Lo Maset
Version recueillie à Montpellier (Hérault), écrite sous la dictée de M.- Feuillade par A.Montel.
Un còp, i aviá un pescairon que demorava, embé sa femna, dins un vièlh maset tot escrancat. Un matin, au premièr còp de filat, pesquèt un pèis qu'èra tot d'òr. Aquel pèis, pas pus lèu èstre defòra, se meteguèt a parlar:
«-Se me laissaves enanar, - ié diguèt, - auriás pas qu'a me demandar ce que volriás, t'o auriái. »
«- Se te laissave partir, - diguèt lo pescairon, - sai que revendriás pas pus, e, se ma femna o sabiá, m'estiblassariá. »
- Fai ce que te dise, e te'n trobaràs ben. »
Lo pescairon lo laissèt partir e revenguèt a son maset.
«- Te vejaquí, cocarro, - ié cridèt sa femna, - pòrtas pas res? Aviái pescat un pèis qu'era tot d'òr; m ' a dich que se lo laissave enanar, me bailariá tot ce que volriái. »
«-E i as pas res demandat ?
«-Pas res. »
«-Cossí, pas res! Revira-te, e vite, e demanda-ié que d'aqueste maset te fague un polit ostau.
Lo pescairon pren sa defila e se'n vai tot drech a la ribièira, pica de las mans, coma i aviá dich lo pèis, e lo pèis revenguèt sus l'aigua.
« -De qué vòls? »
«-Vòle que m'apares: ma femna m'a fach tantara de ce que t'aviái laissat partir. Demanda que de nòstre maset tot escrancat fagues un polit ostau. »
«- Revira-te, aquò's fach.
Lo pescairon s'entornèt. En virent lo canton, vegèt un polit ostau tot nòu, qu'aviá una verdesca per davant et un òrt per darnièrs. Diguèt a sa femna:
«Deves èstre contenta? »
«- Contenta! Que vòls que fague d'un flòc d'ostau coma aquò? S'encara èra una bòria. Vai-te'n au pèis qu'es tot d'òr e diga-ié que nos cau una bòria. »
Lo pescairon se'n vai tornar a la ribièira.
« - Es mai ieu; ma femna tròba pas qu'aquò siágue pro : vòu una bòria.»
«-Revira-te, aquò's fach.»
Lo pescairon s'entornèt. En virent lo canton, vegèt una fòrta e granda bòria, onte i aviá fòrça buòus e vacas. Diguèt a sa femna:
«-Deves èstre contenta? »
«- Contenta! per aquela traça de bòria! Volriái ben mai un castèl. Revira-te, e vite, e vai ié demandar un castèl. »
Lo pescairon se'n vai a la ribièira, e pica de las mans. Lo pèis revenguèt sus l'aiga.
«- As pas encara contentat ma femna: ara vòu que d'aquela bòria fagues un castèl. »
«-Es ben reborsièira, ta femna ; me dòna pro pena. »
«- Es vrai, mai que vòls? S'o pòs faire, fai-z-o. »
«- Revira te, aquò's fach. »
Lo pescairon s'entornèt. Dau virant vegèt un bèu castèl, e sa femna qu'èra à la fenèstra que s'espaçava. Ié diguèt:
«- Deves èstre contenta? »
«- Contenta! I a pas a cridar: Venètz veire ! Quau a pas un castèl? Volriái avedre quicòm que degús agèsse pas: vòle un palais. »
«- Autant es a dire que vòls èstre reina; derasonas.
«-Vòle un palais. Revira-te, e vite, e vai ié lo demandar.»
Lo pescairon s'enanèt, pro moquet de ce qu'anava demandar. Lo pèis venguèt tornar.
« - Ma femna a perdut l'eime : vòu un palais. »
«-Ta femna es bauja. »
«- O sabe ben; mès s'o pòdes faire, fai-z-o. »
«- Revira-te, aquò's fach. »
Lo pescairon s'entornèt. Quand seguèt à l'endrech onte se vira, vegèt son vièlh maset tot escrancat e sa femna, assetada sus lo lindau, que plorava. Entre que lo devistèt, ié faguèt sa bramada. Lo pescairon, qu'aviá la mosca, agantèt una giscla e faguèt gisclet d'aquí qu'agèsse dich qu'èra contenta.
Me derevelhère e faguèt jorn.
Ensenhador generau dels contes
Retorn a la pagina de Ròcaferrièr
Retorn a
l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a
l'ensenhador de la literatura dau sègle XIX
Retorn a
l'ensenhador generau