Seuvas serranèlas
(paregut dins "Reclams" 2007... ont s'atròba atribuït per error a Max Roqueta a quau èra dedicat!)
1
tot es verai
dins l'entrevescament de la rama
au lindau dels embelinaments
la seguresa e l'incertesa
e l'immensitat de lutz que nos aclapa
son cant es lo cant dau ventolet
e lo cèl de març es blau coma un remembre
2
m'embeve de degots de lutz adolentida
giscle de la vida dins sa misteriosa claresa
e son silenci testard
3
los possibles nos esclapan
l'inaccessible nos embelina
e es encar quicòm mai qu'avendrà
l'inausit fons
lo fremin primavenc de l'aireta
4
la boissonalha en son verd tròp crudèl
nos enchichorla de saviesa
e l'èurre embriagat de lutz
tremòla dins la doçor de l'aureta
escandilhada apasimanta
ont s'engrava la totalitat bateganta
dins l'immobilitat cantarèla
lo sofriment viradís de l'aubralha
als luòcs encantats ont tot s'esbeu
5
la mofa e la feuse rebastisson l'existir
dins lo solòmi dels vents
se retorcís lo suau desvari de l'erbilha
aquí pasmens coma aiga s'acanala
lo rag de la vida
6
se traire dau gorg mofle de la consciéncia
coma aquela tartarassa amont dins lo cèl
campejant la puresa irreala dau cèrcle
7
las rancaredas dau desir
esbocinavan son secum
dins la furor solitària dels euses
sublim esliuç de belesa
esvartada a las raras de l'oblit
m'endeveniái fraire de l'èurre
en sa cançon d'escarlimpadas
mon agoniá èra l'immensitat aboscassida
8
flor mauva au lindau de la prima
per los camins ont trepan los singlars
avèm gandit la cima
dau sauvertós paratge
ont totes dos nos voliam esbeure
coma l'aiganha dau matin
dins la clartat dau desir de l'autre
e sèm aquí sus lo lindau
9
l'aiga dormís dins lo groüm verdau de sos sòmis
fernissenta entre los joncasses
escura visatgièira de puresa
oblidosa coma lo cristau de nòstras existéncias
aplantadas aquí
dins la verticalitat de la meridiana
10
Lo vent tragut dels espacis brausents
dins la solitud de la combassa
desrevelha un ferniment
d'infinida saviesa
sus lo miralh escur de la conca
portal verdejant de l'oblit
per sempre mai
11
Lo bèl amor, aura en la nauta seuva
ont fernís lo silenci en musica eissordosa
s'espompís dins la voluptat de la fresquièira
tras los sèrres emmantelats de lutz
au bescaume despietadós d'un raive
12
Las escalièiras de la sòm
pojan fins als lindaus de claresa
d'aquelas acropòlis
ont volriam tornar campejar
nòstres remembres escantits
APONDON: UN CANULAR LITERARI INVOLONTARI?
escriviái aiçò als companhs (24-3-07):
Adieu cars amics
Recebe aqueste mation lo darrièr "Reclams" amb de poèmas "seuvas serranèlas" presentats coma de Max Roqueta. De fach aviái mandat aquò a l'amic Javaloyès coma poèmas mieus dedicats a Max...
Soi onorat de segur per la mespresa, que de tèxtes mieus poguèsson passar per de "pseudò-max"... mas per un còp soi per pas res de tot dins la galejada, i a ges de canular literari ni res... Perlongam pas l'aventura mancietò-nelliana d'Aristides Roqueta.
S'aguèsse volgut far de pseudò-max Roqueta soi tròp familiar de son òbra poetica per la far antau. Aurái causit una metrica mai roquetiana...
Amistats a totes!
Joan Claudi Forêt me respondèt:
Damatge, o puslèu grand gaug ! Tornam totjorn a la faula del Pierre Ménard de Borges. Legiguèri aqueles poèmas, tre recebuda la revista, ièr, amb la despaciéncia que se devina. E m'imaginavi ja un novèl periòde poëtic de Max Roqueta, encara inedich e de descobrir, plan mai modèrn, entièrament inausit, un pauc coma sos dos periòdes dramaturgics. Ja sautavi sus la pluma per escriure un article pels Cahiers, lo GREC o Òc. Lo còp que ven, Joan-Fred, per renovelar lo sens de tos poèmas, los mandaràs a Reclams signats Gardy, un autre còp puèi Forêt o Verny. E aurem a cada còp un univèrs poëtic entièrament nòu, foguèsson los meteisses poèmas que mandèsses. Mercé d'aquel involontari mas regaudissent canular, que nos fa tocar lo fons de la teoria semiotica. JCF
Pagina de l'autor JF Brun