardoise gravée de lettres étrusques qu'il a découverte par hasard. Au Moyen-Age, ailleurs dans la montagne vivaroise, au fond de son abbaye, un moine s'efforce de traduire en vers un manuscrit latin pour en conjurer le message diabolique.
En Ardèche encore, sur le point de quitter l'homme qu'elle aime, une jeune femme se penche sur sa vie pour tâcher de s'expliquer les raisons de son départ.
Trois narrateurs, lecteurs exemplaires victimes de leur propre texte, trois dialectes occitans éloignés dans l'espace et le temps, trois façons de conter. Pour un unique roman, quête d'identité sur quelques chemins du langage et du hasard. "
Lo libre dels Grands Nombres...
o falses e uses de fals
(Coll Pròsa occitana, editorial El Trabucaire, Perpinhan, 1998).
Aqueste vauguèt a Forêt, a bòn drech, lo prèmi Antigòne de la vila de Montpelhièr. es un recuòlh de uòch nòvas "plaçat jol signe, ço ditz l'autor, de la somiariá de las matematicas". Caduna d'aquelas nòvas es "una maquineta facha d'escombres de sens, de material de recuperacion" ont podèm destriar qualques nas d'aquelas "abstraccions de creaturas que sèm a mand de venir"... Ne cau pas dire mai, que lo libre es de pas mancar...
De pas mancar. Una nòva terribla que pren Verd Paradís a rebors: Infèrn roge. Las garrigas venguda banlèga desesperada. Coma ne sómian quauques uns de nòstres politicians. D'ostaus, d'ostaus, d'escobilhas, de quitran... e pasmens...
Un estudi sus lo teatre de Favre per Joan-Glaudi Forêt
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau