Lo michant uòlh
Dos caçaires se'n tornavan de la caça portant l'un una becassina, l'autre un becasson.
Coma avián set d'un dimenge passat a corrir los bòsces de Montmaur e de la Valeta, s'arrestèron a la premièira bandièira.
Entremens que bevián e se contavan totas las lèbres qu'avián blassat, totes los perdigalhs que sos chins avián levat dins la garriga, intrèt una paisanda que vendiá de gibièr:
« - Digatz , los caçaires, me crompariatz pas quicòm ? ai de lapins, ai de lèbres, ai de becassas!...
- Menjam », faguèron los dos caçaires, e virèron e revirèron tota la carga de la paura femna.
Au bot d'un temps lo premièr caçaire, que sompesava una becassa, la quitèt tombà, dins son sac e sortiguèt en plaça la becassina qu'aviá tuat.
La femna se n'avisèt pas, mas pasmens ié diguèt:
- Au diansis, pastrolhetz pas mai aquela bestiòla.Vesètz pas coma la fasètz magrir?
- Abotatz, ié faguèt lo premièr caçaire, aquò's sas plumas que son ara de milhor alisadas.
Lo segond caçaire levèt alòr la becassa de las mans de la paisanda en ié diguent:
- Es pas tròp grassa, mas pasmens es bravament fresca!
Alòr que la traguèt dins sa carnassièira per ne sortir tanlèu lo becasson qu'aviá tuat.
Coma la femna, en se revirant, vegèt que tornarmai sa becassina aviá magrit, se levèt e diguèt als dos caçaires:
- Botatz, botatz, laissatz me partir. Car vese qu'avètz lo michant uòlh e lo michant det. Se demorave mai, chanjariatz mas becassas en becassons e mas bèlas lèbres en lebrauts estequits!
Carles de Rebolh e Mèstre Porranquet.
1. On croit encore dans les campagnes que certaines personnes ont le mauvais oeil et qu'il suffit de leur passage, de leur regard ou de leurs paroles pour mettre à mal les tropeaux, les volailles et les vers à soie.
On peut voir « Armanac» de 1895, p. 12, sous le titre "la Chaca") et la signature de M. Virenque, une histoire presque semblable. (R.-F.)
