En 1777, au passatge dau còmte de Provença (que serà puòi Loïs XVIII) a Montpelhièr siaguèt aculhit per aquesta arenga en lengadocian, lingüisticament interessanta, editada per Germain (Bull Soc Lang Géogr) e per M de la Pijardière dins la segonda edicion de l'Istòria de Montpelhièr de d'Aigrefeuille. Ròcaferrièr s'interèssa a l'emplec de ne dins aqueste tèxt, coma dins aqueles, un sègle puòi, de Ipèrt.
Pòde pas gardar lo silença
per lo bèu còmte de Provença.
Me soi azardat en patois
de ne far brilhar sos exploits.
Se n'aviái l'esprit de Voltaire
traçariái mila qualitats.
Lo papièr de tota la tèrra
Sas vertuts ne contendriá pas
de Loïs Sètze n'es lo frèra
n'es renommat per tota tèrra,
se uòi Alexandre viviá
lo pas segur li cedariá,
remplit d'esprit e de coratge,
se ara a la guèrra n'aviam
a! veiriatz un cruèl carnatge
dels enemics tromfariam
.................
Nos fasètz coma fai la ròsa
qu'atendèm que ne siágue eclòsa,
per ne joïr de sas colors,
de sas beutats, de sas sentors.
Ne dispareis... E vos de mèma,
sans una nuòch dormir aicí.
Nos metètz d'un chagrin extrèma;
ne partissètz, anam morir.
