ELEGIA

Dins l'espessor d'un bòsc solitari e sauvatge,
onte n'i a res de bel que vòstre bèl image,
que totjorn m'acompanha, amorós aflijat
sens ne poder sortir, ieu demòre assietjat.

L'aiga que de mos uòlhs incessament degota
i a cavat un ròc en faiçon d'una vòuta
que me pòt ben defendre e la nuòch e lo jorn
de l'injúria dau cièl mas non pas de l'amor.

De dessús un autar que se vei a l'intrada,
vos i fes de ma man au natural pintrada.
Aquí, cent fes lo jorn, lo visatge molhat,
e lo còr tot en fuòc, me tròbe aginolhat.

Davant aquel portrèt tot ravit ieu demòre,
e devociosament lo revère e l'adòre.
Li demande secors e remèdi a mon Mau,
E coma s'èra un Dieus de preguièiras li fau.

L'onòre de perfums e mai de sacrifices.
Brèu, aquò d'aquí son totes mos exercices,
Car mon sòrt amorós fai qu'emplegant lo temps
per un tan bòn subjèct mos esprits son contents.

Dins aquela cavèrna aquatica e umida,
Quand ieu viuriái cent ans, vòle passar ma vida.
Aquí, quand lo printemps miricocat de flors
la tèrra pintarà de cent mila colors,
ieu farai de ma man mila e mila garlandas
de ròsas, jaussemins, girofladas, lavandas,
viuletas e socits, que de chasque costat
renjarai lo matin per dessús vòstre autar.

Tota sòrta d'aucèls que son dins lo boscatge
i vendràn tot exprès per faire lor ramatge,
e acompanharàn de lor cant las cançons
que ieu ai compausat en divèrsas faiçons,
per vos, chèra Mestressa, ò cruèla memòria!
Dau temps qu'un milhor sòrt me comblava de glòria,
Que vesiái vòstra faça, e d'amor enflamat,
Tot de meme qu'aimave, ieu ere autant aimat.
Puòi, après, quand l'estiu, que rend la terra eissucha,
los aubres d'aquest bòsc aurà cargat de frucha,
que premieiraments ieu i rencontrarai,
e plus bèl e milhor vos o consacrarai.
La rèsta emb un canton de ma caverna escura
metrai per me servir l'ivern de norritura.
Aladonc qu'es lo temps de la caça e dau freg,
anarai dins lo bòsc au pus sauvatge endrech
Per trobar quauqua bèstia alaïns resconduda,
que serà de ma man sus la plaça estenduda.

Afin de vos en faire un sacrifice après
dessús mon còs glaçat ombratjat de ciprès.
Bèla, vesetz aquí cossí seretz servida

De ieu, paure amorós, lo resta de ma vida.
Que se, quand serai mòrt, per còp d'asard, un jorn,
Lo destin vos menava emb aqueste sejorn;
Crese que de pietat dedins lo còr tocada
Sus ma tomba, de flors fariatz una baucada.
E quand de nòstre amor adoncs vos sovendriá,
Benlèu de vòstres uòlhs quauque plor descendriá
dessús mon còr glaçat que sentiriá encara
un plaser mervelhós d'una favor tant rara,
E sens dobte diriatz que la Parca a grand tòrt
de m'aver fach tant lèu lo butin de la mòrt.