Joan Jordan (1763-1835)
Joan Jordan [Jourdan) (1763-1835) revirèt lo Cant II de l'Eneïde en 1810. Sa traduccion es considerada coma interessanta "moins à cause de l'entrain et de la vigueur populaire de certaines de ses parties que comme un document propre à témoigner à quel degré d'abaissement, à quelles étranges bigarrures de langage, l'école de Tandon et de Martin était arrivée à cette époque" ditz son editor LG (Leon Gaudin?) qu' ajusta "Plus inégal que ses contemporains, moins correct et moins facile que la plupart d'entre eux, Jourdan a cependant cet avantage de placer au milieu de ses gallicismes, une foule de mots véritablement languedociens, et dont l'existence ne peut être constatée alors que dans son oeuvre".
Metrem en linha plan planeta aquel tèxt lingüisticament interessant paregut dins la "Revue des Langues Romanes" (1874 t. V pp 144-165; t VI pp 148-167). Lo manescrich original es a la bibliotèca de Montpelhièr.Aquí en manièira d'apetissadís los prumièrs vèrses.
Quand Enèa agèt vist de tota l'assemblada Lòs uòlhs esparpalhats la boca cordurada, Agropit sus son lièch, onte s'èra facit, Faguèt en sosquejant aqueste lòng recit. " Qué demandatz, Didon, e quinta es vòstra enveja? Volètz encara un còp faire embrandar la mècha, Perqu'anar bolegar los Tròièns rabinats ? Lo fuòc que los a cuòchs petoneja a mon nas. Coma una clara d'uòu foitada à l'escobeta, Fasètz coflar mon còr, e mon anma s'espeta, Quand pense que los Grècs, aquestes francs bandits, An fach dins una nuòch tant de rebaladís Pòde parlar segur d'aquel famós tapatge, Car i ai jogat un jòc e fach mon personatge; Pas que lo sovenir me galina la pèl, N'eiriça leu topet que m'aussa leu capèl! Vòstre còr se fondriá coma burre en candèla, S'apreniá jusqu'au bot la lònga quirièla De tant de petaçaus de tot costat donats! Mès los lustres dau cièl van rescòndre lo nas, Soi tot estabordit, lo sòn m'emberlugueja, Sans-breçar dormirièi., car n'ai pro bòna enveja; Lo pastre que baralha espincha lo lugar Nautres deuriam dormir, car es dejà pro tard; Mès puòi que desiratz avedre conoissença Dels malurs dels Tròièns, vos'n farai confidença Malgrè mon crèba-còr, auretz lèu tot sachut. Es, sufís qu'o, volguetz ; aicí comence. -chut! Los rèis grècs, fatigats dau trabalh d'un lòng siège, Sans poder reüssir, malgré penas e piège,
Per Minerva inspirats, fan un chival de bòi
Retorn
a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn
a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX
Retorn a l'ensenhador de la
literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XIX