Pietro Aretino (1492-1556)

Los sètze sonets Luxurioses (1524)

(revirada per Amarillis Fernandez)

I

(Fottiamci, anima mia, fottiamci presto)

Viechem mon arma lèu viechem viechem!
Sèm pas nascuts que per viechalhejar
asoras lo vièch, aime la monifla
sens aiçò lo mond seriá qu'un chichet!

Se post mortem posquèssem mai viechar
diriái ieu: viechegem a ne morir
n'aniriam viechejar Eva e Adam,
qu'inventèron la mòrt tant marridassa.

Verai s'aguèsson pas aqueles laires
manjada la fruchassa traïdoira
sai que los aimadors n'aurián delici!

Pro desparlat! Emmarga-me ton vièch
au pus fons, que mon arma s'esbocine
e sus ton viragaut nasque e morigue!

Que puòi sens retenguda
s'espetèsson moniflas e colhons
de tot plaser testimònis astrucs!

II
(Mettimi un dito in cul, caro vecchione)

Trai un det dins mon cuol ò car vielhet
a bèles paucs dintra-i ton chichet
per far bòn jòc enauça ben ma camba,
puòi marga me sens t'entrevar de res.

Qu'es, per ma fe! mai requista bocada
que pan onchat passat a la brasièra:
e s'aimas mai vai puòi dins ma monifla
car los òmes son totes landrejaires.

- Te bicarai primièr dins la monifla,
puòi dins lo cuol: vièch de monifla en cuol
me rendrà ieu joiós, e tu beata!

Bèu nèci aquel que vòu tot mestrejar
e perd son temps a cercar de solaç
endacòm mai que dins l'escambarlada.

- Cortesan carra-te dins un palais
d'esperar que quauqu'un se moriguèsse
çò sol qu'espère ieu : far ma viechada!

III
("Questo cazzo vogl'io, non un tesoro!")

Vòle ges de tesaur, vòle aquel vièch
es aiceste que me pòt rendre urosa
es quitament un vièch per emperaira
vau mai aquesta gèmma qu'un potz d'aur!

Ajuda me, vièch tot mieune, morisse
tròba ta jòia en ma monifla cauda:
que pichon vièch non demòra enarcat
se tròp mira l'asuèlh de l'iranhàs.

- Mèstra mieuna es verai çò que disètz
qu'amb pichon vièch quau fotralha en monifla
s'amerita un clistèri d'aiga freja.

Fotralhèsse en de cuols quau l'a menut!
Aquel que l'a despietadós e fièr
cau que de lònga forre de moniflas!

- Sai qu'as rason, mas sèm tant alifridas
de vièches e n'avèm tau gausiment
qu'aitanlèu totes los engoliriam!

IV
("Posami questa gamba in su la spalla")

Pausa sus mon espatla aquesta camba,
tira ta man de mon vièch enarcat :
se mai fòrt o mai suau vòs que te vièche
fòrt o suau sus lo lièch dança amb ton cuol !

E s'en lo cuol desforviant la monifla
linza mon vièch , diga-me de gusàs
que lo portal de l'iranhàs lo sabe
coma lo garanhon sap la cavala!

- Dau vièch ma man ieu la levarai pas,
aniriái pas faire aquesta foliá
e se vòs pas vai t'en te faire monge!

Que puòi seriá tot tieune lo plaser
entre qu'antau es au còp tieune e mieune
adonc, fotralha ben o trai t'enlai!

- Podriái jamai partir
luònh d'aquel doç cascalh, senhora cara,
quand me prenguèsson per lo Rei de França.

V
("Perch'io prov'or un sì solenne cazzo")

Tant ufanós lo sentisse lo vièch
que reguitna au portal de ma monifla:
que vodriái ieu èsser res que monifla,
mentre que tu seriás pas pus qu'un vièch!

Foguèsse ieu monifla emai tu vièch,
t'encafornariás lèu en ieu monifla
e tu auriás tanben de la monifla
tot lo plaser que pòt aver un vièch!

Pòde pas èsser res qu'una monifla,
e tu pòdes pas èsser res qu'un vièch,
pren lo bon voler d'aquesta monifla.

- E vos prenetz de mon vièch menudet
la bòna vòlha: aprestatz la monifla
dejós, e ieu dessús metrai lo vièch;

aladonc sus mon vièch
laissatz vos anar tota amb la monifla:
e serai vièch e vos seretz monifla.

VI
("Tu m'hai il cazzo in la potta, e il cul mi vedi")

En monifla as mon vièch e mon cuol veses
e ieu vese ton cuol coma es bastit,
qu'a bòn drech me podriás dire caluc,
vist qu'ai mas mans a la plaça dels pèses.

- Creguèsses a aiceste biais de fotre,
seriás una bèstia, e res t'avendriá
que tant milhor au fotralhar me fau
quand sus mon pièch amb ton pièch t'apodèssas.

- Ieu vos fotralharai bèla lebrauda,
qu'au cuol vos vòle far tant de flatingas
amb los dets, amb lo vièch amb tot mon biais,

que plaser sensa fin ne sentiretz
sai que pus doç que ges de catimèlas
per diva per duquessa ni per rèina;

e per fin me diretz
qu'en tal mestièr soi un òme valent ...
Mas d'aver vièch pichon me desespère.

VII
("Ove il mettrete voi? Ditel' di grazia")

Ont l'anatz engulhar digatz, de gràcia,
Per darrièr? per davant? o vòle saupre,
puòi que me desagrada tant e mai
que dins lo cuol l'entrauquetz per disgràcia.

- Per qu'aja son sadol vòstra monifla
Dòna, lo vièch antau bastarà pas
mas çò que fau o fau per pas semblar
un Fraire Marianet, verbi gratia.

Mas puòi que dins lo cuol volètz un vièch
- au semblant dels vièlhs savis - soi content
que faguèssetz dau mieu çò que vodretz.

Amb la man prenetz lo, metetz lo dintre:
que tant util al còs lo sentiretz,
coma per un malaut la potingança!

E ieu n'ai tant de gaug
de sentir ma vedilha en vòstra man,
que se viecham morirai au mitan.

VIII
("E saria pur una coglioneria")

Seriá aitanben una colhonada
ni per la vòlha qu'ai de t'enfifrar
se mon vièch l'enfonzèsse en ta monifla,
sens prene mon plaser dins ton anqueta.

S'avaliguèsse en ieu ma parentèla!
Espès espés darrièr te vòle fotre
qu'anqueta e iranhàs son desparièrs
tant coma son l'aigada e l'aigardent.

- Viecha me fai de ieu çò que vodràs,
en monifla o en cuol pauc me n'enchaute
ont que siá que faguèsses tos afars.

Me creman tant la monifla e lo cuol,
que me vièchèsson muòls, ases e buòus
ne sauprián pas amaisar la brutlada.

Emai sabe que lèu
te carraràs de m'o far a l'antica,
coma auriái fach se foguèsse estada òme!

IX
("Questo è pur un bel cazzo lungo e grosso")

Sai qu'aqueste es un vièch lòng e garrut
- Osca! se l'as bèu laissa me lo veire
- Volèm ara ensajar se lo pòs prene
dins ton iranhàs mentre siái darrièr!

- S'o vòle ensajar emai s'o pòde?
Puslèu aiçò que manjar o que beure!
- E se te desrompèsse, tu jaguda
e te faguèsse mau? - As tròp de laguis

Escampa te dins lo lièch , marga-me
per lo dessús, que s'èras tu Marforio(*),
o un gigant, sai que n'auriái solaç,

basta me tòques l'òssa e la mesolha
amb aqueste vièch tieu tras que diusenc
que gaririá de tossir las moniflas!

- Dobrigas ben las cuòissas...
Qu'o podrián sai que veire d'autras dònas
mièlhs vestidas que tu mas mens fotudas!

X
("Io 'l voglio in cul. - Tu mi perdonerai")

Lo vòle au cuol - Tu me perdonaràs,
Dòna, vòle pas faire aquel pecat,
qu'aquò's pitança de capelanalha,
qu'a desforviat tot gost per sempre mai.

- E! mete lo aquí! - O farai pas! - Si, qu'o faràs!
Perqué? se fai pas pus de l'autre latz,
dins la monifla? - Si, mas mai m'agrada
vièch per detràs qu'a jaba per davans!

- De vos me laissarai aconselhar
lo vièch es vòstre, e se tant vos agrada
coma a un vièch vos i cau comandar.

- L'accepte per mieu: marga lo de cant,
mai naut, mai dejós, sens espofegar.
O vièch mon bòn companh, vedilha santa!

- Pren te lo tot entièr!
- Tot entièr de bòn grat l'ai engolit,
mas vodriái qu'i restèssem tot una an!

XI
("Apri le coscie, acciò ch'io vegga bene")

Dobrís las cuòissas laissa qu'espinchèsse
ton cuol polit e ta bèla monifla!
cuol que fariá cambiar un vièch d'idèa !
Monifla qu'als còrs tot lo sang i tiras !

Mentre que te paupege amorosit
me ven caprici de t'enfifrar sobte
e me sembla pus polit que Narcís
dins lo miralh que ton vièch urós ten.

(arriba una vièlha merluça que sospren los aimadors)
- Ai ribauda, ai ribaud ! Per sòu, au lièch!
Ieu te vese, putana! e t'apreparas,
ieu te romprai doas costèlas au pièch .

- te cague dessús vièlha vairolada
que per aqueste tant perfièch plaser
intrariái en un potz sensa ferrat.

E non se tròba abelha
lifra de flors coma ieu d'un nòble vièch,
sens encar lo sentir, de lo mirar m'enaigue.

XII
("Marte, maledettissimo poltrone!")

Març , ò pauruc! Qu'aitanben se fai pas
d'èsser jot una dòna e de viechar
sens mirar Vènus - amb tant de furia
e mai talament pauc de retenguda.

- Mas soi pas Març, soi Ercules Rangon,
e la que fote es tus, Angela Greca!
e s'agèsse un rebèc aicí amb ieu,
te viechariái una polida canta

mentre en ton iranhàs doça companha
fariái anar e venir ma vedilha
remenant ben lo cuol e quichant fòrt.

- gausisse quand viecham e pasmens crente
que l'amor puòi me bailèsse la mòrt,
- tant es joine e caluc - amb vòstras armas!

- Cupidon es mon camarada
e vòstre filh, e velha sus mas armas
que las consagra a diva Gorriniá.

XIII
("Dammi la lingua, appunta i piedi al muro")

Dòna ta lenga, apieja au mur tos pèses
quicha tas cuòissas quicha mai estrech
puòi laissa-te reversar sus lo lièch
que res mai non m'entreva que viechar!

Ai! Traïdor! Qu'es dur ton viragaut!
O! coma? E me borrèla l'iranhàs!
Un jorn, promés! s'au cuol me lo remetes
te lo farai sortir aitanlèu de çai-dintre!

- Gramecís, cara Lorenzina, ensage
de faire a vòstre agrat, ara quichatz
quichatz coma o fariá la Ciabattina.

I arribe lèu - e vos, i seretz quora?
- I soi! Donèsses me tota la lenga!
Que morisse! - Emai ieu! Ne siás l'encausa!

Sai qu'ara as acabat?
- Ara i siái, ara o fau Senhor mieu!
Ara o ai fach! - E tanben ieu, ò Dieu!

XIV
("Non tirar, fottutello di Cupido")

Cupidon putanièr, tires pas mai,
la carriòla; arrèsta te grand muòl!
Vòle dins l'iranhàs, pas dins lo cuol ,
viechar la qu'en sas mans ten ma vedilha!

E quiche en ma braçada aquelas cambas
soi tant despoderat e entreprés
qu'un muòl plaçat antau ne moririá
me desvàrie de fotre a contraman.

E se vos, Beatritz, vos fau patir,
me devètz perdonar puòi que vos mòstre
que de fotre a rebors me destimborla..

Pasmens se non prenguèsse per miralh
ton cuol, en m'apiejant sus mos dos braces,
jamai se finiriá nòstra viechada.

Cuol lachenc e rosenc!
Tant te mirar me comola de vòlha
sens el lo vièch me restariá flacàs!

XV
("Il putto poppa, e poppa anche la potta")

Lo manit popa e ta monifla popa
e quora trai lo lach quora lo beu
que vesètz tres uroses dins lo lièch:
cadun au meteis temps pren son plaser.

Sai que jamai tant golauda viechada
non agèretz entre las milieirassas
que visquèretz e prenètz mai de fèsta
çai qu'un vilan quand manja la recuòcha.

- A de bòn aquel biais es tant gostós
per viechar: bòn viechar, diusenc viechar!
e coma s'ère abadessa gausisse!

e çai me tòca au pus viu, ont prusís,
aqueste vièch tant bèu, garrut e regde,
que ne sente un plaser mai qu'inausit.

E tu, vièch bordescós,
vène lèu t'enfonzar dins ma monifla,
e rèsta-i un mes, tant te i agradas!

XVI
("Sta cheto bambin mio; ninna, ninna!")

Ista siau manidet! sòm sòm! Dormís!
Enfonza, mèstre Andrieu, i siam, enfonza!
Vai, forra-me entièira ta lengueta!
Que ton grand vièch m'entrauca fins a l'anma.

- Ara i dintrarà mai prigond, ma Senhora,
brèça ben amb ton pè lo manidet,
e faretz lo servici a totes tres:
que mentre gausirem el dormirà.

- Soi contenta; brece e bolègue e vièche;
- Breça, bolega e afana-te mai.
- Mammina, a ton reglet contunharai.

- Arrèsta, o fagues pas, espèra un briu
qu'ai tant doçor dins aquesta viechada
que vodriái pas jamai que s'acabèsse!

- Te ne prègue, Senhora!
Gausís ara, de gràcia! - Ara-meteis, se vòs!
i vau; e tu, i vàs? - òc ma Senhora!

(*) Marforio es un "personatge" famós de la renaissença a Roma: aquò's una gròssa estatua de dieu flume que se vesiá sus la plaça dau Capitòli e ont pegavan de cartèls e d'afichas satirics: Marforio dialogava amb d'autres rosigons d'estatuas anticas, la mai famosa estent Pasquino, qu'es passat en provèrbi. L'Aretin peguèt de molonadas de tèxtes inavoables sus Pasquino e Marfòrio. Om pòt imaginar que Marforio, immens personatge amfibiu, seriá estat un aimador particularament garrut, se las estatuas de marbre aguèsson poder de calinhar. Qu'a Roma tot es possible: avián ja, se vei, lo privilègi de dialogar e mai se ne privavan pas, tant en Romanesco qu'en Latin, en Toscan, en Francés...

Retorn a la pagina d'Amarillís
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau