Ancians dralhòus

1.

Camins de canhard e d'engana detràs l'angoissa dels matins esvalits luònh luònh dins la brasa de las annadas... que sabe desenant cossí, los tornèsse enregar, me menarián cap un òrt de bruna musica ont tota jòia se tremuda en bocins tremoladisses de preséncia  tieuna.

2.

Aladonc estofar  tota esmoguda s'enchichorlar de bròda fins a ne far au fons dau silenci son mai intim aigardent.

3.

Per benlèu trobar son extasi dins quauque incresable refinament de tristor

4.

Aquel ferniment puòi, dolor e rire, ne saupre en l'ombrina saura l'immanéncia. Enclaure en el sas sasons d'èsser. Als orisonts tant clars de l'abséncia. Tant bèu ferniment... Ne chucar furiosament l'indefugibla doçor. Que te rend nèci, mas caucanha, s'avaloram antau dins tot son ample palunièr l'infinit groüm de la descasuda...

5.

Car vejaicí que siám sus la mai ultima riba pus luònh que las seuvas ferotjas dau vèspre. Davant aquel bèl alisament de solesa mirgalhada, amb de cèls tanben,  que viran, e mai d'ombra musicaira, e aquel picament nerviós jot las batas dels chivals. Detràs serà salabror autonenca. Detràs  tanben  aquel esfrai, que se dobrís, a bèles paucs, sus  los acrins bleuges de la consciéncia.

6.

A cima d'autas sèrras solitàrias dins l'espavent e la lutz. Soi òrb de paur. E pasmens siás aicí.

7.

Aicí, de tant qu'èra aitanben estat estranh de te trobar. Mas ara n'ai tornar destoscada la clau. Fins a la dissolucion clarinèla e integrala dau ieu, a se ne perir d'anequeliment. Après m'èstre desforviat luònh luònh au dintre de ton existir sens quitament qu'o solfinèsses. Cabussant au pus fons d'aquel miralh enveirent de pensadas inexprimidas e pasmens eissordosas,  ont s'abrasan - a dicha que s'endormisson - crèires e belucs.

7.

A cima d'estiu pasmens la granda nuòch marina: e adés vendrà la gaug, la gaug dau semblant chucós coma miugrana. Bronzinament brasa roja e sorelh, que puòi s'en vai, en pastura a totes los silencis, dòrs l'espavent ninòi e sobeiran, patz tempestosa - dins l'èime tant coma au defòra.

8.

Aurina e sàvia l'espèra aplanta sa cançon de plòjas. Tot d'un còp ven la grand patz de las emplanadas assecadas. L'embelinament brutau de la set. Clarinèla als grands fuòcs dau sorelhàs.  Se levan dins lo silenci auretas e remembres.

10.

Paupejarem de nuòchs toscas e brunas. Au defòra crida la grand luna agostenca. Aime ta carn desnusa e son perfum.

11.

Astrada blosa en l'auba cremesina recorreguda misteriosament per aquela bramadissa rauca dels matins. Ont la rason vai que s'enlima. Engravats que siám dins lo rabinar de las oras, breçadas de sorelh e  de desirança.

12.

Au semblant de quauque autre respir d'antic vent d'aut, tras las baissas empegadas de sau. Tant talament  vasta e mai amarganta, ailàs,  n'èra estada la talent. Relevant qu'aitanben  sachèssem ara cossí puòi èrem diusencs, alavetz, sus la cima de nòstra joventut. Fugidissa,  e ara, esvalida, que lo temps n'a raubat la clau.

Julh de 2001

(Oc CCCXLV Nov 2002 p 20-21)