Erem enfants de l'ira.

1

E la cresiam sempitèrna drilhança
replegada en son rire sens perdon
- vinagre amar enantida rason -
aigassa de solombrosa estigança!

Colèra e paur dins lo vèspre prigond
miralh secrèt, suauda desesperança!
Per descastrar tota desesperança
nos bastava de saupre dire non!

E la nuòch s'esperdís dins son treslús
los vièlhs camins de l'ira son perduts
lo vèspre en sa musica se desfai

òrb de delícia entrevista e tròp clara
quand s'assecan las dogas de l'esglai
en libertat tròp brutlanta totara.

2

Au pus fons dau silenci mai fonzut
la pèga dau non rés se desamalha
la grinor de l'abséncia s'esbadalha
- sèm au portau de l'òrt desconegut!

Lai paur e bruch, subran, coma neblalha
se dissòlvon dins lo viure absolut
e tot es clar, deliciós e taisut
ras dau sorelh qu'eternament dardalha!

De beutat esglariant - a ne morir
l'èsser de flama espèra au lindau blos
ò! doçament dintrar! S'endevenir

esbarlugat jausent ras de la fos
tant cantaira e tant linda e tant serena
qu'eternament de pas enluòc n'avena!...

3

Malauts malauts d'espèr dessanflorat
- qu'aiçò's l'escur repic de cada vida -
seriam passats sens conóisser la crida
que tòrna ensagnosir ton còr traucat!

Bèl amor, ni per tala consentida
doblidant ton sorire escotelat
auriam fugit sens mirar la clartat
qu'es enclausa en ta fàcia amb sa lusida!

Puòi te cercar subran - tras lo non-res
descruscant d'un silenci tròp espés
los verins d'enchusclanta messorgassa...

E quand ninòi lo raive s'esvalís
destoscam ta vertat dintre l'ombrassa
e denegam l'esglai que se delís.

Tarragona
Abriu 2001

Paregut dins "OC" N°CCCXLI, XIIIa tièira, N°61 pp 6-7

Retorn a la pagina de l'autor
Retorn al'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau