Max Allier

(son prumièr poèma paregut dins "Oc" de 1945)

Ombra que vira

(telecargar lo tèxt fotografiat en *.jpg)

Ombra que vira, anèl perdut
aquò's antau que tot s'aisina
a la mala ora det ponhut
la vida tota s'enverina

O sabes pas, filha, qu'amont
tota una armada es a l'espèra
que dins lo silenci prigond
lo cèl blau te seguís sus tèrra?

- De qu'auriái paur? I a pas digús...
Solet un corpatàs que crida
temps, s'es aluenchat dins la lutz
per se pausar a l'avalida...-

- ara ton Dieu demòra mèstre
mas que venguèsse a delargar
sus ton cap l'entre-signe negre
res non poidriá pus t'aparar...

Dieus esvalits, anèl perdut
ja tota palla, l'amorosa
sòna de badas... Tot es mut.
vei la trumada en l'aiga blosa...

Mas l'ombra a fusat sus la dralha
lo sorelh tòrna a treslusir
la jove a mas rasons badalha
e fug... D'aquò qu'una ombra ditz:

S'enchauta ben, manida urosa
als dieus agrada: dins sa man
legís son astrada corosa
e ritz: farà sorelh deman...