Sus lo comptador.

Emai aquesta d'aicí se siágue passada i a uòch jorns, au Plan Cabana, es sai que vièlha de tres o quatre cinc mil ans.

Après i aver begut son gobeletat de verda, Francés trai sus lo comptador una pèça de vint sòus qu'aviá michanta mina e pus michant son:

« -Aquela pèça es faussa », ditz lo garçon dau dèbit en fronziguent las ussas.

Francés l'aganta, la vira, la revira e vei qu'es de 1807.

- « Faussa ! Volètz rire, saique benlèu ? Dempuòi 1807 quauqu'un s'en seriá avisat!"

- Coma ié legissiái l'acomençament dau cònte, Guilhèm de Rodièr me venguèt d'un èr pietadós: - « Menjam, Mèstre Porranquet, vesètz pas que repapiatz dempuòi quauque temps? Disètz que la pèça es de 1807, que lo gobeletat s'es begut i'a uòch jorns, e puòi nos parlatz de quatre o cinq mila ans!

- «E òi, ié diguère ieu, i aguèt un faus monedaire lo lendeman dau jorn onte lo verai aguèt estampat aquelas rodèlas d'argent e d'aur que fan parlar los muts e veire los avugles. Que la michanta rodèla siágue de Cesar o dau prumièr Bonaparta, i'a totjorn per contrabanda o per sotitge, quauqu'un que la vòu faire passar. »

Mèstre PORRANQUET.

(Lo Felibritge Latin, X, 1899 Julh-Agost)