Joan-Pau Creissac:

LO CAFE

Dintrère dins lo cafè sens tròp saupre çò qu'i veniái cercar. L'òme èra aquí qu'esperava. Dos òmes charravan en silenci. L'un aviá lo cap dins las mans coma per soscar. L'autre fasiá virar sos uòlhs e sos braces coma per se dire qu'existissiá. Una filha èra acoidada. Sus sa boca s'espeliguèt un sorire de flor. Se vesiá dins lo miralh en fàcia. Passèt un enfanton mascarat de caramèl, son ventronet coflat. Sa boca èra gròssa d'una poma verda defòra.

Cadun èra de cada costat de la taula. L'un amb un sorire calhat que se mudèt tot docetament en una cara blava. L'autre pensatiu coma en defòra de la vida.

La pèça èra plan suava qu'èra matin. Se podiá ausir lo bruch pus pichon. Se parlavan sens dire un mot e l'òme èra aquí a l'espèra. Aviá lo morre d'un animal, las gautas gròssas, los uòlhs pichons, las cilhas borrudas, lo nas esclafit e ronhós. Aviá cargat un faudal de molinièr e de sas patas garrudas s'i eissugava amb plaser, lo buf pesuc.

A la paret i aviá doas banas de penjadas. Sus un tablèu plan conegut dels acostumats de l'endrech se vesiá d'aubres verdasses et d'autra vegetacion exotica. Un lum de neon bailava lo jorn.

M'ère assetat dins un recanton e sabiái pas per de qué... L'òme se sarrèt. Espiave los dos òmes de la primièira taula. Los uòlhs negres carbon de l'un s'aluquèron entre que l'agach blau de l'autre se damorçava. Cadun aviá cercat dins l'autre que li mancava a el. Pasmens semblava que l'un dins l'autre se vesián pas. S'i negavan totes dos dins aquela mar estranja.

Aviái laissat defòra la carrièira, los òmes, lo fum, los carris, e lo temps que te laissa tot sol. Aviái volgut trapar un autre espaci. Ere dins un cafè. Lo cafè era silenciós.

- Monsieur que désirez-vous ? cridava una votz luònta.

L'òme brandava lo cap e tornèt cridar.

- Monsieur sieux cieux ieux yeux eux oe ...

Sabiái pas los mots que caliá. Aviái pas res a dire. Me levère. Butère la cadièira jos la taula e la pòrta dau cafè dins la carrièira.

Una còla de joines veniá de dintrar. S'ausiguèt lo juque-bòx cridar sa musica. Lo flipèr atanben s'èra alucat e ara racava totas sas chifras tan que ne podiá. La vida èra venguda.

Me venguèt una odor aspra a la gargamèla. Defòra lo silenci s'èra fach. L'aire èra espés. Una veitura s'arrestèt. Ne davalèt un chin e son avugle...

J. Pau Creissac

Retorn a la pagina de Joan-Pau Creissac
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau