EUSIEIRAS

I

D'aquelas pradas dau desir ancian, en la musica dels jorns n'aviái laissat passir la sovenença. La lutz rajolava dins la bronda, a cima de nòstre espèr delit.

II

Nòstra tèsta alandada als capricis de la sòm, la grèva patz d'aquelas flors saupudas entre plor e rire, las bolièiras de l'existiment.

III

L'intimitat d'aquelas joventas quilhadas dins lo vent marin, la caranchona de son agach, tindant coma un pichon rire dins l'immensitat clara.

IV

Detràs l'eusièira aniriam culhir nòstra oblidança. Dins la clartat de las causas abandonadas saupriam la cançon dau ròc e de l'arronze, e mai aquel patac rescondut dins nbstra saba qu'espèra tornarmai la prima. E l'amistança en bocins, d'ara enlà docinèla, trigossada au lòng dels dralhòus de l'auba.

V

Erem pas au fons d'aquela nuòch que doas pelhas de carn tresananta, dos aucèus subrondats per l'eternitat de son esglai. Lo riu secat carrejava una silenta eternitat de clapeiròlas. De tempèstas de solesa avián barrutlat los còsses. Nòstras doas anmas cotria se drapavan de luna per plorar sa nuditat reconquistada.

VI

Viviam la puisacion umila d'aquelas cançons dau vèspre animal dins lo campèstre e nòstras carns ne barbelavan au reglet de l'infinit. Sabiam caminar emplits d'ombrina e de fresquièira a las pòrtas de l'abséncia. Nòstras paraulas èran lo vent dins las fuòlhas.

VII

Lòng d'ancians camins, a la cala dels grands sauses, lai t'aplantaves riserèla. Immens e tebés èra l'endeman, miugrana de desirs perduts, òrra claror de totes los devenirs aiçai inscriches sus las ièras movedissas de l'esperança.

VIII

E la tèrra èra plena de ràbia. T'aviái boscada au fons dels camins de l'asirança. I aguèt puòi tant de mòrt pacientament viscuda, sens un solelh per te refar brausenta ; tant de paraula gelada dins l'espessor dau temps. De l'amor mèstre que nos aviá devorits ne sobrava pas detràs lo negre vestit de las annadas qu'aquel mordiment subtil d'una set esvanesida.

IX

E de camins de celèstre grisàs, a l'auçada d'un enòdi rigorosament mensurat. T'alairaves en fàcia, vestida de cuòr estropat e de farda maubiaissuda. Espandissiás dins lo silenci trigossat de l'ora tota la severitat testarda de ta feminitat. L'escambi dels desirs s'èra fach dins una sabenta abséncia d'agachadas.

X

Voliái pas res qu'un poton tieu coma una rabiosa flor sus ma cara manjada de sau e d'ànsia. Res qu' una paraula amiga que clavèsse au fons de ma memòria tant d'ans d'oblit e d'abandon.

E nàisser, au lindau brunlant dels jorns venents.

VESPRADA

Çò que vòle es ton uòlh que lentement m'alisa.

Dins los rais docinèus de ta preséncia d'aise me disòuve e me pèrde, entamenant la conquista, au detràs dels veiriaus luminoses de ton rire, d'una part d'aquel silenci que se noirís aval de las sobras de nòstre esmòu.

Dintre l'èime meteis ribejar aquelas fònts de l'amor linde que tornarmai avenan, e i chimar l'infinida saviesa de viure.

Lòng de l'òrt ombrenc los sovenirs se venon lentement ajaçar per i morir solada a cha solada. Seguirai pensatiu tas penadas ardentas. Cercarai los mots pesucs e amples dau pus fons dels fondasses movedisses de la ravacion per te ne far quauque nòva trenèla.