Danièl Imbèrt

Sabe pas res d'aquel interessant poèta que cultiva una lenga sabenta e un pauc preciosa, montpelhieirenca que se pòt pas mai. Lo retròbe dins un vièlh "Oc". De qu'es devengut? Osca per Imbèrt! Me'n volrà pas se lo normalize un pauqueton, que son lengatge es pro idiomatic...

Remembre de Palavàs, lutz de Montilha 

Tendilh de la luna, esperenc d'esperèl : 
L'alibre n'engruna, per de laces de mèu, 
Magenas d'andronas, mirgalhantas de nèu, 
Pels miralhs de coralhs, cadenas d'esterèl. 
La prison de la lutz, n'engana libertats, 
Las dison de mirgas, qu'aganta viu fèr cat, 
Corrisson mai que mai, per tafurar son art, 
Rasclan d'espandis gruts, son biais de rasonar.
Respond la montilha, que ceuclan d'aurièiras, 
Lo plaser de limpar, demèst palatièiras, 
Vèlas que fan molzin, menan cap as fièiras. 
La nuòch enquitrana, sas èrbas burèlas, 
Entre canaveras, l'aneda bufèca, 
Embé plaus dins lo briòu, vira pas pus, quèca. 

Al sud de Palavàs 

Al sud de Palavàs, s'engrava l'astrada, 
quora que'n legisse, dins de publicitat 
caravencs païses, venduts per caritats, 
bevuda qu'a l'auvàs, n'engrèva sa rada. 

Rancura d'estauvi, pagina marcada, 
a la lutz d'un rebat, plec de vulgaritat, 
l'ala adutz d'ur cremat, tech de cuga-mitat 
das furas revòbi, gavina camarda.

Còssa pels chivalièrs, la barca sauvada. 
droça de fèrs papièrs, as falsas paradas, 
còsta dels escalièrs, getada calada, 

Pels cons a la vèla, targa desvirada, 
just bond ne bacèla, desart de mirada, 
cançon de nacèla, tard imaginada. 

La Luna 

Oli de maraca, per la pegairòla, 
Endacòm l'idèia, naissuda, trascòla. 

Sobèrna de l'arma : 

Jot sa mar sens salanc, sòmi carnmarina, 
A l'aflat d'un secant, naulagi qu'anima, 
De l'anar se nafrant, d'ièris lutz canina, 
Vai pujar dòrs l'encant, l'eime que l'asima. 
Caumàs dau subre-plan, chavana secreta, 
Bolhitz dau sorelhàs, e d'escur se teta, 
Nisada de cadèus, dins l'oire profeta, 
Semblant de gavitèus, per l'onda poèta.
Aviat coma la man, tant lèsta responsa, 
Sageta d'un verdon, la verrat s'espolsa, 
Tanlèu descobèrta, lo saupre s'esposa.
Lo pès de sa vòlha, que l'ulhauç amòda, 
Ne partís la vòuta, que sa mèla amòla, 
Tal creac s'escrafa, cochant gavianòla. 

Daniel IMBERT 
OC N° CCCXI (XIIIe tièra N°31) Abriu de 1994 pp45-46

Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau