L'integrala dels 34 sonets lengadocians de Rodil
(en chifras romanas la numerotacion generala dels poëmas occitans e franceses adoptada per Marcèl Barral)
I(1).
SONET DE L'EMPLOMAT ROSSIN
Jamai non ai dormit
amont sus lo Parnassa,
Ni begut de la fònt de l'emplomat rossin:
S'ieu rime quauque pauc, demandetz pas cossí,
La natura e lo vin m'an fach aquela gràcia.
Jamai l'aiga d'un riu,
per tant de ben que faça,
pòt pas d'un tapachòt faire un gai sens-socit
A lo qu'es fat quand nais, cau pas de medecin
lo sen es pas de fruch que se compra a la plaça.
La natura, en nasquent,
met dins nautres quicòm
que vau mai qu'Elicòn e l'aiga de sa fònt;
Puòi l'òme en grandissent d'un bòn pilhòt s'embriaiga.
Ansin se fa lo poëta, e
quau vòu ben rimar,
Au pus matin levat dau melhor deu chimar;
Jamai n'i a agut bòn vers d'un òme que beu d'aiga.
II(2)
SONET de Filinda*
Fai un an tantòst-lèu
qu'ieu aime una cruèla
que d'un uòlh biscardet me raviguèt lo còr
adoncas tot charmat ieu me cresiá pro fòrt
que d'èstre rodilhat d'una tala prunèla.
Onte qu'ieu me trobés,
ela èra a ma cervèla
e ne parlant tot còp, ieu li cresiá far tòrt
d'on preferar son peu a la valor de l'òr
e sa doça boqueta a la flor la pus bèla.
mai vesètz lo malur,
après èstre envescat
s'ieu foguère d'abòrd tot a fèt debuscat
e me trobère enfin caucaire per la palha.
Miserable qu'ieu soi,
n'ère pas ieu fadàs
de pensar rompre un còr, non de pèira de talha,
mai dau ròc lo pus dur de Sant Jan de Vedàs.
(*Elle étoit niepce de
Mr. de St. Jean de Védas, d'où on tire la pierre.
"Neptis erat Domini cujus fit mentio castri
Neptis erat Domini, quondam mihi cara, Vedasi.")
III
(3).
SONET de Filinda
Ternèl que podètz tot,
e que chaque òme sap
qu'emb un virar de man, un còp d'uòlh, una freta,
Vos podètz aplanir tot ras lo puòg de Ceta
e atarir al Mar d'un baissament de cap
Vos, que ne sètz aquel
que sap, e que tressap,
que marchatz sur la mar sans barca ni barqueta,
e qu'entre tots los maus, non s'en pòt trobar cap
qu'on se puòsca garir de vòstra man soleta
Bòn Dieus, ajatz pietat
d'un còrs embalausit
que lo mau que sabètz a talament sesit
qu'a vint ans li blanquís los peusses de la nuca.
fasètz doncas, Grand
Dieus, qu'après un an de mau
aquel còrs fantastic que nuòch e jorn m'assuca
me faga autant d'orror, coma m'a fach de gaug.
IV
(10)
SONET
a Filinda pendent sa captivitat
Filinda, vos sabètz
coma totjorn ma vida
s'es reglada au nivèl de vòstra volontat
e se durant lo temps de vòstra cruautat
mon amor s'es jamai d'una brisa amendrida.
Ara que vos vos sètz de
mos uòlhs avalida
e qu'ieu vos parle en l'èr coma una deïtat
ieu vos prègue fasètz de ieu lo mèsme estat
e comandatz, segur vos seretz obeïda.
Qué que me cauga far
non m'estonarà pont
e per vos temonhar qu'ieu manque pas d'un pont
a me conformar'a vos coma lo luòc demanda
quand lo
temps a permés ai parlat cortisan
ara que lo cèu vòu que segatz païsanda
jots lo bonet quarrat vos parle en païsan.
V
(12)
A Rosinda
L 'Envejós
aflijat de çò que ma Mestressa
agradava l'amor qu' ieu li aviá protestat
per me metre auprès d'ela emb un mauvès estat
li a dich que ma passion n'èra qu'una escomessa,
qu 'ailàs en mila
luòcs ieu fasiá ma promessa
qu'aquela que jamai m'aviá pas escotat
èra aquela sans pus qu'ieu non aviá temptat
per aver se podiá quauque bòna careça.
Messorguièr, que lo
cièl resèrva per un fuòc
mon amor despuèis pauc n'aima qu'en un sol luòc.
Vos o conoissètz ben que bridatz mon coratge.
Retractatz donc, M'amor,
mon tròp fachós exilh
o se cau qu'ieu vos pèrda emb tot mon avantatge,
au mensas d'un poton fasètz me mon abil.
VI
(13)
AUTRE
a Jana
Non vos vantetz pas tant
qu'ieu vos aja servida
Vòstra umor non es pas aquela que me cau
e puòi totes objècts non me rendon pas caud
que me vòu captivar cau que siája polida.
per ieu vos jure ben que
jamai de ma vida
ieu non soi pas vengut vos veire a vòstre ostau
sonque indiferament, ni per ben ni per mau
ieu soi tròp delicat per una esfassolida
mon amor a cercat
totjorn d'aquò pus gai
per fèct de las causir ieu sol m'entende mai
que totes los galants que ròdan l'esplanada
car dau temps que
cresiatz me téner coma fau
ma mestressa m'aviá per tota la jornada
e vos me sofrissiatz lo vèspre a l'emperau.
VII
(14)
SONET
a Rosinda
Ieu sabe despuòi pauc qu'ieu soi tan miserable
que vos non volètz pas me veire ni m'aimar
e qu'inutilament me vene consumar
sans esperar jamai de vos èstre agreable.
Ieu tache en cent
faiçons de me rendre serviable
mai non avance res que per mai m'assomar
e coma un parpalhon ieu me vene cremar
sans qu'ieu pòga empachar qu'aquel fuòc non m'acable.
E ben, vos o volètz,
morigam, es reson ;
puòi qu'ieu non pòde pas aver ma garison
mai d'èstre un moment mai de la faiçon qu'ieu ròde,
es impossible, Amor ;
accompanha m'un pauc
car de demorar pus, per ma fèga, se pòde
e dega ieu perir, n'impòrta, ben l'i vau.
VIII
(26)
SONET
a Rosinda
Autras fes un òme
amorós
qu'anava veire çò qu'aimava
preniá de bòtas, d'esperons
e d'un bòn chival se montava.
Ansin d'abòrd el
agradava
per tant que fossa malurós
emb aquela qu'el careçava
car las filhas vòlon d'onors.
Amai es fòrt bèl e
onèste
d'èstre plan montat e plan lèste
mès dins ma grand necessitat
Avant que passe la
setmana
ieu vos vendrai veire montat
sus un ase, o sus una cana.
(26 mai 1640)
IX
(27)
SONET
a Rosinda
Truquet m'aviá deja balhat mos esperons
mai quand ai vist lo cièl tot vents e tot nuatge
ieu ai ben cresegut que per se metre en viatge
caliá pas prene un jorn que fos tant laganhós.
Car de se presentar tot
banhat davant vos
chacun en me vesent ansin per lo vilatge
aguèssa d'abòrd dich qu'un savant personatge
deviá pas estre fòl ben que fossa amorós.
mai foliá que foliá,
s'ieu non soi pas vengut
mès que nòstre chival es enfin devengut
dels dos pèses darrièrs de tot paralitica
si ben qu'ieu soi a pè
o ben fòrt mau montat
e per codors encara un fabre m'a jurat
qu'el intrava aquest mes dins son climaterica.
X
(28)
SONET
Dieu mercé mos Parents son de fòrt bòna raça
ni ladres, ni marrans los an pas concagats
los pus mendres ne son Conselhièrs, Avocats
e dins la Cort n'i avèm a la premièira classa.
Totjorn avèm viscut dau
milhor de la plaça
e sans faire grand mau, totjorn esperlucats
coma de petits Reis nautres nos sèm mocats
d'aqueles que volián troblar nòstra bonaça.
Mai despuòi quauque
temps que ieu me soi cabit,
que s'una ditz Papà, l'autra me ditz marit,
que mon trin a crescut tot a còp de cinc bocas
el me cau tant crachar
nuòch e jorn au bacin
que per i subvenir vende jusqu'a las socas
e mange en qranta tres lo blat de qranta cinc.
En note
dans la marge au vers: Le President de la Greffe.
XI
(30)
SONET
Còntra lo mauvès riche
O que per
se sauvar, cau pas tant de mistèri
lo viòu de Paradís es ben tant rabotós
qu'un òme qu'es cargat d'un grand tarrabustèri
au luòc de s'avançar marcha de recuolons.
Lo bòn
Dieu n'aima pas ni satin ni velós
tot l'òr amai l'argent se quita au cementèri
lo michant deguisat de cent mila colors
davant el ven tot nud embé son vitupèri
lo paure emb sa bontat
pareis en meme temps
l'un e l'autre es jutjat, mès n'i a de maucontents
lo Riche qu'a totjorn passat dins lo delice
pendent que lo pauret se
transsissiá de fam
se vei cambavirat dedins lo precipice
quand Dieu, per metre au Cièl, pren aquest per la man.
XII
(31)
SONET
L'Ase embastat
Adieussiatz per jamai
aquest còp mas sorretas,
que desempuòi qranta ans m'aviatz tant plasegut,
adieussiatz mas amors, mos versets, mas rimetas.
Las ! quinte chanjament, quau l'auriá cresegut?
Après aver passat tant
de bònas oretas
a faire mon Jorget, sonet tan conogut
e tant, tant en latin e francés, de pecetas
que m'an fach tròp gloriòs de l'onor qu'an agut.
Ara sans reguitnar me
fau mòrdre a la poma
mos amics m'an forçat de prene una autra ploma
e per me veire pas en vautras consumar
m'an fach l'ase embastat
dels afars de la Pila
si ben que d'ara en lai me fau córrer la vila
e ruminar totjorn sans jamai pus rimar.
XIII
(32)
Sus l'amorosa d 'Aumelas
D'anuòch non ai dormit,
mon anma langorosa
a pantaisat totjorn sur aquela beautat,
Madama, que tot ièr vos aviá visitat
e que ço m'es avís, nommeretz Lamorosa
Mai ieu conoisse ben
qu'una tala pomposa
non èra pas res mens qu'una Divinitat
e qu'aquò's fach de ieu, s'ela a de cruautat
autant coma se vei polida e graciosa.
Car bèstia que ieu soi
veire d'uòlhs crocarèls,
sa boqueta, son nas, sos peussets en anèls
e non l'adorar pas, aquò's èstre profana
vèire sortir d'un bòsc
tant de beutat ensèms
caliá ben coma ieu aver perdut lo sens
de non la prene pas per la Deessa Diana.
6e mai 1643 à St
Paul d 'Homelas.
XIV
(33)
Autre a la mema
Autra fes Acteon en
volent fadejar
auprès d'aquela fònt quand Diana se banhava
per avedre volgut de tròp pres morrejar
foguèt pagat d'abòrd de çò qu'el meritava.
Ailàs se per aver
gausat l'envisatjar
el se veguèt cambiat dont mens el i pensava
en un cèrvi banut que venguèron manjar
sos chins mèsmes adonc que mai los careçava
ieu qu'ai vist e revist,
miserable mortal
sas gautetas de lach, sa boca de coralh
sos bèls uòlhs, sos clotets, son pòrt, sa contenença
sieu non me tròbe lèu
taupa en tèrra figat
ieu pòde ben totjorn faire ma penitença
e mos uòlhs a jamai plorar per mon pecat.
XV
(34)
A Belritz
Sonet
Vos avètz quicomet,
Belritz, e quauque gràça
que cadun que vos vei somja a vos adorar,
l'Amor sur vòstre nas s'ajoca per tirar
puòi d'aquí nos causís e quand li plai nos blaça.
Per ieu miserablàs dès
qu'ieu vos vese en faça
mos uòlhs sòrton dau cap per vos mièlhs remirar
mon nas me prutz d'abòrd, e non fa que flairar
ieu martele entre dents, e non fau que grimaça.
mon malur es tant grand
qu'ieu me tròbe emmascat
despuòi que de ma man ai la vòstra tocat
ieu soi tot de bingòis, coma un paralitica
e tot dedins mon còrs
se demonta ben tant
que braces, camba, pè, jusqu'a (ma) paura bica
Dieu mercé, vos Belritz, s'alònga d'un grand palm.
XVI
(36)
SONET
a Madama la Princessa de Conty neboda dau Cardinal
Mazarin
Miracle de beutat, la
pèrla de nòstre atge
objèct que tot lo monde a reson d'admirar
vos sètz pas dau comun qu'a besonh de parar
la Natura aquest còp a refinat l'obratge.
Vos semblatz a mos
uòlhs justament un image
que sur un angelet un Dieus ven de tirar,
se non èrem Crestians, faudriá vos adorar
tant l'i a de perfeccions dessús vòstre visatge.
onte que vos segatz a
tota ora i fa jorn,
tot òme que vos vei ven malaute d'amor,
vòstre uòlh blaça, garís, fa morir, ressuscita
lo Cièl just atanben,
vesent tant de beutat,
per ben reconpensar çò qu'un sorelh merita,
vos dòna tant e quant una Principautat.
Le lendemain de son
entrée,
samedi 5e Decembre 1654 .
XVIII
SONET
de la plòja qu'a fach anuòch, jorn de Jorget 23 abriu
Jorget aquesta fes se
rend la tèrra amiga
puòi qu'aquel vent cruèl qu'aviá fach tot lo jorn
se chamja subrenuòch en lagremas d'amor
et que lo Cièl dobrís de sa grand mar la diga.
Non vesiam res de verd,
lo rasim e la figa
èran totes brausits coma la rama au forn,
lo blat au milhor fons restava jaune e cort,
tot preniá son endec jusqu'a la mendre ortiga.
mès aqueste plojàs que
tot anuòch a fach
farà lo mesme efèct que fa lo novèl lach
als pichòts enfantons que la noirriça engana
dejà tot
pren vigor, la vinha creis d'un palm
lo blat a vista d'uòlh s'auça, florís e grana
e n'i a que l'usurièr que se seque aquest an.
XIX
(40)
SONET [DE LA BèLA MATINOSA]
Uòi sus lo grand matin ieu soi sortit defòra
per refrescar mon còr que brutla coma un forn
quant ai vist pauc a pauc apparéisser l'auròra
que, lassa de dormir, revelhava lo jorn.
Rosinda en mème temps
dont l'amor me devòra
pareis emb tant d'atrets que li augmentan totjorn
que cadun que la vei tot embaït demòra
e crei qu'aquò's aquí la maire de l'amor.
Cependant lo sorelh
sortís lo cap, morreja
e vesent que pertot la tèrra e l'èr flammeja
e qu'aquela beutat treslusissiá mai qu'el
de paur d'aver l'afrònt
près d'aquela polida
sans li o dire dos còps, s'es enfugit d'ausida
e Rosinda despuòi nos servís de sorelh.
XX
(41)
Ce sonnet fut refait par l'auteur.
Le voici tel qu'il l'avoit fait premièrement.
Uòi sus lo grand matin
ieu soi sortit defòra
per refrescar mon còr que brutla coma un forn
quant ai vist pauc a pauc apparéisser l'auròra
que lassa de dormir revelhava lo jorn.
pus bèla que Venús,
que Diana ni que Flòra
una flambor de fuòc brilhava a son entorn
en sortent d'aquel biais de sa fresca demòra
ela anava ravir tot lo monde d'amor.
quand Rosinda a
l'instant davant jorn revelhada
qu'anava a son jardin faire la permenada
pareis coma un sorelh dessús nòstre orisont
l'auròra en la vesent
d'onte s'es avalida
aicí n'i a pas grands dieus cap de comparason
Rosinda es mila fes pus bèla e pus polida.
Une note suit le premier de ces sonnets avant le texte du second qui est barré. « Ménage a faict un traité appellé Dissertation sur les sonnets pour la Belle matineuse où il rapporte tous les sonnets qui ont esté faicts sur ce subjet par les Poètes françois. Ce sujet est tiré de Quintus Catulus, Poete latin, en ces mots "
" Constiteram
exorientem auroram forte salutans
cum subito a laeva Roscius exoritur
pace mihi liceat coelestes dicere vestra
mortalis visu(s) est pulchrior esse deo. »
En marge : ces vers se trouvent dans les Catalectae veterum
Poetarum aux fragments de Petron. arb. Roscius comedien duquel
parle Ciceron lib. de Natura Deorum his verbis : L. Catulus huius
collegae et familiaris nostri Pater dilexit municipem tuum
Roscium in quem etiam illud est ejus : Constiteram, etc.
XXI
(44)
SONET
als Capitanis après la patz de l'an 1660
Messièrs
los Capitans que bravatz per la vila
emb de plomas de gal sur la cima dau cap
non reneguetz pas tant per la mòrt, per lo cap
nòstre temps es vengut, et lo vòstre a fach gila.
Vòstra espasa vau mens
qu'una vièlha grasilha.
Lo Rei n'a pus besonh que de gents de sicap
ieu vos vese vestits de droguet de gròs drap
paures coma de rats, sans aver crotz ni pila
mès aquò n'es pas res
per los abilhaments
ieu ai paur que veirem de pus grands chanjaments
e que tal au lotgís manjava la crostada
qu'après aver vendut
espasa e Pistolet
aurà grand gaug d'aver sa truqueta d'aigada
e dins quauque canton manjar de pan solet.
XXII
(45)
Sur la malautiá de Rosinda
De ginolhons au sòu
despuòi la nuòch passada
negat dedins lo gorg que se fa de mos plors
pus freg cent mila fes qu'un cadenat de potz
los uòlhs virats au cèu e l'anma desolada
Sénher, veses m'aicí,
tu sabes ma pensada
e lo triste subjèct que causa mas dolors
se te plai aquest còp aja pietat de dos
e per me sauvar ieu garís ma ben aimada
que se ta grand bontat
digna de m'exauçar
res non veirà jamai de mon còr esfaçar
lo sovenir plasent d'una gràcia tan chara.
Totjorn ieu cantarai lo
benfach de mon Dieu
tojorn ieu, Ro... ailàs ! que non fariá pas ieu
Rosinda, se lo cèu çai te laissava encara.
XXIII
(46)
SONET
sur les Archers de l'an 1656
Per los quatre cantons
non s'ausís que fanfara
la vila retentís dau sòn dels instruments
tot lo monde çai ritz, es una causa rara
de veire los archèrs emb sos acotraments
lo mendre merchandèu de
tafatàs se para
los maridats de blus se nipan propraments
e nòstres companhons d'una risenta cara
vestits de gris de lin mòrgan joiosaments.
Los novèls oficièrs
coma gents d'importança
semblan de petits Reis tant ne fan de bombança
tot se passa aquest an de la bèla faiçon
mai dins aquel esclat
d'una tropa tant bèla
la Borgesa ravida embé la Domaisèla
non admiran res tant que lo brave Brosson.
XXIV
(47)
A Monsur Bertran de San Ponç
Ieu aviá ben ausit
parlar de vòstra rima
e non dobtave pas que per tot dins San-Ponç
cadun non vos agués en una bòna estima
coma un òme que sap faire quauques cançons.
Mai despuòi l'autra
nuòch que de mila faiçons
ieu veguère d'efècts de vòstra doça lima
ieu crese tot de bòn, tant vos avètz de fons,
que d'un esprit divin Apollon vos anima.
Monsur, vos ne sètz pas
coma ieu dau comun
ieu non soi en efèct res mai qu'un triste lum
dont la mèca n'es pas jamai ben alucada
vos sètz un bèl sorelh
qu'esclaira incessament
ieu non soi près de vos qu'una ratapenada
e vos sètz un Aglon que vòla au firmament.
XXV
(49)
SONET
Lo Bordèl es crebat, e
la Fònt Putanèla
N'es pas sola aquest còp - la fònt de Bombacuols
la Canorga a son torn d'una faiçon novèla
servís de rendetz-vos per faire de coguius.
Aquí veiriatz venir la
Dama e Domaisèla
que sans cap de respèt dels òmes ni dels Dieus
se fa sovent montar per la jove sequèla
pendent que los marits li alòngan los estrius.
Sus un pretèxte baug de
quauque permenada
Madomaisèla sòrt, e per la limonada
juscas a mièja nuòch trepa emb los mirondèls.
Marits dont las molhèrs
van prene la derota
ieu vos vese banuts, créisser vòstres tropèls
se cadun a lor fèt un cadenat non bota.
25 de Mai de 1663.
En note : « N n. ce
dernier vers a ete change et voici celui auquel il a ete
substitue :«S'on fasètz vitament coma la testa-rota.» C'est
Mr. de Regnac Conseiller qui fist pièce à sa femme, en Presence
des Dames à la limonade et la tira de leur compagnie ave
mmenasse, les appelant totes des... »
XXVI
(51)
SONET
Tot vai de mal en pis,
tot pren la davalada
lo Cèu subre los fruchs nos çai grela cada an
la recòlta es pichòta e çò que n'amassam
non servís qu'a pagar quauque novèla intrada.
Messièrs los
financièrs an agut la fretada,
los Nòbles an sofèrt un redde reireban
ara los Oficièrs perdon lor milhor sang
enfin n'i a pas degús sans pic o sans pelada.
las limas los dedaus,
las tiblas, los linhòus
et los autres mestièrs, cadun en trenta sòus
tachan tant bèlament d'amortir lor tapatge.
los chivals an lor part
dedins aquel fracàs
e non çai vesèm res a cobèrt de l'auratge
que los ases solets embé los Avocats.
mai 1669
XXVII
(52)
SONET
L'òme lo pus urós es
tojorn en fatiga
au monde n'i a jamai cap de fèrme repaus
tot dòna de martèls, lo ben amai lo mau
la Ròsa a sos ponchons tanben coma l'ortiga.
Tau se romp pès e cap
per possar son intriga,
per èstre quauque jorn a l'escala pus naut,
que dès que l'i es montat per ne'n far pas lo saut
cau que de cent chagrins son paure cap fassiga.
pena aicí, pena alai,
pena de tot costat
pena per s'agandir dins a quel grand estat
pena per s'i tener tot lo temps de sa vida .
doncas per faire ben,
satge, fai coma ieu
que n'envege pas res e content d'aquò mieu,
dinne sans pensament emb mon aiga bolida.
Decemb.
1669.
XXVIII
(53)
SONET
Totjorn mon sénher
grand me disiá d'un bòn sens
que las donacions dels fats èran lo titre
e que lo vrai moien per èstre lèu belitre
èra aquel de donar davant morir sos bens
mès ieu qu'ai mai revat
dessubre lo pupitre
e vist dau siecle d'uòi la forba de las gents,
tròbe dins mon sicap que n' i a cap de chapitre
pire que de prestar sur tres mots son argent
engatjar còrs e ben per
me rendre ma greda
aquò son ben de mots totes d'òr et de seda.
prene quauque interés es encara pus bèl.
mès puòi dins quauque
temps suportar la falhita
e de son capitau retirar pas la pita
qu'es aquò que manjar son ben emb 'un morsèl.
15 juillet 1670
lòrs de la Bancarota de Pòrt & filh.
XXIX (55)
Tu as bèu
t'enfugir quand me veses, manida,
ton morre es un aimant que m'atira totjorn
ieu te tròbe a mos uòlhs tan géntia, tan polida
que res non me pòt pas faire chamjar d'amor.
ieu non sabe que tròp
que tu ne siás ferida
d'aquel bel mirondèl qu'èra emb tus l'autre jorn,
mès n'i a cap de rival que me faga partida
qu'en te servissent mièlhs, ieu non rende lor còr
ieu t'aimarai tot temps,
e n'i a ges de rudessa
ni de mesprís per ieu, ni per el de careça
que m'oblige jamai de te quitar per cap.
ieu serai en amor
l'exemple de paciença
e crese per segur qu'a la fin ta consciença
farà que dins un lièch treparem cap a cap.
XXX (57)
Cum eo creditore contraxi cui decoquere
non possum. Senc. de Remed. fort.
Dès que l'òme sortís
dau ventre de sa maire
lo Temps qu'es lo senhor de tot aquò que nais
magistrat rigorós, se li plai, o non plai
l'obliga envèrs la mòrt au cabús que fau faire.
L'un non vei pas pus
lèu dau bèl sorelh l'esclaire
qu'aquela pèu-rebors fa qu'a jamès se jai
l'autre qu'es pervengut a l'atge lo pus gai
dins un accès o dos tròba son braç dalhaire
cadun a cada pas
s'avança a l'ataüc
enfin n'i a pas degús exempt de son tribut
aquela non crenh pont ni procès ni querèla
lo drech n'a cap de lei
que pòsca descargar
lo contracte es passat sa rigor fa pagar
còntra ela n'i a jamai respit ni quinquanèla.
XXXI
SONET IRREGULIER
Jamai non tòrne pus
pendent la canicula
triconejar lo fèct de cap de femelam
aquò's una sason la pus cauda de l'an
un òme qu'a de sens adonc deu far recula
de se picar d'onor n'i a
pas cap d'aparença
aquò's un pont rasclat qu'entre junh e julhet
l'òm deu pas regardar ni femna ni caulet
a mens de faire après tot l'auton penitença
que s'ieu n'ai pas
seguit una tala leiçon
e qu'ieu aja cedat a la fina doçor
d'aquela que me ten estacat per la quèca
se'n fau pas estonar, la
carn aima la carn
òm se vei, òm s'apròcha, òm se baisa a l'escart
e la carn a la fin sus l'esprit se rebèca.
XXXII
SONET
Pendent qu'un Avocat per resolvre un afaire
d'un autre son doien èra anat a l'ostau
arriba en mema temps un joine percuraire
que li pòrta un procès que prèissa e que va mau
la molhèr que lo vei
fachat e sans repaus
li respònd que Monsur demorarà pas gaire
e per mai l'oblijar d'atendre quauque pauc
emplega sas doçors e tot son saupre faire
nòstre òme cepandant
que conois que l'i a jorn
oblida son procès e li parla d'amor
e dins quatre o cinc mots son fèct li comunica
Avocats, que venètz ara
dins lo Palais
se volètz coma aquel aver fòrça practica
prenetz ansin coma el una jove qu'o fai.
10 mars 1672.
XXXIII
(60)
SONET
Desempuòi passat-ièr
mon an climaterica
d'un matin ben freget a començat lo cors
ièr lo freg s'augmentèt , uòi s'amendrís pas brica
lo freg ,aquò's la mòrt que ven finir mos jorns
mai siája que que siá,
puòi que ma Retorica
non pòt pas evitar qu'on s'avance totjorn
sans n'aver cap de paur li fau faire la nica
e metre en son bòn Dieu tot de bòn son recors.
Atanben los plasers an
passat dins mon atge
ara non me cau res qu'un bòn vin, qu'un potatge
e qu'un lièch ben caudet per i poder roncar
que s'ieu me sente
encara un pauc de vigoreta
aquò n'es res qu'un fuòc de subre una teuleta
que s'amoça d'abòrd que lo vòle alucar.
XXXIV
SONET
Conselhièrs, Avocats,
Grefièrs e Percuraires
la misèra a la fin es venguda au Palais
ara n'es pus lo temps qu'an agut nòstres Paires
que l'òr e los presents venián deçai, delai.
l'audiença es sans
cartèls vesèm pas pus d'afaires
tot lo monde descend de mema que l'i vai
lo moien de pagar la talha e los fotjaires
consultem qu'es de far s'aquò çai dura mai
per ieu soi resolgut de
vendre mon digèsta
e sans me trabalhar dau còr ni de la tèsta
capgirar mon perponh, pedaçar mos solièrs
lo riche es ben urós,
mès que non pòt, non petna
puòi qu'on se vira pus de lèis et de papièrs
me vau metre a rasclar lo verdet emb ma femna.