Antonin Glaize
(1833-1914)
Nascut e mòrt a Montpelhièr ont èra professor a la facultat de drech. Un dels fondadors de la Société pour l'Etude des Langues Romanes (1869). Escriguèt dins la Revue des Langues Romanes e dins l'Armana Prouvençau, l'Aiòli, la Cigalo d'Or, La Campana de Magalouna... Amb per escais lo nom de Pèire de Marello o Pierre des Marelles. Editèt en 1873 La Font Putanella ou Jacques Coeur à Montpellier peça patoesa d'August Guiraud (1778-1849) que s'èra jogada en 1808 au teatre de Montpelhièr. D'en prumièr dins la revue des Langues Romanes tom IV, 1873, seguit d'un estudi sus aquel autor.
Negligissiá pas tanpauc d'escriure de poësia, pas marrida, injustament oblidada. E coma fòrça de Montpelhieirencs i a venguèt de travestir de colors avinhonencas sa musa clapassièira. Exercici ingrat: sos tèxtes provençaus son bèus, mas se n'es pas gardat sovenença. Aquí un parelh de sonets requistes en provençau mistralenc que tròbe dins "l'Armana prouvençau" . Mancan pas ni de gaubi, ni de sensibilitat. L'autor es a l'aise que non sai dins son art de versificaire. E nos esmòu...
En 2002 Glaudi Barsòtti publiquèt una pichona notícia pro assabentada dins lo quotidian "l'Hérault du jour " dau 19 de setembre. Aqueste article nos siaguèt comunicat per los amics dau Bram dau Clapàs. L'avètz aquí en pdf (600 ko) o en jpg (190 ko).
De Glaize aquí d'en prumièr un tèxt de "l'Armana prouvençau" de 1884 (p 94):
Lis iue gris
Lis iue negre vuejon la flamo;
li blu retraison un cor dous;
mai dis iue gris misterious
lou regard noun descato l'amo.
N'es pas dur, n'es pas amistous
rèn noun douno, rèn noun reclamo ;
viéu, es traucant coume uno lamo ;
siau, es mai qu'un nivo neblous.
Dis iue negre lou tèms amousso
lou fiò, - di blu, la clarta douço ,
mai pòu rèn contro lis iue gris.
Lou mau qu'éli fan sèmpre duro :
e de sa traito blessaduro,
lou blessa jamai noun garis.
Mount-Pelié, 1883...
Aquí de qué sembla en occitan normalizat per los qu'an de mau a legir lo mistralenc:
Lis uèlhs gris
Lis uèlhs negres vuèjan la flama;
li blus retraison un còr doç;
mai dis uèlhs gris misteriós
lo regard non descata l'anma.
N'es pas dur, n'es pas amistós
rèn non dòna, rèn non reclama ;
viu, es traucant come una lama;
siau, es mai qu'un nívol neblós.
Dis uèlhs negres lo tèmps amoça
lou fuòc, - di blus, la clartat doça,
mai pòu rèn còntra lis uèlhs gris.
Lou mau qu'eli fan sèmpre dura :
e de sa traita blassadura,
lo blassat jamai non garís.
Montpelhièr, 1883...
... e dins "l'Armana prouvençau" de 1890 (p 63):
Espavènt
De fes que i'a, quand sias urous,
sentissès passa davans vous
coume un alen fre que vous jalo :
e devinas, plen d'espavènt
que lou Malur, en casso, vèn
contro vous de tusta soun alo.
E dintras a l'oustau, e vesès tóuti dos
vòsti drolo pausant sus la taulo li vèire
l'einat d'escambarloun sus soun chivau de bos,
e lou pichot darrié, gaiard qu'es pas de crèire.
La fenno, sourrisènto acour, vous pren la man
e, fièro, dóu regard embrasso la famiho...
E, sèns saupre d'ounte sourtis, à vosto auriho,
entendès uno voues que vous dis: "A deman...".
Mount-Pelié, 1889...
Publiquèt tanben:
Lou poutoun de la Princesso (1884)
La cansoun de Jan d'Amour (1885)
La mort d'un poutoun (1886).
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XIX
Retorn a l'ensenhador generau
