LAS ENROJADAS
En 1218 Frocand Granièr, de Montpelhièr, se'n tòrna a pè de Madièiras arroïnada, atraversant lo païs misteriós de la Serrana, ont rescontrarà las terriblas enrojadas, e la mòrt.
Et en aquel an MCCXVII prezeron li homes de Montpellier Madieyras que son en Larzac, e deroqueron lo castel, e cremeron los vals, car lo senhor del castel raubava los camins.
THALAMUS PARVUS.
- Pòrcs, capons ! Vergonha sus vosautres
Lo crit de ràbia de Rogièr de Madièiras s'èra acabat par un raufèl afrós qu'aviá ressontit una passada de vòuta en vòuta. E puòi tot s'èra atudat. Un gost de vomit dins la boca... La sang aviá gisciat dau còl trencat en lòngas rajoladas, tacant las parets. Dins l'escur tot aquel rog èra irreal, coma luminós. L'odor fòrta preniá a la gòrja...
Lo monge saur n'aviá las mans tot emplastradas. En s'alisant la barba aviá dich, simplement:
- N'avèm finit ara...
Los rebats dels flambèus dançavan dins sos uòlhs. Son agach semblava una fenèstra alandada sus las brasas de l'infèrn.
Frocand desvirèt los uòlhs. Ne podiá pas mai. En trantolant davalèt l'escalièira. S'embroncava als òmes en armas que l'agachavan d'un èr bestiàs. La pòrta estrecha, lo solelh assucant, lo defòra...
A bèles còps de pica e de pau los ribauds començavan de desrocar lo castèl. Una polsa espessa dins l'aire. Tot aquò fasiá un rambalh qu'es de pas dire.
Au mitan de la bolegadissa acipèt la cara roginassa de Guiraud. Son companh l'agachava curiosament :
- O l'òme ! de qué tròn t'arriba que siágas tant palle ?
Frocand aviá pas enveja de contar son maucòr a Guiraud.
- Non... Es pas res, laissa me.
Sortir de la cort dau castèl. Lo fuòc preniá ja dins los bastiments basses. De femnas s'escridassavan. S'entendiá lo cacalàs de la soldatalha...
Virs aval dins los galets, que cascalha, linda aiga de montanha. Una frescor ne monta. Frocand enrega pausadament lo caminòl esquiu que rejonh la gasa, a costat dau pontilh desrunat. Virs brusís dins la mofa.
Quita sos sabatons e los brandís dins la man, sauta d'una pèira a l'autra. Resquilha, Virs glaçada i alisa los botèlhs.
Marchar sens pensar.
Madièiras, Montpelhièr, lo rèi mòrt e son filh presonièr dau còmte Montfòrt. E Bernís ont ongan los crosats pendiguèron tota la garnison... Tota la garnison. Crits d'agoniá, nafras que colan lo sang a gròs borbolh... Quora donc tot aquò finirà ? Dètz ans de guèrra sens pietat dins las tèrras de Lenga d'Oc desempuòi aquel 15 de Genièr de 1208 que dos escudièrs de Tolosa escotelèron lo legat Pèire de Castèlnòu... A Montpelhièr se volián en defòra d'aquela bolegadissa. Mas perqué lo prumièr de Setembre de 1213 lo rèi Pèire, senhor de la vila, se periguèt sus Io prat batalhièr de Murèth còntra las armadas de França ? Perqué aquel Nadal de 1214 lo pòble de Montpeihièr amassat davant la glèisa de Nòstra Dòna de las Taulas demandava la testa dau Còmte Simon, au concili qu'acampava los arquevèsques de Narbona, Aush, Ambrun, Arles, Ais ?... Seriá pas estat aquela pichòta porteta amagada per darrièrs que i permetèt de s'escapar, la populacion de la vila l'auriá estripat. Cadun brandissiá sa forca, sa dalha, sas estenalhas. E los sisclals e las bramadissas : A la mòrt ! Lo porcàs ! A la mòrt la bèstia assedada de sang ! Montpelhièr ! Tolosa ! Barcelona ! A la mòrt lo còmte Simon ! Mas lo mostre s'èra escapat per rusa a la resconduda. E ara tornava metre lo sèti à la pòrtas de Tolosa. Mentre d'aquel temps los òmes de Montpelhièr s'afanavan a desmantalhar las muralhas de Madièiras...
En de qué servís tot aquel torbilh de soscadissas? Las accions dels umans son coma lo malhum menut d'una tapissariá. Ne seguissèm lo detalh mas l'ande de l'ensemble nos escapa. Deu i aver un ligam entre çò que se passa a Tolosa e çò que se passa a Madièiras. Aquel monge saur revertava coma un besson un dels companhs dau legat Arnaud Amauric de Cistèus. Lo monge saur dels dos uòlhs de brasa. Demòni de l'infèrn o àngel exterminador ? Mas tot aquò es lo detalh de la tapissariá. Quau comprendriá lo dessenh general, fòra dau quite teisseire ? E d'abòrd quau seriá aquel teisseire qu'antau jogariá a mesclar lo teune fiu de las existéncias umanas dins aquela fresca òrra de mòrt, de dolor e d'espavent ?
Pas pensar, pas pensar...
Las aigas de Virs cantan doçament entre los còdols. Serena e canda musica de la glòria de Dieu, tant luònh dels esglais e de las sofrenças d'aquí de bas... Retrobar aquela patz.
De l'autra man dau riu lo caminòl se perdís dins los arronzes. O benlèu es Frocand que l'a perdut, negat dins sa soscadissa. Escala de gravasses, dau braç se dobrís lo passatge. Contorna d'embauces. Monta que mai. Dins lo bartàs la calor es estofanta, una polsa espessa lo fai tossir. Las brancas i graufinhan la cara, los uòlhs i ploran. E la cridadissa dels grilhs. Sempre mai naut, embauces, gravasses, polsa espessa, arronzes que i graufinhan los braces. Los tombants de ròca a l'ubac son sornes, cobèrts de mofa.
E Frocand s'arrèsta per bufar.
D'escambarlons sus un ròc agacha per de bas, aval : quilhat sus son sèrre lo castèl en flamas. Un fiu linge de fumada monta tot drech dins lo cèl. L'aire brunlant de l'estiu fai retronir los crits dels òmes en armas. S'entend la bramadissa aguda e interminabla d'una filha.
Frocand tòrna prene sa caminada. Lo còr bacèla dins son pitre, frocand se besalena. Escalar mai. Resquilha dins un gravàs e se vai entrumir lo morre dins las pèiras ponchudas. Sacreja entre sas dents. Trace de terraire, traça de vida, trace de temps. Un aucelon volastreja d'una cima d'aubre a l'autre. Aquel d'aquí i dison lo sarralhièr. Interminablement repetís las quatre nòtas greulas de sa cançon.
La cançon dau sarralhièr. Quante sarralhièr, e per quanta pòrta ? Frocand sosca.
E per amont, la vegetacion se fai mai rara. Lo causse. Los pelencs cobèrts de bauca e de cardon. Los boisses lusents dins l'escandithada de l'estiu, e que fernisson doçament a l'aflat de l'aureta... Frocand s'asseta mai. Los sabatons als pès i dòlon a ne cridar. Davant el i a pas que lo cèl blau, immense, crudèl, escrachant aquela espandida de rocaredas uscladas.
- Ou l'òme !
Quau es que lo sòna ? Semblava la vòtz dau ventolet dins la bronda. Frocand se revira. A lo solelh dins los uòlhs. Es que l'a vista aquela lònga gonèla roja. Aqueles uolhons verdaus coma una aiga de gorg ? I aviá de lòngs peus sornes que dançavan dins lo vent. I aviá de pès fins e descauces que semblavan flotar au dessús dau sòl.
Frocand a portat sa man als uòlhs per agachar melhor.
Lo solelhàs d'estiu l'esbleugís. Mas non, i a pas res. Ont que se vire vei pas que las gropas faubas dau Larzac, semenadas de roves e de boisses. Qu'èra adonc ? Un miratge ? E pasmens la vòtz ...
Une patz estranha aviá emplit lo mond. La mordidura dau solelh s'èra facha mens crudèla, lo silenci mens pesuc. S'entendiá d'insectes bronzinar. Frocand demorèt longtemps antau immobil, coma ravit, abans de reprene son camin. L'image singular d'aquela rauba cremesina, d'aqueles peusses de nuòch, s'èra imprimit dins son eime coma un mirament de doçor e de tristessa infinidas.
E puòi s'èra auborat, coma despertat d'un sòmi. Aviá agachat l'orisont. Mas ont anar ? Ont ? Perqué aviá quitat sos companhs que desrocavan Madièiras? I èra vengut tot subte, d'un còp coma aquò... Aviá sachut au pus prigond d'el que podiá pas mai restar, que quicòm lo sonava endacòm mai, per detràs los pendisses de la comba.
Mas ara ? Frocand es sol. Totas las amarras amb sa vida passada, Montpelhièr, la Crosada, Madièiras... rompudas, avalidas. Res au mond i impòrta pas mai. Totara lo sarralhièr cantava. Frocand a despestelat una pòrta, es au lindau d'un univèrs que conois pas. Tot es nòu. Aquel tavan que volastreja, aquela sèrp que se rescond entre tres caladas...
Caminada fisica per travers dau causse usclat per la solelhada, e caminada mentala au dintre dels labirints escurs de sa rason. La bauca nauta. L'èr brausent de la vibracion dels insectes. Montar la penda pasibla d'un sèrre. D'aqui d'alai de rocasses blancs testejan. L'odor dau campèstre. A l'acrin dau puòg,Frocand agacha. A pèrdia de vista de pelencs arredonits.
Mas de qu'es aquò ? Un cavalièr dins la prada, sus son palafré blanc. Las armas escandilhan dins los fuòcs dau solelh. Lo chival immobil vira la tèsta vèrs Frocand.
Frocand crida :
- Ou sénher! Ou, lo cavalièr !
L'òme fai mina de pas entendre. Demòra sens bolegar dins sa carapaça de metal faube. Lo chival clina lo còl per manjar l'èrba nauta. Frocand corrís en s'entravant las cambas dins los rabugasses. L'aire de l'estiu i brunla los paumons.
Crida mai:
- Sénher !
Frocand es tot pròche ara. Lo cavalièr demòra virat au ponent. De belugas dançan sus son pitre de fèrre. A la cima de son èlme brun, un cristal esbrilhauda. L'òme a pas mai de bloquièr ni de lança. S'entend ara lo bruch de las maissas dau chival que mastegan. Lo silenci se fai dins Io campèstre. Frocand se sentís pichòt, dominat per l'ombra giganta d'aquel còs de metal.
- Ou sénher !
Frocand alanda la man vèrs la brida. Lo chival bombís en arrièr en bufant. Dins un tarabast esfraiós l'òme en armas es tombat d'esquinsas sus lo sòl rocassós. Bolega pas mai. L'èlme a rodelat a tres passes. Lo chival tòrna manjar son èrba seca. Frocand desvira los uòlhs. Vei la tèsta dau cavalièr ara. Es negra, bèfia, rosegada dels vèrmes. De moscas volastrejan alentorn. Fai longtemps qu'es mòrt.
Frocand fai lo signe de crotz.
Lo braç drech dau mòrt es virat au miègjorn coma per indicar una direccion. Lo presagi fai tremolar Frocand. Las dents blancas de l'òme fan un sorrire emplit d'allusions imprecisas e terribles.
Au miègjorn i a de montanhas nautas se aboscassidas que Frocand ausa pas tròp agachar. Se rapèla de noms : Puèg Agut, Pèira Martina, lo Puòg de Ròcabruna.. Marrits terraires de set e de solesa. D'escaches de lops ne trepan los penjals.
Frocand passèt tota la vesprada a seguir lo grand chival blanc dins l'espèra que podriá l'agantar. Mas cada còp que se'n sarrava la montura i escapava en galaupant. Remarquèt que l'atirava irresistiblament au miègjorn, cap a las montanhas. Tombava la nuòch.
Frocand finiguèt per arapar lo palafré au fons d'un sòt de rocasses. Verifiquèt l'arnescament e l'encambèt. Era una montura ferotja. Frocand aviá pena perlo reténer.
En contornant la sèrra de Puèg Agut tombèt sus un masatge que se disiá Ferrussac.
I èra passat quauques ans abans. Atanben s'estonèt dau silenci que l'aculhiguèt. Dintrèt dins la cort entre las doas jaças. Los passes dau chival tindavan sus lo pasiment de pèira. De corpatasses se levèron, amb un grand clacatge d'alas que baton. Cridèron sa plancha rauca. Dins la cort tres fedas, un chin e un òme èran estaloirats, tot bruns de poirenca, rosegats mai qu'a mitai per la sauvatgina.
Dins los fuòcs dau calabrun cavauquèt lòng d'una plana secarosa, entre doas linhas de montanha. De pèiras levadas trasián per plaças son interrogacion impia a la cara dau cèl. Quau las aviá quilhadas a temps passat, per materialisar los maleficis d'aquel paratge encantat ? La plana se perlongava. Era nuèch ara. Las pèiras levadas èran pas que de siloetas foscas e massissas ont l'ombra semblava se condensar.
La paur s'engulhava dins lo còr de Frocand. Un rai de fuòc reguegèt silenciosament lo cèl dau Nòrd au miegjorn. Frovand se senhèt.
Au cap dau camin quicòm
lusissiá coma una fenèstra dins l'ombra espessa. Se i
agandiguèt. Cridèt:
- Ou ! de l'ostau !
Una pòrta se
dobriguèt. Un òme en esclòps se mostrèt au lindau. Teniá
dins la man una destrau ben carrada. Quau siás e de qué vòs ?
Soi un paure viatjaire e vòle simplement la retirada par la
nuòch. Vau a Montpelhièr.
- Montpelhièr... diguèt l'òme. Es bòn. Dintra.
Dins la barrasca i aviá
una taula e doas lichièiras de bois. La flambusca de cade dins
la chiminièira sentissiá bòn.
- Sarra te d'aquí se vòs manjar un tròç. Alara siás de
Montpelhièr, dises ? Coma que siá se seriá devinhat a ton
biais de parlar...
Frocand s'assetèt, sus un banc a costat de l'òme. En fàcia i aviá una vielheta vestida de negre, tota rafida e jauna coma una limona, e un dròlle espelofit de uòch o nòu ans que quitava pas de l'espinchar amb d'uòlhs regrandits. L'òme brandiguèt lo pan negre abans de lo partejar e diguèt lo ritual.
Frocand escotava,
esterlucat:
- O senhor, jutja e condemna los vicis de la carn. Non ajas
mercé d'ela, nascuda de corrupcion, mas siben de l'esperit
pausat en càrcer. E admenistra nos dias e oras e venias, e
dejunis e predicacions, enaissí coma es costuma de bons
crestians, que non siám jutjats ni condemnats al jorn del judici
coma los felons. Benedicite, parcite nobis..
De qu'èra aquela
preguièira ? Totes en còr avián représ
- Benedicite, parcite nobis...
Frocand aviá pas dich lo repic.
L'enfanton que
l'espinchava gisclèt :
- Paire, perqué l'òme a pas dich la preguièira amb nosautres?
Vista sa gona tota tacada de sang. Quau es aquel òme ?
Lo paire aviá fronzit
las ussas. Ombras e rebats dins aquel casal caussenard perdut
luònh de totas las rotas. Los visatges anguloses dins la lusor
dançanta de la flambusca.
- Mon pichòt, sabes qu'aqueste òme es nòstre òste anuòch. De
çò qu'a pogut far o pas fer lo questionarem pas. Solet Dieu que
legís dins los èimes coma dins l'aiga de Virs sauprà lo jutjar
per bòn o marrit, quora ne vendrà l'ora. A luòga de demandar,
se manjaves lo pan qu'as dins l'escudèla ? Quau sap çò que nos
aduirà deman ? A cada jorn sa pena...
L'enfanton estofèt un
senglot. Marmotegèt:
- Dieu que nos vei e que nos jutja. Mas de qué i avèm fach que
nos mande tant de patiment?
Frocand entreveguèt la
realitat. Los mòrts espandits dins la cort de Ferrussac :
quauque malautiá novèla e terribla, coma antan la peste negra,
dau temps de las crosadas. E lo cavalièr en armas sus son
chival. E los soldats que cremavan tota la val de Virs entre Sant
Maurici e l'Escotet. E lo senhor de Madièiras que raubava per
camins amb sos òmes. E la crosada dau comte Simon. Las alas
negras dau malastre radavan sus los pelencs dau causse.
Ferniguèt. Pasmens ensagèt de ne saupre mai. Questionèt.
- Perdonatz-me, mas vos voldriái demandar. Qué se passa par
aquí ? Ai vist de mòrts sens sepultura, un cavalièr trespassat
que cavaucava amb totas sas armas dins une comba perduda...
Quante es aqueste païs ?
La vièlha en negre
faguèt son signe de crotz.
- Mon bòn monsen, lo malaür es sus nosautres. Las enrojadas son
tornadas sus lo serre, fai tres jorns d'aquò.
- Las enrojadas ?
- Benlèu sabètz pas. Las enrojadas, domaisèlas o fadas, coma
las dison tanben. Demòran au fons de las caunas mai prigondas,
ont lo diable las a rejonchas per sortilègi. Degun sap pas çò
que son. La nuòch, quora la luna es plena e las estèlas en
plaça, carrejan de pèiras immensas sus la cima dels sèrres.
Las entendèm que cridan dins l'aura. Tot còp la tèrra
tremòla. Mas pèrdon son poder au premièr cant dau gal.
L'òme dels esclòps
aviá l'èr atissat. Regardava Frocand, l'èr de dire :
l'escotetz pas, la mameta. Vesètz ben que repàpia. Mas la
vièlha aviá vist lo dobte dins los uòlhs de Frocand.
- Sai que vos disètz que son de còntes per los enfantons, tot
aquò. Pasmens ieu que vos parle pòde vos dire que mon rèire
papeta las a vistas. S'apelava Serafin Blanquièr, davant Dieu
siága ! Era cabrièr au Colet, ras de la veirariá Sant
Sauvaire. Un vèspre s'èra esvartat sus la cima de la Serrana,
èra la tombada dau jorn. S'èra coujat amb sas bèstias jota la
vòuta dau Gotal, qu'es una mena de fonteta dins una bauma au
mitan de la montanha. Aquela nuòch las enrojadas menavan son
trin. De tres legas las entendiatz cantar : tenètz, coma ara...
La vièlha se calèt e escotèron. Au mitan dels siblaments dau
vent s'entendiá coma una melodia estranhament doça e armoniosa.
L'òme dels esclòps cridèt, quasi.
- Mas l'escotetz pas ! Es pas lo cant de las fadas aquò, es lo
vent dins la ròca fenduda de la Leicassa... Mas la vièlha
reprenguèt :
- Es verai çò qu'òm crei. Sus la cima de la Serrana vos
mostraràn una pèira granda coma un ostal. Un viatjaire s'èra
perdut entre la Foleta e lo Gotal. E d'un còp veguèt que
quicòm lo seguissiá sens bruch. Una femna vestida de roge, coma
de fuòc dins l'ombra. Una enrojada, pensatz ! De sos pès tocava
pas lo sol, èra coma se volava au dessús de las auras. La femna
carrejava sus la tèsta un rocàs grand e pesuc coma una
montanha. L'òme corriguèt, tota la nuòch. La femna lo
corseiava, mas amb aquela pèira, pensatz, podiá pas anar bon
trin. L'auba ponchejava que se sarrava d'un masatge : lo
Lavanhòu, aqu'i qu'es ara Larret. Un gal dau mas cantèt e
l'òme se retrobèt sol. La musica aviá calat. Sus lo sòl i
aviá aquela ròca pausada de cant. Encara i es. L'apèlan la
Pèira del Gal. Cèl menaçós, nivolasses negres, vent que brama
dins los avausses. Lo chival de Frocand es atissat, tot còp
quilha las aurelhas e endilha.
- Coma se sentissiás quicòm...
Frocand romega. Quicòm... Mas qué ? Lo camin serpateja lòng dels pendisses aboscassits de la montanha. Dins la frescor dau matin Frocand pòt pas s'empachar de soscar. Los còntes de la maire Chardas, antau se sonava, aquela nuòch passada. Las enrojadas, la Pèira del gal. Estranha tèrra de ròcas blancas, de lutz, e de vent. A las confinhas de l'irrealitat.
Frocand se sentís coma dins un pantais, destibat, leugièr, destacat de la vida... Los passes dau caval fan croissir la clapassilha menuda. Lusiment verdau dels euses banhats de solelh. Ronfle de las auras. Frocand es detràs las causas visiblas, perdut dins un mirament d'immobilitat e de claror. Son las sensacions dau defòra que semblan somiadas.
Mas de qué son lo sòmi e la realitat?
La realitat : lo chival que s'esfraia e qu'endilha. Aquela gonèla roja sus lo camin. L'espasa que se brandís, lo caval que s'enarca. Es ben la realitat. Frocand d'esquinsas sus lo sòl rocassós. L'espasa i cacha la gòrja. Son tres raubas rojas qud se clinan per mièlhs lo veire.
Frocand pensa : las
enrojadas, las fadas... Mas non. A la cima de las espasas son de
visatges qu'an pas res de subrenaturau. De barbas espessas e
negras, de rires que clantisson. L'espasa quicha mai la gòrja.
- Alara, respondràs benlèu ? Mas una autra gonèla s'abolega.
- Laissar anar, Ricon. Veses ben qu'es un paure mesquin coma
nosautres aquel òme. Lo chival armat l'aurà agut raubat
endacòm. Sabes, lo senhor de Silvanés que retrobèron mòrt
dins un prat...
- Me fas rire tu. E perqué respond pas alara ?
- Se sabe ? Benlèu qu'es malaut. Vista coma sembla palle...
Tornarmai de cacalasses. E puòi un grand vertolh de lums e d'ombras, de sensacions acoloridas. Un gost de fèrre dins la boca. Una impression de calor dins las tripas, terribla, insostenibla. Seriá aquò la mòrt : Tant subte ? Frocand auriá vougut veire venir, s'apreparar per lo grand saut vèrs l'ombra o vèrs la lutz. Resignacion. Ombras viradissas. E puòi...
Frocand es espandit
d'esquinas dins una pradàriá cremesina. Lo cèl es violet,
pesuc. La tèrra es mofla, ondejanta. Sembla un paumon que
respira. Calor docinassa. Una preséncia blanca e infinidament
freja. Una vòtz coma de gelibre.
- Siágas lo benvengut, Frocand !
- Quau siás, que me sònes per mon nom ?
- Soi la que t'espère desempuòi que nasquères. Cada òme me
deu sa derrièira alenada, en pagament dau passatge
- Siás la mòrt ?
- Se te plai de me sonar antau...
Doçor embriaganta d'aquel freg que te ganha tot entièr, que te subronda. Atirança irresistibla e voluptosa. La preséncia blanca se fai immensa, agolopa Frocand d'un mantèl de patz solèmna. La mòrt.
En pagament dau darrièr respir.
Una pòrta colossala, infinida, que sembla d'evòri e de coire. Frocand, pichòt, que gandís lo lindau. Un corredor demasiat. Coma fach de viva lutz bateganta. Que se perlònga, sembla, ailalin, sens cap de fin. E pasmens aquel solelh a cima, mai bleuge que tot. Ema s'entend detràs, un ressòn estofat, lo cant divinament armoniós de mila gargantas. Mas lo ressòn prodigiós s'escantís. Frocand au lindau. La pòrta badièira...
- Ou l'òme !
Frocand es pas mòrt.
Frocand es espandit sus una lichièira de bois dins un casau
miserable. Una odor greva de migon. Un òme que se penja sus el :
- Vese que vas melhor. Tè ! Aquesta tisana te requinquilharà.
Ma paura maire disiá que desrevelha los mòrts...
De se retrobar dins la
realitat crusa de la vida es assucant. Frocand d'un còp sentís
sas dolors dins tot lo còs, sos òsses romputs. A degut perdre
pro de sang mas l'òme l'a sonhat amb d'èrbas de garriga.
Frocand voldriá parlar, demandar a l'òme quau es, lo grameciar.
Mas a pas la fòrça tant solament d'entredobrir la boca. La cara
de son sauvaire es simpla, illuminada de bontat.
- Bolegues pas, as encara pas la fòrça.
La transition brutala de la mòrt a la vida. Mas non, Frocand èra pas mòrt. Era la ravacion de la febre. Pasmens la pracision d'aquelas sentidas. La preséncia blanca, la pòrta immensa que s'alandava, lo corredor bleuge, los imnes diusencs detràs... D'ont Frocand auriá ben pogut sortir aquò? Non, es pas un pantais, Frocand n'a la seguresa intuitiva. A vist la mort en fàcia, l'a traversada. E detràs... Qué i aviá detràs la mòrt ? Cossi saber ara ?
Un rai de solelh per una fenda dau teulat de la cabana ven alisar la cara de Frocand. Los aucèus cantan. Brusiment dels insectes. La vida. Simpla e espessa, inamorçabla.
Mas Frocand a dins sa tèsta un image. Que sempre lo seguirà. L'image d'una porta. Un jorn finirà per saupre çò que i a detràs. Aquelas musicas talament mai qu'umanas...
Un jorn.
D'aqui enlà es condemnat a viure...
Joan-Frederic BRUN
7 de Mai de 1978
Retorn a la pagina de l'autor.
Retorn a l'ensenhador de la
literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la
literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau