Lo viatge de Xlo


Edicions Per Noste, 2021


los 6 prumièrs capítols (n'i a 64)...

una critica per Sèrgi Viaule

 

1

 19459- En riba de Vaurana.

Èran assetats totes dos a cima d’un grand rocàs penjalut que dominava l’ajustant majestós d’Ièis e de Vaurana. Los dos rius bramavan aval, au bas de combassas escalabrosas. Alin Vaurana serpatejava dins las planuras aboscassidas, coma un riban argentiu dins lo dardalh de la sorelhada pesuga d’Arquinosa. Arquinosa de las Pleiades, dins lo sistèma de Pleionè 28(BU) Tauri : la pèrla dau Camin de Sant Jaume.

Xlo espièt mai Maurizio. En quauques minutas, en remirant la mèscla cridaira d’Ièis e de Vaurana, n’aviá mai dich qu’en dos ans d’amor e de tendrum viscuts cotria, dins l’embriaguesa recipròca dau calinhar. Xlo sabiá que Maurizio ne diriá pas mai, uòi…

Sabiá tanben, deguèsse per aquò afrontar la mòrt e de perilhs pus òrres encar, qu’aniriá fins au pus prigond de l’intimitat de Maurizio, que li desrabariá un a cha un sos secrèts, e que finirián per far, totes dos, pas qu’una carn unenca, brausenta e barbelanta.

Dins l’espèra d’aquel saupre, se sentissiá una doça e terribla paciéncia. E curiosament li veniá l’imatge d’una aranha. Aquò la fasiá rire interiorament. Perqué una aranha ?  Aviá pas jamai agut gaire d’afeccion per aquela mena de bestietas. Encara mai qu’aquò : las crenhissiá, li balhavan una mena de repulsion. Las aranhas.  E pasmens se sentissiá subran un pauc sa semblanta e aquò l’amusava. Èra una aranha. Una aranha de calorenta doçor, de tendresa embriaganta e canda, mas una aranha. Los òmes, ço pensèt entre se, son de caçaires. An aquò dins lo sang : caçar per dominar, desroïr, véncer. Ieu tanben soi caçaira. Soi en bosca de brigalhs amagats de l’intimitat e dau passat de l’òme qu’aime, e que vòle far mieu cap e tot. Soi l’aranha menimosa de l’amor, la que caça per li faire son bonur aquel que me defugís…

Car Xlo se rapelava, ara, amb agudesa. Lo prumièr còp qu’aviá desvistat Maurizio, aquel jorn de terror e d’ombra. Las gents corrissián per carrièiras en cridant : la federacion umana es batuda, los Nxfürn son mèstres d’Andromèda e de Magellan… Los esquipatges de las naus escapadas a la batalha, vestits de lutz fauba, portavan la maudison dins sos uòlhs escurs. Son agach reflectissiá tota la terror de l’espaci. Après dètz mil ans de victòrias aisidas, per lo prumièr còp los òmes s’embroncavan a de fòrças immensas, estrangièiras, irresistiblas.

Maurizio èra sol au mitan, atrencat d’un escafandre forastièr. Se vesiá qu’èra pas de las Pleiades. Mas Xlo alavetz ne veguèt pas qu’una causa : lo pes, gaireben tangible, dau desespèr que cachava mortalament sas espatlas. Au mitan de l’estramàs generau, aquel òme raiava l’orror, la paur irremediabla de çò qu’aviá atraversat. Las gents dins la carrièira s’escartavan amb respècte e crenhença davant aquel prince escur de la terror, aquel capitani desconegut tornat vencit de las estèlas perdudas : Maurizio.

D’un sol agach aviá sabut, Xlo, qu’aquel àngel descasut e nafrat, marcat dau sagèl aspre de la mòrt atraversada, èra lo que cercava, a paupas, dins sas amors adolescentas, lo qu’aviá pantaissat dins las nuòches de luna nauta, lo qu’aviá fugit dins lo gorrinitge refinat de sa vida adulta. E d’aquí enlà visquèt pas que dins una tòca : lo far sieu e se far sieuna, sens escapa. E lo desrabar, benlèu, d’aquel mirament de mòrt que raiava de sa cara ieratica. O alara s’i negar amb el, cap e tot.

E Xlo l’aviá abordat, furtiva :

-       Benlèu conoissètz pas Arquinosa ? Se vei que sètz estrangièr…

Maurizio l’aviá regardada. Son agach l’aviá atraversada coma una aiga linda. Se ne sentissiá banhada, coma refrescada, nòva, totescàs nascuda a la vida, amorosa a ne cridar, a ne morir.

 

E Maurizio li aviá dich simplament :

-       Se sabiás coma siás polida, femna d’Arquinosa. Mas mos uòlhs sabon pas mai pagelar la beutat. Conoisson pas que la paur, e l’orror, e lo moriment. Coma siás polida…

Verai qu’èra bèla Xlo, vestida de seda asurenca, espelida e canda coma aquelas flors mauvas d’Arquinosa qu’emplisson de son òlga enchusclanta las nuòchs de prima, dins los grands jardins de la Ciutat, entre l’onix e lo marbre de las colonadas. Èra bèla Xlo : coma un sòmi, coma aquelas visions mai qu’umanas que venon tot còp  als astronautas quand sos uòlhs cansats de veire d’estèlas e encara d’estèlas, rebastisson dins l’immensitat las caras majestosas, sublimas e mortalas dels dieus…

Benlèu Maurizio l’aviá vista, Xlo, dins la ravacion de la lassièira, endacòm entre Procion, Deneb e Capellà, cara negrinèla e linda, cabeladura foguejanta d’estelam, còs sople e nerviós simplament vestit dels vels viradisses de nebulosas e d’amasses de gas interstellar.

E Maurizio, l’òme de las estèlas sens nombre, aviá seguit la divina Xlo dins la vila nauta, dins lo cascalh cristalin dels grífols, jos las trelhas verdejantas, cap a son ostau blanquinèl, bastit sus un rocàs cremesin que dominava la mar blonda e mirgalhada dels teulats de la vila bassa.

E avián calinhat, tremolants d’esmoguda, la nuòch entièira. Per la fenèstra badièira passavan, silenciosament, de solelhs fugidisses silents, blavejants, qu’èran l’interminabla procession de las naus pleiadencas vencidas per los Nxfürn a Magellan. E Xlo saguèt que Maurizio, detràs las nafras d’orror que l’amudissián, l’aimava tanben a ela, immensament, apassionadament : a l’auçada dels orizonts infinits que son uòlh de navigator aviá costuma de pagelar.

 

**

 

D’intrada Xlo aviá sabut que Maurizio rescondiá, coma una plaga mortala, un secrèt immens e terrible. Mas pas qu’au cap de dos ans, aquel jorn de lutz e de vent que s’èran esvartats per campèstre per i passejar los vestigis brigalhats de lor amor, los limbèls doloroses de lor incommunicabilitat indefugibla, que Xlo comprenguèt enfin que lo mistèri de Maurizio èra vertadièirament inuman, e tocava a las raices meteissas de l’existéncia.

Maurizio aviá parlat de Viacheslav. Viacheslav d’Orion, prince dels Gemèus, baron de Betelgeusa, general victoriós qu’aviá capitat fins ara d’empachar als Nxfürn de penetrar dins la galaxia abitada per los òmes. Viacheslav èra estat lo prumièr òme de guèrra de la Galaxia que foguèsse pas estat vencit per la superioritat tecnica, numerica e tactica dels Nxfürn. Inventant de plans de batalha nòus e genials, los aviá tres còps a de reng desfaches au larg de Magellan. Totes los esquipatges de guèrra dau Camin de Sant Jaume lo tenián per lo sauvador, e dont mai evoluissiá la situacion, dont mai Viacheslav veniá, dins los faches, lo mèstre militar  e politic de la Federacion. De tant creissiá son prestigi, que sos òmes lo disián d’estraça diusenca e li levavan d’autars ont complissián, pareis, de sacrificis òrres e barbars.

Dins los sistèmas de nauta e anciana civilizacion, coma las Pleiades, se pensava que l’aveniment dau General Viacheslav, sauvariá benlèu la Galaxia, mas portava amb el la barbaria e la descasença. E benlèu pièg. S’imaginava la societat crudèla e sanguinosa qu’instaurarián los Senhors de la Guèrra, avesats a de cultes sauvatges qu’avián grelhat dins la furor dessenada de las batalhas, au pus fons de l’espaci, luònh de tot existiment. Se disiá que practicavan l’antropofagia, e d’autras perversions encara mai esfraiosas. E los vièlhs mondes rics e savis, dau Centaur fins au Dragàs e a la Lira, tremolavan en silenci, se demandant se devián preferir la joata crudèla e refinada dels Nxfürn, o la sosta pesuga e sanguinosa dels equipatges fanatisats de Viacheslav.

 

E Maurizio, a Xlo la bèla, li aviá parlat, a votz menuda, dau grand general Viacheslav d’Orion.

La granda idèa de Viacheslav, proclamada per sos partidaris d’un cap a l’autre dau camin de Sant Jaume, aquò’s que lo Memoriau èra una legenda. Los estatjants dels mondes vièlhs e savis escotavan aquò amb terror. E s’èra vertat ? Dempuòi dètz mil ans l’unitat tacita dels trilions de mondes abitats de la Galaxia repausava sus aquela idèa : lo Memoriau, fortalesa planetària resconduda que dirigissiá secretament l’ande de totas causas dins l’ensèms de l’archipèla uman…

Tot l’avenir de Viacheslav repausava sus aquela escomessa : l’inexisténcia dau Memoriau. Se lo Memoriau existissiá, la dictatura de Viachelslav d’Orion s’avalissiá, sa glòria fondiá coma la nèu dins l’uscle mèstre de la solelhada.

E la vertat apareguèt, coma un lamp, a Xlo. Lo secrèt de Maurizio se raportava au Memoriau. Dos ans aviá arpatejat dins la tenèbra, cercant lo secrèt inimaginable de son amaire solitari e inaccessible. Ara sabiá. Maurizio conoissiá quicòm tocant lo Memoriau. Benlèu sabiá ont èra. Benlèu sauvariá la Galaxia dels Nxfürn, de Viacheslav, de la Mòrt e de la Barbaria… Benlèu…

Besalenada, los peusses en desòrdre, cerquèt Maurizio. Lo trobèt assetat, solitari pensatiu e solet, sus la riba bastida de Vaurana, espinchant l’aiga grumejanta e verdala que foletejava sens fin. Dins sa man teniá un libre, un libre vièlh cobèrt de cuòr, d’aqueles que portava amb el, dins sa saqueta, aquel jorn que s’èran rescontrats. A votz nauta legissiá, que Xlo, espantada, o escotèt :

« Quid enim potest esse tam apertum tamque perspicuum, cum caelum suspeximus caelestiaque contemplati sumus, quam esse aliquod numen praestantissimae mentis quo haec regantur? Quod qui dubitet, haud sane intellego cur non idem sol sit an nullus sit dubitare possit; quid enim est hoc illo evidentius? »

Maurizio se revirèt d’un còp e veguèt Xlo. Xlo se sentiguèt nusa e menuda, subrondada per aquel agach de flamba. Maurizio legiguèt l’interrogacion qu’èra dins sos uòlhs. Respondèt :

 

-       S’aquò ne vira soi lo sol òme vivent, dins la Galaxia, que sàpia legir aquel lengatge. Tu, n’as pas solament ausit parlar. Pasmens, vint-mil ans abans nosautres, foguèt la lenga de la nacion umana mai poderosa de l’univèrs. E aquò durèt mai de mil ans. Son uòi oblidats sus sa quita planeta, aqueles generals cofats de laurièr que i espandiguèron, per lo fèrre e per lo fuòc, la lutz de la Civilizacion. Emai la planeta, breç de l’umanitat, es ara delembrada. O sabes, tu, grèlh d’un pòble de nauta cultura galactica, quane foguèt lo fogal prumièr de nòstra espécia ?

Xlo clinèt la cara. Aimèt melhor de pas respondre. Cresiá de saupre mai o mens qu’aquò s’èra passat dau costat de Sirius e de Centaur, sus una pichona planeta blava virant a l’entorn d’un astre ara completament perdut que s’apelava Mòl, o Sòl, o quicòm antau. Maurizio continuèt :

-       Soi un felen d’aquel pòble. Per mos avis tòque a las raices prumièiras de la civilizacion umana. Fai un vintenat d’annadas que treve, de saut en saut, lo Camin de Sant Jaume. Mas en temps planetari aquò fai nòu mil sèt cents ans. Ai viscut tota la conquista de la Galaxia. Foguère dels prumièrs equipatges que desbarquèron dins las Pleiades e foguère ieu, un bèu matin de 7689, que descobriguère Arquinosa. Arquinosa ont m’amague ara coma un estrangièr. Benlèu soi un ancessor tieu… Lo nom d’Arquinosa, aquò’s ieu que lo donère a la planeta, mentre que d’autras tèrras d’en Pleiade prenián de noms bajòcos coma Rotschildland, Fordstar o Goldenbergplatz.

« Xlo ! Tòrne legir aquel escrivan d’un passat mieu, un politician savi qu’escotelèron los partidaris d’un Viacheslav d’aquel temps, enemics de la libertat e de la dignitat de l’òme. L’òme savi s’apelava Marcus Tullius Cicero. Sa frasa aquí, la que tot bèu just m’ausiguères marmotejar, ditz aiçò : « De qu’es donc aquò que pòt èsser tan clar e tan vesedor, quora espiam lo cèl e mai ne remiram l’estelum, que i aguèsse una intelligéncia subrepoderosa qu’o baileja tot? Quau ne dobtèsse, es coma se balancèsse per saupre se i a un sorelh o se n’i a pas; de qué i a de mai evident qu’aquò ?» Aquò s’aplica a ieu, Filha de l’Istòria. Mas ara me calarai pas mai. La Galaxia deu, per son sauvament, saupre çò que sabe. Caucanha Viacheslav e los autres…

Un sorire de trionf empliguèt la fàcia treslusenta d’amor de Xlo. Diguèt, a votz menuda :

-       Maurizio. Tu sol dins la Galaxia sabes a de bòn lo secrèt dau Memoriau…

Maurizio la cobriguèt, tornarmai, de son agach penetrant de viatjaire de l’infinit.

-       Bèla vesiada, Xlo, ma font canda… Sabiái que finiriás per dessobtar mos pus ultims secrèts Que çò que deu èstre avenga. Vène, tornem a l’ostau…

**

Los òmes de Viacheslav, los cosm-oplits, cascats de testièiras esbrilhaudantas e crudèlas, reguejan las carrièiras de la Ciutat Nauta d’Arquinosa, en riba de Vaurana la verda. Tot foguejants de lusidas, coma de grands insèctes. Los cosm-oplits, la man pesuga dau mèstre que quicha sens pietat los monds tot de nòu sotmeses a son govèrn.

Xlo sap, dins son còr, çò que cèrcan. Maugrat las precaucions de Maurizio, Viacheslav a capitat de descobrir que s’amaga aicí sus Arquinosa. E lo vòl capturar, executar benlèu, torturar quau sap ? L’òrdre novèl que s’apodessa sus la Galaxia es dolorós. Mas de que fai lo Memoriau ? Far e gardian de la Civilizacion Umana, pòt pas voler aquela barbaria per l’espécia ?

La tèsta de Xlo rebolhís de totes los secrèts que li fisèt son amaire. Orion e los Gemèus, tot pròches dins lo firmament dau Septentrion, lusisson coma una amenaça. Lo reinatge de Viacheslav lo barbar ven de mai en mai intolerable. Se ditz que prelevan sus cada capitala planetària un dèime de cent mil joventas qu’embarcan, plorantas e reguitnantas, dins sas naus sornarudas que jamai ne tòrnan. N’i a qu’an imaginat que las polidas piucèlas capturadas èran violadas, grasilhadas vivas e manjadas per los equipatges. Quand Xlo conta aquelas rumors a Maurizio, el sorís tristament.

 

-       Non, ditz el. Conoisse tròp Viacheslav. Es incapable de commettre un tau degalhatge. Mas çò que fai es benlèu piéger…

Xlo ne poguèt pas tirar mai. Qué podián imaginar de piéger ? Benlèu las dròllas demoravan d’annadas, paure tropèl agremolit dins las sotas dels naviris, condemnadas sens escapa a servir per lo plaser brutau dels guerrièrs ? Benlèu las liuravan als inimaginables Nxfürn ? Benlèu d’esperiéncias sus sos còsses  vius, barbelants, cridants ?... Xlo imaginava, tresananta. Mas Maurizio li volguèt pas jamai dire res.

**

Xlo sap que los guerrièrs brutaus trobaràn pas jamai Maurizio, felen de quinze millenaris de civilizacion refinada e sàvia. S’acantonan a la Ciutat. Pòdon pas imaginar qu’un ancian amiral de flòta interstellara visca sol, sens armas, au fons de la jungla. Acostumats a l’univèrs metalic e claus dels naviris, imaginan pas solament que se pòsca viure luònh d’aquò, dins la crauma dau campèstre, a manjar de raices e de pichonas bestietas presas au laç. Car es aquò que fasiá Maurizio dempuòi un brieu. Xlo lo veniá veire a cada còp que podiá mas s’escondiá dins la seuva, solitari. Sol amb sos laguis, qu’èran grandarasses coma la Galaxia.

 

**

 

E un bèu matin los guerrièrs son pas mai per carrièiras, lo picar metalic de sas armaduras faubas a quitat de ressontir dins la Ciutat. La vida se desrevelha, los enfants tòrnan jogar sus lo pasiment escrincelat. Las siloetas menaçosas de las grandas naus de Viacheslav se levan pas mai dins lo pòrt, que sembla immens e void, desolat, coma un prat batalhièr abandonat. Los guerrièrs son estats cercar Maurizio endacòm mai.

 

Xlo s’acorsa, risenta, descabestrada, cap a l’amagador de Maurizio. Lo crida :

-       Maurizio, mieu ! Amic ! Son partits…

Crida mai mas digús respon pas. Lo vent canta dins la cima dels aubres. De bestietas aludas volastrejan en siblant dins l’aire. Ges de clavas sus lo sòu. Pas de Maurizio.

Xlo corriguèt tot lo jorn, s’entravant dins los arronzes, traucant la bronda espessa, estrifant sa pèl lena. Cridava Maurizio e digús respondiá pas.

Retrobèt la clarièira ont l’aviá laissat. Quicòm lusissiá per sòu, entre doas fuòlhas : l’anèl d’aur qu’ela li aviá donat, en signe de son amor a totes dos.

*

I ven aquela idèa subte que l’entrauca coma un còp de cotèl : « Tornarai pas veire Maurizio. Pas jamai pus. ». Pensada impossibla, inconcebabla, e pasmens sembla la quita evidéncia… Lo cèl immens, per d’aut de sa tèsta, comença de s’estelar : los bèus sorelhs pleiadencs tan pròches, tan familiars : Alcionè,  Atlas, Electre,  Maia,  Meròpe,  Taiguete,  Celaeno,  Asteròpe... E pus luònh los prestigioses sorelhs dau Braç Espiral Minor : Arcturus, Procion, Capella, Deneb… E darrièr coma de grans de sableta menuda los innombrables sorelhs de la Galaxia… Coma un aucèl nafrat, Maurizio èra demorat, dos ans de temps, sus una planeta, abans de tornar prene son envolada irresistibla cap a las estèlas. Aquel parelh de centenats de miliards d’estèlas enrondadas de tèrras abitadas per l’òme, la Federacion Galactica dau Camin de Sant Jaume. Amb, endacòm, inimaginable, lo Memoriau , centre secrèt de tot l’edifici. Que tot lo mond i pensa de longa e que digús non sap ont es. Digús, relevant sai que benlèu Maurizio. Maurizio que se n’es anat ara dins l’immensitat de l’espaci, per lo retrobar, de segur, e s’opausar au govèrn de Viacheslav.

 

« Tornarai pas veire Maurizio » Se podiá pas. Ges de fòrça la poiriá pas desseparar de son aimat. Sentissiá aquela evidéncia. Mas espiava la clarièira voida e lo cèl immens ont a bèles paucs s’alucavan d’estèlas e encara d’estèlas. D’estèlas sens nombre.

Longament plorèt, la divina Xlo, pèrla treslusenta d’Arquinosa, l’amor envolat de Maurizio. Amaras, dolorosas, mortalas lagremas. E pasmens lo vent siblava dins la bronda :

-       T’aime, Xlo, mai que non pòs crèire. T’aime mas me cau partir. Pòde pas fugir çò que soi…

Xlo chifrava. Partit de las Pleiades per quane biais que siá, Maurizio deviá multiplicar los sauts dins l’espaci-temps, per escapar a la garda dels vaissèls de Viacheslav. A l’ora que ela, l’uòlh enneblat, remirava lo cèl estelat, son aimat èra benlèu ja dos mil ans dins lo futur, vielhit a pro pena de quauques minutas…. Terribla distorsion entre la vida dels planetaris, e la vida dels Espacials, que se debanavan sus d’escalas de temps desparièiras…

Amaras, amaras de tant, las lagremas de Xlo, aquela nuòch jos las estèlas…

 


 

2

Las interrogacions de Viacheslav d’Orion

 

L’immensa bòla foguejanta de Bellatrix (g Ori) trascolava, darrièr los Monts d’Aram e de Coire, tintant de violentas colors òcras e cremesinas la ciutat de Sibiran, bastida en degrases sus la riba de l’ocean. Sibiran cap-luòc de tot lo sistèma d’Orion, e ara capitala administrativa de la Galaxia entièira.

Viacheslav, alisant sa barba rossa espessa, s’empliguèt las narras de l’èr marin que li portava per ronfladas los bruches familiars de la ciutat atrabalhida.

Dau bescaume de sa cambra, au pus naut dau castèl titanesc de metal negre que li servissiá de palais, podiá gausir de segur d’un dels pus polits asuèlhs de tot lo Camin de Sant Jaume. Estonants jòcs de lutz dau sistèma d’Orion amb sas doas estèlas gigantas totas pròchas, Betelgeusa (a Ori) qu’ensagnosissiá tota una part de l’asuèlh de sos rais roginoses, e Rigel (b Ori) que trasiá sus la mitat de l’orizont una tencha blava absoludament irreala. Tot lo sistèma de Bellatrix (g Ori) banhava dins aquelas doas illuminacions contunhosas.

E puòi amont i aviá lo grand cèl ont s’alucava a bèles paucs la lutz de las estèlas, e aquelas estèlas èran sieunas, èran son reiaume. Sos equipatges de longa ne reguejavan l’immensitat per afortir son poder. E el, qu’aviá pas que quaranta ans de temps planetari, se sentissiá a cima de sa vida e de son poder. Pasmens, reinava sus aquela infinitat dempuòi mil ans.

Se pausava un pauc dempuòi una setmana, e ont se pausar melhor que sus Bellatrix (g Ori), davant l’Ocean que podiá contemplar d’oras coma una metafòra dau temps. Mil ans de reinatge. Mas de qu’es aquò mil ans dins l’infinit vertiginós de l’espaci temps ?

D’autres socits que l’interrogacion filosofica viravan a bèl esprèssi dins sa cabeça. Los Nxfürn, de segur. Alestissián quicòm per prene son revenge, e aquò seriá sagnós que ben talament. Incomprensibles Nxfürn. Incomprensibles e pasmens la granda fòrça de Viacheslav èra, justament, de ne saupre dessobtar los projèctes e de capitar de s’i opausar victoriosament. N’aviá fach la pròva. D’ont tirava aquel saupre ? Èra son grand secrèt. Digús dins la Galaxia n’aviá la clau. Digús, relevant benlèu aquel capitani rebèl que fasiá secutar als quatre cantons de l’univèrs e que fins ara li escapava. Maurizio. Maurizio amb çò que sabiá representava un perilh e aquò lo tafurava. E Maurizio, disián a la chut chut aqueles que l’avián crosat, sap benlèu quicòm sus lo secrèt dels secrèts : lo Memoriau . Benlèu sap pas ont es exactament mas a pro d’entresenhas per capitar d’o descobrir. Cau finir per agantar aquel òme, li passar tot lo cervèl au psicotòma, li tirar tot son saber. O alara capitar de ne far un collaborator fisèl e fisable, çò que seriá encara melhor mas que, de verai,semblava pas gaire assegurat…

Los equipatges de cosm-oplits d’elèit mandats als Gemèus e dins las Pleiades l’avián pas mancat de gaire. N’avián fach lo rapòrt tot moquets au grand general. La setmana passada los aviá vists aquí dins son burèu a cima de la torre. Cinc capitanis en unifòrme de lutz. Tremolants dins l’espèra d’un castic. Mas Viacheslav los aviá pas castigats. « Avètz fach de bon trabalh », lor aviá quitament dich. Car, de verai, avián dessobtat d’entresenhas seguras de la preséncia dau fugitiu sus Arquinosa, una planeta dau sistèma de Pleionè 28(BU) Tauri, ont tot indicava qu’aviá passat dos ans de temps, e benlèu un pauc mai. E aquela informacion èra bravament preciosa, èra la prumièira avançada desempuòi de sègles dins aquel percaç intersideral.

-       Car s’agante Maurizio e que pòde amòr a el resòlver l’enigma dau Memoriau, detene per de millenaris de mai lo poder absolut.  S’existís pas mon poder se n’atròba afortit. E s’existís e que me n’apodère pòde far targa als Nxfürn e desliure dau meteis còp la Galaxia d’una mitologia que noirís sa resisténcia a mon autoritat. Ma dominacion sus lo camin de Sant Jaume ven totala. E se perlongarà longamai…

Antau se perpensava lo grand general victoriós, en contemplant l’immensitat fernissenta de l’ocean. Lo vent li foetejava la cara.

 

3

Xlo dins la vila bassa

 

I aviá agut lo plorum, la desesperança. De jorns entièrs de temps. E de nuòchs sens dormir. Tant de dolor dins son pitre, coma s’èra lancejat de contunh per de miliassas de cotèls agusats.

E puòi nani, podiá pas demorar antau.  Se levèt, drecha, volonta. Tibada dins una mena de ràbia freja.

Viacheslav secuta Maurizio, als quatre caires de la Galaxia, amb de desenats de grands vaissèls mai promptes que la lutz. E d’equipatges alobatits e fanatizats. Aquò o sabe. E ben ieu pòde lo secutar de mon latz. El lo secuta per li raubar sos secrèts e lo tuar, ieu lo secute perqué l’aime. El a tot lo poder d’una flòta galactica amb el, ieu ai un autre poder, misteriós, invisible, e que pasmens pòt traucar e superar tot, o sentisse. Ai lo poder de mon amor.

**

Lo còr tot emplit d’aquela dolor, d’aquel void glaçat qu’èra l’abséncia de Maurizio. Mas retrobariá Maurizio, n’èra segura ara, se podiá pas que non lo retrobèsse. Ara li caliá se reprene, calcular, perpensar, e trobar una entresenha que l’adralhariá dins un fabulós percaç transgalactic cap a Maurizio.

Èra pas jamai estada tan polida. Drecha, sailada de sa dolor. Totas lagremas assecadas ara. Son intelligéncia fasiá virar los neuròns de sa cabeça coma un supercalculator flame nòu.

Atrobar una entresenha aladonc. Un objècte, una pagina escricha, dins l’ostau, d’en primièr. E puòi dins sos sovenirs. Una frasa estranha dau doble sens, benlèu, que sus lo moment ela emborniada d’amor li aviá pas fach cas. E que subran s’endevendriá çò mai important de tot. E òc.

Mandèt un agach a las estèlas dins lo cèl. Es enlai que s’anava avastar. L’espaci temps que jamai se’n tòrna a de bon, que vos trai dins los millenaris avenidors sens escapa. « Estèlas per miliassas, me vejaicí, ieu Xlo ».

**

Tornèt dins l’ostau de la vila nauta. Que li semblava terriblament void e silenciós, e pasmens èra comol, se seriá pogut dire, d’una abséncia que i restontissiá coma un grand crit eissordós.

L’ostau insuportablament void e silent ara, mas qu’èra estat lo refaudís d’aquela amor tan meravelhosa e subran tremudada en remembre. En remembre dolorós coma un còp de cotèl dins lo pitre. E de segur luònh dins l’espaci e dins lo futur Maurizio deviá èstre borrelat per la meteissa sentida. Xlo ne dobtava pas un instant.

E dins aquel silenci cada bruch restontissiá coma un sospir e tot èra languison. E revolumavan a bèl esprèssi, en farandola bauja, las pensadas. Las interrogacions.

Xlo n’èra segura, Maurizio li aviá laissat d’entresenhas seguras per lo retrobar. Cossí las destoscar ?

Una frasa que Maurizio disiá tot còp, e a l’epòca Xlo i aviá pas fach cas, subran li tornava coma una trevança. Maurizio aimava de dire : « sovent oblidam nòstres sòmis ». Una frasa corteta que podiá significar pro de causas. E es benlèu d’aquí que caliá partir.

S’alairèt, sus la mofla jacina ont tant d’abraçadas los avián reünits, besalenats, òrbs de bonur.

Quora l’amor fai flambar totas las sentidas coma un encèndi espectaclós. Mas uòi èra tot lo rebors, tot s’esbeviá dins un silenci de caforna, e demorava pas qu’aquela frasa de mau comprene que virava coma un aucèl de nuòch. « Sovent oblidam nòstres sòmis ». Paraula que, de verai, podiá significar tot e pas res.

E Xlo s’aconsomiguèt. E venguèt lo sòmi. « Aqueste, lo doblidarai pas. Pas jamai ». Xlo se tibava au fons de la sòm sus aquel voler. Lo sòmi anava li porgir, sai que benlèu, la clau.

E dins lo sòmi, d’ausida, i aviá Maurizio, que l’espiava, tancava sos uòlhs dins los sieus. Aquela vision èra una mena de vertigi ont tot l’univèrs viravòutava. çò sol verai, çò sol important au mitan dau revolum destimborlat de l’istòria d’una galaxia tan grandassa que per un uman èra un infinit cap e tot. Çò sol de verai, l’amor, l’amor de Xlo e de Maurizio, que traucava irresistiblament las eissaugas de l’espaci-temps.

E Maurizio li parlava. Li disiá pro de causas, de secrèts que jamai aperabans li aviá pas fisats, li parlava dau Memoriau, de Viacheslav. E d’eles dos. Cossí reténer tot çò que li contava aquí ? Ela, negada dins l’agach de Maurizio, escotava aquò coma una musica ni que se mainèsse que jamai aviá pas ausit res de mai important. Benlèu que tot l’avenir de la Galaxia èra en balanças dins aquel sòmi. Mas ela èra tota enclausida per una frasa que tot son èsser, còs e arma, cridava de contunh, coma un esbleugiment de non jamai finir : « Maurizio, t’aime »…

E Maurizio li disiá de causas, tant de causas. De verai lo mot « Memoriau » tornava mai d’un còp. Mas lo darrièr mot que disiá escafava tot lo demai. Disiá : « Vène, t’espère » e s’avançava per una potona amorosa e las bocas anavan se jónher per far fusionar au pus naut de l’embriaguesa sos dos èssers en combor, ara èran tot pròches, s’anavan tocar, mas l’esvelh coma una arpa d’acièr crudèl desseparèt los dos aimadors.

E laissèt Xlo aquí esbleugida, besalenada, soleta dins lo grand silenci de son ostau. Amb son còr dins son pitre que patacava baujament. Fins a se rompre.

« Sovent oblidam nòstres sòmis ».

Mas de qu’es aquò l’oblit ? Au fons de nosautres i a de cafornas dessaupudas ont tot demòra escrincelat per totjorn. Sovenirs d’esvelh o de sòm. Mas n’aviá pas la clau. Cossí i anar furnejar ?

Demorava estaloirada sus la jacina mofla ont los aviá recampats tant d’abraçadas apassionadas, ont son amor aviá pojat fins a de cimas indiciblas de benurança e d’embriaguesa. Barrèt los uòlhs. I aviá encara la dolor, intolerabla, de segur, mas tanben una mena de doçor que s’enfonilhava dins ela. Mai fòrt que lo languiment, lo sovenir dau bonur absolut es encara lo bonur. Laissèt aquela èrsa doça l’envasir, la comolar de serenitat. E las idèas li venián.

De remembres n’aviá, cada minuta de dos ans d’amor baug, de fusion dels còsses e de las armas amb Maurizio. Aquí dedins i aviá la clau de sa quista, de segur. Mas cossí furnejar dins aquel tesaur de sovenirs qu’ara li semblavan neblalha fugidissa ? D’en prumièr la causa li semblèt insolubla. E puòi li venguèt l’idèa. Una solucion existissiá. Caliá transferir tota aquela memòria dins los circuits d’un cervèl artificial. Ont aquí demorariá a posita, immudabla, de bon consultar. Ont ela podiá pas anar, sai qu’aquel cervèl besson poiriá anar. E i poiriá furnejar de contunh, sens pausa, d’aquí que retrobèsse lo pichon detalh que balhariá la clau de sa quista. Aquel cervèl besson li diriá tot, coma una sòrre atencionada. De tant qu’a elas doas retrobarián lo camin cap a las estèlas, lo camin que de saut en saut  dins l’infinit de l’univèrs li fariá retrobar Maurizio. Maurizio, sos uòlhs, son sorire, sa votz, sa carn contra sa carn, sa doçor, e son insisténcia garruda d’aimador baug de margal.

**

Li caliá donc davalar dins la vila bassa ont d’Eridanianas avián sos comèrcis e ont se podiá antau crompar  çò mai recent e perfeccionat en matèria de robotica.

La vila nauta dins los jòcs de lutz dau matin èra ufanosa. Las immensas torres de cristal e de metals acolorits se quilhavan naut encimerladas de nèbla saura, semblava un sòmi de verticalitat. E per d’escalièiras monumentalas ont dançavan las belugas, dins lo trionf de l’espelison dau jorn, gandiguèt las carrièiras bassas.

Sus Arquinosa coma dins mantun canton de la Galaxia las ciutats èran fachas de contrastes espantoses. D’unes quartièrs, coma la ciutat nauta aicí, èran flame nòus, de prodigis d’arquitectura futurista ont metals e veire trasián totas sas belugas. Riquesa e orguòlh. E puòi tot pròche, de carrieiretas viradissas, plenas de vida, de mond que van, que venon, que bracejan, de mond estranhs venguts de planetas luònhtas, de pichonas botigas comolas de rebaladís ont s’atròba de tot, e mai que mai de causas estonantas qu’ariatz pas solament somiat qu’existiguèsson.

Xlo, en caminant d’un pas prompte long dels degrases blanquinèls, gaubejava son projècte. Anava visitar las botigas de las Eridanianas per veire de qué se prepausava ara de mai perfeccionat en manièira de robòts antropomòrfes. Las Eridanianas avián dempuòi de sègles una reputacion ameritada d’excelléncia dins aquel domèni. Coma, dins aquel archipèla pròche de la Galaxia, èran tota una tièira de planetas ginarquicas ont los mascles èran pas admeses de venir, los robòts èran de tot segur pas d’androïds coma dins la màger part de la Federacion, èran de partenomòrfas, es a dire de maquinas fachas a l’imatge e au semblant de la femna, e non pas de l’òme. E l’èime virat parièr. En anant en cò de las Eridanianas Xlo aviá donc per projècte de se crompar una partenomòrfa, e puòi de li enfusar tot lo contengut de son cervèl. Qu’antau l’individú de sintèsi siaguèsse lo doble d’ela, cap e tot. Sa memòria e sas sentidas escrinceladas dins lo silici en miliassadas de 0 e de 1. Sa bessona cap e tot. Qu’interrogariá de longa, qu’auriá una memòria sens decas per l’aconselhar. Provesida d’aquela partenomòrfa, Xlo, d’un cèrt biais, seriá pas pus soleta per afrontar los perilhs de la Galaxia. Auriá a son costat l’amiga mai segura que se poguèsse imaginar : ela meteissa, replica indestructibla facha de teissuts de sintèsi e de metal.

Polit ostalàs de cristal rosenc, tot en corbas doças, a l’intrada de la vila bassa. « Als embelinaments d’Eridan : robòts e partenomòrfas ». Es aquí que li caliá dintrar primièr.

Passèt entre dos grífols que cascalhejavan, trasent naut son giscle. Un portal veirenc se dobriguèt sens bruch e de partenomòrfas d’una beutat a levar l’alen, mai veraias que las femnas mai veraias, la venguèron aculir borgalament.

-       Vene m’assabentar sus las partenomòrfas.

-       Podiatz pas melhor tombar dins tot l’Amassadís Dobèrt de las Pleiades.  Avèm aquí tot çò mai novèl que se fai dins lo sistèma d'Epsilon Eridani.

-       Trelime d’enveja d’o veire.

-       Seguissètz nos.

Seguissiá las doas meravelhosas joventas en rauba de lutz, pus polidas que cap de sòmi, e se pensava entre se que la tecnologia eridaniana quitava pas de pojar sus de cimas inausidas cap e tot.

 

L’ostalàs translucid de veire rosenc èra grand que non sai, encara mai que non semblava dau defòra. Quasi una ciutat a el solet. Recabiá tanben los burèus dau Consulat d’Eridan dins las Pleiades. Crosava dins los corredors de siloetas femininas d’una beutat e d’una gràcia inimaginabla mas sabiá pas quanas èran umanas e quanas èran de creaturas de sintèsi. Que las Eridanianas avián tanben los secrèts de la beutat absoluda, amòr a d’unas biotecnologias especialas que quitavan pas de far progressar e qu’èran soletas a mestrejar a de bon dins la Galaxia.

-       Dintratz aicí.

Un grand membre tot asondat de lutz, ont se tenián de desenats de femnas d’una polidiá impossibla, ocupadas a charrar aimablament entre de randissas de flors audosas. Sos rires tindavan coma de cristal. Las guidas disián a Xlo :

-       Aicí vos podèm mostrar tot çò mai novèl. Nòstres modèls son arribats d’Eridan la setmana passada.

Xlo explicava son idèa. Que semblèt pas bajòca a sas interlocutritz. Òc, enlai sus Eridan pro de femnas se fan antau alestir un doble robotic que d’un cèrt biais es un perlongament d’elas e, melhor qu’una amiga, un miralh de son arma, amb l’instabilitat de las emocions umanas en mens, una mena de copia melhorada e inalterabla d’elas. La mòda, de verai, n’es pas encara venguda dins las Pleiades, e encara mens dins los mondes joves de mai luònh dins la Galaxia. Mas es quicòm que se fai.

-       Tot depend, de segur, dau prètz qu’i volètz metre.

La qu’aviá parlat aviá una votz que la destriava de totas las qu’aviá ausidas dempuòi qu’èra dintrada dins lo bastiment, e Xlo se pensèt que benlèu rescontrava aquí la prumièira persona de carn e d’òsses de la jornada.

-       Òc soi umana, faguèt amb un pichon rire cristalin son interlocutritz. Me podètz sonar Auqliztreacca. Soi Eridaniana. Metetz vos a vòstre aise. Prenètz aquel fautulh aquí.

Auqliztreacca aviá, tant coma las partenomòrfas que l’avián aducha aquí, una gràcia e una beutat incresabla.

-       Soi engenhaira en robotica, soi nascuda dins lo sistèma d'Epsilon Eridani, diguèt amb un meravilhós sorire Auqliztreacca. Mas doas maires èran tanben dins la robotica. Lo desvolopament de las partenomòrfas es un afar que m’a sempre apassionat. Avètz vist las joventas que vos an acompanhat fins aquí coma son capitadas. Longtemps los robòts èran de creaturas que desgaunhavan l’umanitat amb quicòm en mens, pòde dire qu’amb la darrièra produccion de partenomòrfas avèm pojat mai luònh qu’aquò, e bravament mai luònh. D’un cèrt biais, çò sol que lor desfauta es l’imprevisibilitat de las creaturas de carn, e d’unas intuicions que sabèm pas copiar amb l’intelligéncia artificiala, mas per tot lo demai se pòt quasi dire que nos son superioras. E aquela superioritat es pas facha per nos aclapar, es facha per enauçar nòstras possibilitats d’accion. Una femna acompanhada de sa bessona partefonòrfa eridaniana es per mai d’un aspècte un èsser enauçat, superior. Sas potencialitats vitalas son multiplicadas per dos. Car aquela bessona jamai l’enganarà. Ges d’ajuda ni de conselh mai fisable. O veiretz…

 

Xlo, de segur, èra captivada per tot çò que vesiá e ausissiá. Adonc l’idèa de se far alestir una bessona èra pas novèla d’a fons. Pasmens sus Arquinosa n’aviá pas jamai ausit parlar. Se disiá que se replicava tot còp secretament l’èime de personatges importants que se botava dins de tièiras de robòts, antropomòrfes o non, que permetián a aquel òme d’espandir sa preséncia e son influéncia a mai d’un endrech au còp. Se disiá que lo redobtable general Viacheslav s’èra fach clonar e que i aviá de dobles d’el d’aquí d’alai als tres caires de l’univèrs per governar l’immensitat e far targa als Nxfürn. Saupre se tot aquò èra vertat o legenda… De Viacheslav se ditz tant de causas. Mas se far duplicar amb la tecnica eridaniana per ganhar una companhiá intima que vos ajudèsse a cada instant perqué es tota pastada de vòstre èsser, l’idèa n’èra pas dins los usatges pleiadencs, de segur.

Xlo respondiá a Auqliztreacca que li aviá dich « Tot depend dau prètz qu’i volètz metre. ». Sabiá qu’un viatge transgalactic èra carivenc que non sai. Mas èra la filha de Psaumís d’Eltèa e aviá eretat de riquesas espectaclosas.

-       Es pas un problèma lo prètz. Ai los crèdits. E soi decidida a complir aquel projècte.

-       Òsca. Venetz.

Auqliztreacca passejava Xlo au mitan de la mòstra de meravelhosas joventas qu’èran totas de partenomòrfas. Cossí imaginar que foguèsson pas umanas ? Sos visatges èran tant expressius, sos agaches vos espiavan risolièrs o pensatius, avián l’èr moquetas, trufarèlas, o seriosas, ieraticas, n’i aviá de tota mena. Mas de verai la pus granda part dau mercat èra per los pleiadencs de sèxe masculin afogats per tota aquela beutat trebolanta, pas umana d’a fons e que pasmens o semblava. Aqueles crompaires mascles de partenomòrfas eridanianas venián nombroses de mai en mai e  sesonavan amb una cèrta fiertat robosexuals. Aitanben las partenomòrfas mai calhòlas destinadas a aquel public gorrin èran dins d’autres membres dau grand bastiment, es pas aquò qu’Auqliztreacca fasiá veire a Xlo.

-       Lor podètz parlar, venguèt Auqliztreacca, veiretz que se pòt téner de discutidas amb aquelas partenomòrfas coma se foguèsson a de bon de femnas veraias. Son d’interlocutritz meravelhosas. òm s’alassa pas de lor companhiá.

Xlo ne dobtava pas. Long dels corredors en caminant cap a aquel membre n’aviá pogut prene la mesura en charrant amb las subrebèlas partenomòrfas que l’avián acompanhada. S’adreicèt a una :

-       Bonjorn, joventa. Cossí t’apèlas ?

-       De nom n’ai pas encara. Ai pas qu’un numèro de seria fins ara. Soi Ra263566. Soi una partenomòrfa en espèra d’una proprietària o d’un proprietari que me’n balharà un. Vos benlèu ? E me balharàn tanben sai que benlèu una memòria umana qu’ai pas encara.

-       E dins l’espèra d’aquò de qué fas ?

-       Tot lo jorn estúdie. Aquò dintra solet. Ma capacitat d’aprene a pas cap de limits. Sabe totas las lengas umanas, tota la geografia de la Galaxia, los darrièrs desvolopaments de la biologia moleculara e de l’astrofisica, sabe jogar de violon e de piano e ai dins mon cap tot lo repertòri. Sabe totas las literaturas umanas. Soi pas jamai laguiada d’aprene.  Mas me languisse d’aver una destinada. Aquò vendrà tard o d’ora…

Xlo escotava aquò, embalausida. Se sabiá que la tecnologia eridaniana fasiá de meravelhas mas los darrièrs produches arribats amb los vaissèls dau mes passat èran extraordinaris, e lo mond de las Pleiades de segur n’avián pas ges pres la pagela. E Xlo s’imaginava amb una malaisança pesugassa que fòrça d’òmes s’anavan enamorar d’aquelas femnas qu’èran mens que de femnas, de segur, mas tanben mai que de femnas per d’unes aspèctes. E los òmes sovent cèrcan dins una femna non pas l’èsser verai de carn e de sang mas un sòmi inaccessible eissit de lor sicap, una illusion. Aquela generacion de partenomòrfas eridanianas èran la materializacion d’aquel sòmi. Mas es pas aquò, per l’ora, qu’interessava Xlo. Se virèt cap a son interlocutritz de carn e d’òsses e li pausèt una autra question.

-       Avètz dich, Auqliztreacca, qu’aquí i a çò pus novèl de la robotica eridaniana. Mas me ven  una question.  Un saut espaciotemporal d’Epsilon Eridani fins a Arquinosa fai un decalatge de quant de temps ?

-       Ò, pas gaire, 144 ans en temps galactic estandard.

-       Vòu dire que las partenomòrfas que me mostratz èran çò melhor de la tecnologia fai 144 ans a Eridan e que se nos atrobàvem a aquel instant que sèm dins lo sistèma d'Epsilon Eridani me mostrariatz de partenomòrfas en avança de 144 ans sus aquestas.

-       D’un cèrt biais.

-       Aquò vòu dire que se fau lo viatge fins a Eridan me pòde crompar de partenofòrfas encara mai perfeccionadas, se se pòt, qu’aicestas ?

-       Avètz vist en n’interrogant d’unas qu’ara nòstra tecnologia a gandit un nivèl de perfeccion que sembla de mau trompassar. E pasmens òc, sai que benlèu. Las cercairas quitan pas d’aver d’idèas novèlas e de melhorar sos produches.

-       E se pòt far lo viatge d’Eridan per ne crompar una de la generacion mai recenta ?

-       A, aviái pas pensat qu’es aquò que voliatz. Es una possibilitat tanben.

-       Atraversariái tot lo camin de Sant Jaume per aquò. Se pòt far ?

-       Bòta, i a pas de besonh de traversar tot lo camin de Sant Jaume. Eridan es pas tan luònh qu’aquò.  Es un pichon viatge a l’escala de la Galaxia. L’ai fach mai d’un còp, ieu que vos parle. Sus las linhas regularas cap a Centaur e Sirius i a de desparts cada setmana, o sabètz. E quora sètz a Centaur avètz quasiment fach tot lo camin, demòra pas qu’un saut espaciotemporal d’una mièja-dotzena de parsecs e sètz renduda. Aitanben sabètz que se visita pas la confederacion d’Eridan coma que siágue. Mas compatriòtas son aculhentas que non sai, an aquela reputacion de pertot, ço crese, mas vòlon tanben s’aparar  de çò marrit que pòt venir de las autras planetas. Crese que comprenètz çò que vòle dire.

Tot lo mond dins la galaxia sabiá que los sorelhs d’Eridan constituissián una federacion ginarquica ont los mascles èran pas ges admeses, e que las estatjantas d’aquela federacion tenián mòrt e fòl a far respiechar aquel interdich. Quitament Viacheslav se n’èra pas sarrat, aviá mandat de robòts asexuats, de mecanèmas coma se ditz dins lo relarg d’Orion, per parlamentar amb las Germanas Majoras, que se sap qu’es coma aquò que se sonan las autoritats eridanianas suprèmas. Ges de mascles dins la federacion ginarquica dels sorelhs eridanians. A ges de prètz. A la rebors, una umana de sèxe femenin coma Xlo poiriá probable, après de formalitats de contraròtle menimosas, accedir a Epsilon Eridani e mai, se volguèsse, i passar de temps.

-       Seriái prèsta a far lo viatge d’Eridan, faguèt Xlo.

-       Vòstra idèa es pas marrida. Veiretz dins lo sistèma d'Epsilon Eridani los pus polits païsatges de la Galaxia, i rescontraretz las personas mai agradosas, e poiretz descobrir çò mai recent de nòstres desvolopaments tecnologics. Mas…

-       Mas… ?

-       Mas sabètz qu’es pas quane viatge que siá e que cau far la demanda d’un visat. De mai, se tornatz aicí, se seràn passats 296 ans, e benlèu pro de causas seràn diferentas. Conoisseretz pas pus digús. O sabètz aiçò.

-       De segur. Quite lo temps dels Planetaris per dintrar dins aquel dels Espacials. Mas aquò es un pauc mon projècte tanben. Lo visat que disètz, aquò’s dins aqueste bastiment, se non m’engane, que se’n pòt far la demanda ?

-       Solide. Una de nòtras partenomòrfas vos pòt mostrar lo camin.

Longs corredors de cristal acolorit, passejada luminosa en seguissent lo pas leugièr e armoniós de tres polidas joventas qu’èran pas de natura umana mas a las veire marchar digús o auriá pas pogut solfinar. Per o imaginar, ne caliá èsser assabentat. E aquela tecnologia èra ja vièlha de 144 ans. Cossí espantosas devián èsser las partenomòrfas d’ara ?

 

4

Ont fasèm conoissença dau Noosimilar Yiyiell

 

Viacheslav a cima de sa torre, dins sa capitala planetària foguejanta de rebats bastida en degrases majestoses sus la riba de l’ocean : Sibiran. Cap-luòc istoric de tot lo Braç Espiral d’Orion, e ara depuòi un parelh de sègles capitala administrativa de la Galaxia. La mèscla dels rais roges sang de Betelgeusa (a Ori) e dau blau leugièr e irreal de Rigel (b Ori), que donava a las nuòchs orionencas son estranhesa espectaclosa, s’escafava a bèl èime ara que lo sorelh se levava en plen sus l’ocean. Ocean fernissent coma una pèl careçada, imatge dau temps que se’n vai e jamai non tòrna : temps planetari e temps espacial. La desavianta paradòxa que balhava als navigators de l’espaci una semblança d’immortalitat e pasmens sas vidas èran pas mai longas qu’aquelas de tot lo mond. Ni qu’escambarlèsson a bèl esprèssi los millenaris, de saut en saut au travèrs de l’espaci-temps…

En fin de matinada lo lum de Bellatrix (g Ori) èra vertadièirament esbleugissent, trasiá una calor qu’ensucava, e res ramentava pas los jòcs de colors vesiadets de las nuòchs aclaradas per las doas estèlas gigantas totas pròchas.

Es au plen dau jorn que Viacheslav quitèt enfin d’espiar l’orizont marin e dintrèt dins son burèu, ont tres mecanèmas esbrilhaudants dins son metal flame nòu lo venguèron interrogar.

-       Qué volètz que faguèssem per vos, sénher General ?

-       Cau que me faguèssetz venir aquí au mai lèu lo noosimilar Yiyiell. Ai de besonh de li parlar. Li diretz que li vòle balhar una mission.

Los tres mecanèmas s’acorsèron sens bruch, lisant en dessús dau sòu coma de creaturas aerianas, per anar cercar lo noosimilar Yiyiell. Lo legeire assabentat de l’istòria galactica d’aquela pontannada sap, de segur, que los noosimilars èran adés una tecnologia tota novèla desvolopada dins la Nebulosa d’Orion, e que lo succès de Viacheslav deu fòrça a l’usatge que fasiá d’aquela possibilitat de multiplicar sa preséncia als quatre cantons de l’univèrs tot demorant quietós a cima de sa torre de metal e de veire en riba de l’ocean jos lo grand sorelh ensucant de Bellatrix (g Ori).  Viacheslav, de fach, aviá l’engèni de la destoscar dins la diversitat de las innovacions tecnologicas que vesiá espelir als quatre cantons de l’univèrs los espleches inausits que li anavan balhar una longor d’avança dins son combat per mestrejar la Galaxia e resistir als Nxfürn. Los noosimilars èran estats una d’aquelas intuicions. Quora lo doctor Marcoman Rxelevew l’èra vengut veire per demandar una subvencion que li permetèsse de concretizar sas teorias sus la noosimilarizacion, lo mèstre d’Orion aviá d’ausida comprés que l’innovacion li balhariá un poder inausit fins ara. Rxelevew se prestèt au jòc, faguèt estampar dins lo cervèl de centenats de subjèctes d’experiéncia la copia exacte de l’èime de Viacheslav, e lo general s’atrobèt provesit de tota una tropelada d’individús qu’èran devenguts copias mentalas complètas d’el, e d’un cèrt biais èran el meteis, un perlongament de son èime. E de noosimilars de Viacheslav per vaissèls entièrs se disseminèron dins tot lo camin de Sant Jaume, digús podiá pas dire quant n’i aviá, benlèu de desenats sus cada planeta, d’unes ben identificats  e ocupant de pòstes oficials, e d’autres desconeguts, esconduts, qu’èran encara mai redobtables amòr qu’èran los uòlhs dau mèstre, d’uòlhs qu’i vesián de pertot.

Yiyiell èra un d’eles, e mai un dels darrièrs que se foguèsse similiconfigurats, ara que los laboratòris de noosimilarotecnia de la Confederacion d’Orion avián aquesit una experiéncia unica dins tota la Galaxia. Un personatge coma Yiyiell podiá prene d’iniciativas qu’èran immancablament aquelas que Viacheslav meteis auriá presas, e un ligam telepatic lo fasiá comunicar de contunh amb lo general que son èime n’èra la copia perfiècha. E coma Yiyiellsemblava pas ges a Viacheslav, podián enganar tot lo mond e assolidar son govèrn sens dificultats. De mai, lo gra de perfeccion gandit per la tecnologia de noosimilarizacion orionenca amb sas prestacions mai recentas èra espectaclós, e mai que mai la transmission telepatica sens ges de decalatge temporal permetiá d’èsser present au meteis instant a cada endrech de la Galaxia. A aquel moment que disèm Viacheslav èra lo sol òme dins l’univèrs conegut a gausir d’una tala rapiditat de comunicacion, e aquò jogava de segur un ròtle important dins sa superioritat tactica. Lo legeire d’ara serà pas estonat per aqueles desvolopaments de la robotica que son ara familiars a tot lo mond, mas cau comprene qu’au temps que disèm aquò èra tot novèl e que sol lo sistèma d’Orion, ont s’enraiçava lo reinatge de Viacheslav, aviá la mestresa d’aquelas tecnicas. Que, de mai, èran gardadas secrètas per las pus nautas autoritats militaras.

E a aquel moment Yiyiell representava de verai l’exemple mai espectaclós e mai capitat de noosimilaritat, e èra noosimilarizat amb un gra d’imprecision de mens 10-50 discordions amb Viacheslav.

Lo mecanèma faguèt dintrar Yiyiell.

-       Bonjorn Sénher.

-       Assetatz vos, Yiyiell.

Fàcia a fàcia amb lo grand general, aquel efèb dau peu brun que li semblava pas ges, e pasmens se comprenián sens parlar, l’un èra l’autre e l’autre èra l’un. E quora sos agaches se crosavan legissián cadun dins l’èime de l’autre coma dins un libre dobèrt. E pensavan parièr, cap e tot.

Yiyiell s’assetèt en sorisent.

-       Sabe de segur perqué m’avètz fach venir, Viacheslav. Un polit viatge de mai…

-       Un polit viatge, de segur. Mas jamai ne faguères un de tant important. L’avenir de tota la Galaxia, e tanben nòstre avenir a tota la noosimilaritud viacheslavenca, es en jòc. E soi segur que siás lo melhor plaçat per aquela mission.

-       Lo melhor, sai que vòstra fisança m’onòra, Viacheslav, e sabe pas se me l’amerite d’a fons. Mas me sentisse lèst cap e tot per i anar.

-       E es quitament pas de besonh que te’n diguèsse mai, o sabes tot abans que dobriguèsse la boca…

-       De verai. Mas per un tal projècte es pas marrit de se veire a de bon per ne parlar tot lo temps que cau…

Viacheslav demandèt au mecanèma de lor vojar un aperitiu orionenc request.

 

-       Aprofiècha d’aquò, car doble mieu, car se poiriá que quora tornaràs aicí sus Orion se siaguèsson escolats bravament de sègles. E quau sap se beurà encara aquò entre Betelgeusa (a Ori) e Rigel (b Ori).

-       Seriá malastrós qu’aquel usatge orionenc se perdèsse. Car es bravament requist.

 

 

 

 

5

Una anciana amiga

 

Coma Xlo se’n dobtava un pauc, èra pas tan simple, subretot en aqueles temps de guèrra, d’obténer lo visat per la federacion planetària d’Eridan, e lo bilhet èra carivenc que non sai. Mas res, se sap, non pòt arrestar una femna amorosa que vòu rejónher l’elegit de son còr.  Ni l’immensitat esfraiosa de l’espaci temps, ni la lei de Viacheslav d’Orion. Ni, urosament, lo còst demasiat d’un bilhet per viatjar dins l’espaci.

De tant que quora sortiguèt de la bastida grandassa ont çò melhor de la tecnologia dels mondes d’Eridan èra expausat a la cobesiá admirativa dels pleiadencs, teniá son bilhet amb lo visat. La setmana venenta, au mitan de la nuòch, partiriá dins l’infinit de las estèlas.

Lo sorelh èra naut ara. La saura escandilhada de Pleionè 28(BU) Tauri que sa calor alisava deliciosament sa pèl. Òc, Arquinosa, recatador de la pus requista doçor de viure. Que benlèu es per sempre mai que la quitava. N’aviá ja un peçuc de languiment dins lo còr. Mas tornava veire lo visatge aimat de Maurizio e sa lutz escafava la de Pleionè 28(BU) Tauri, èra el l’estèla que voliá campejar e retrobar au fons de l’infinitat de l’univèrs. Caucanha totes los autres sorelhs. Caucanha quitament Pleionè 28(BU) Tauri.

Aitanben per l’ora s’abandonava sens retenguda a la voluptosa careça d’aquel sorelh qu’aviá regaudit tota sa vida. Las carrièiras èran ennegadas de lutz. Una pichona aureta i passejava son alen tebés. Arquinosa de las Pleiades èra pas que doçor e delícia.

Los nauts degrases de marbre ont dançavan los rebats. Cossí imaginar mai polit asuòlh, de verai ? A flor e a mesura qu’escalava cap a la vila nauta, vesiá s’alargar aquel orizont familiar de torres esbrilhaudantas dins la lutz, de rius escumejants, e de seuvas. Arquinosa ont sai que benlèu jamai non tornariá.

Amont la vila nauta, las torres ardidas pojant vertiginosament naut dins lo cèl, e los polits quartièrs residencials amb d'ostalons faròts e acolorits arrapats als pendisses de ròca saura. E au mitan, au cimèl d'un truc verdejant, son eleganta demòra patriciana. Que teniá de son paire Psaumís, lo grand Psaumís qu’aviá governat mai de sièis cents ans tota la constellacion de las Pleiades, a l’epoca ja luònhta de l’independéncia. Un sovenir que preniá de colors d’irrealitat. Un temps de prosperitat pasibla qu’èra tanben estat lo de son enfança. E aquel ostau èra aquò tanben. Lo refaudís de l’enfança, de la patz tota simpla.

Arribava a son ostau. Quilhat sus la cima d’un truc, banhant dins lo trionf de la solelhada, au mitan de son escrinh miraclós de randissas enfloridas.

I siaguèt pas puslèu gandida, estaloirada voluptosament sus una flaçada, que tindèt l’esquitlon de l’intrada, e que la votz melodiosa de son domopsicli faguèt assaupre qu’aviáuna visita. Pasmens esperava pas digús. Lo mecanèma portalièr li venguèt anonciar ceremoniosament la venguda d’una anciana amiga. Mas lo nom li disiá pas pus res, causa estranha. Selenèla. Un nom que s’oblida pas, pasmens. Avián agut estudiat ensèms, çò disiá lo mecanèma portalièr, dau temps qu’èran totas doas jovenòtas, a l’Acadèmia dau Bèu Saupre de las Pleiades, aicí sus Arquinosa. E puòi s’èran perdudas de vista, cap e tot. Mas Selenèla tornava d’un pichon viatge de quauques setmanas sus los autres mondes de l’Amassadís Dobèrt de las Pleiades e mentretant aquí sus Arquinosa s’èra passat mai de sètze ans. Selenèla…

-       Fai la dintrar, diguèt au mecanèma.

-       Sètz segura, senhora, que la conoissètz a de bon ? Son nom me ditz pas res, diguèt amb una votz un pauc preocupada lo domopsic.

-       Anatz, ditz que sèm estadas ensèms a l’Acadèmia dau Bèu Saupre de las Pleiades. Èrem totas joventas d’aquel temps, e, coma ditz, ara fai mai de quinze ans. Normal qu’aguèssem un pauc de mau per se rapelar… Fagatz la dintrar.

-       Coma voldretz, adonc, senhora.

E sens far cap de bruch, lisant sus sos coissins d’aire, lo mecanèma tornèt cap a l’intrada de l’òrt. Ont l’esperava l’amiga oblidada. Quau èra aquela amiga ?

Xlo, dau temps de son jovent, aviá viscut  coma las patricianas d’aquela pontannada, dins un revolum de fèstas e de doça gorrinariá e d’amics e d’amigas n’aviá aguts a jaba. Cossí se remembrar de totes ? D’abòrd que los darrièrs dos ans emplits per sa bauja passion sorelhosa e exclusiva per lo bèu viatjaire casut de las estèlas aviá d’un cèrt biais escafat tot lo demai. E l’aviá pro cambiada. Li disiá pas pus res de tornar càser dins una viravoutada caluga. Aviá trobat una mena de plenitud e, maudespièch de l’abséncia de l’èstre aimat, s’i refaudissiá coma dins una mar de serenitat. La solitud l’esfraiava pas pus.

Reconeguèt pasmens d’ausida l’anciana amiga, tre que la veguèt.

-       Me rapèle de tu. E pasmens fai un brieu ara.

-       Pas qu’un parelh de meses per ieu.

-       Lo temps vira pas parièr quand cambiam de sorelh. Ai pas quitat l’espaci temps de Pleionè (28) BU Tauri.  E tu ?

-       Ai pas quitat las Pleiades, aitanben. Mas fai ja de sauts dins l’espaci-temps, veses ? ..

 

Xlo sabiá o cresiá de saupre que dins las Pleiades i aviá mai de dos mil monds abitats, amb de vièlhas ciutats ricas e orgulhosas totas mai polidas las unas que las autras.

Selenèla li parlava d’Asterope 21 Tauri e de Maia 20 Tauri, ont aviá seguit bauja d’amor un bèu capitani de vaissèl per quauques setmanas que per ela èran estadas coma una vida entièira. E puòi lo bèu capitani se n’èra anat rejónher la flòta de  Viacheslav luònh enlai dins l’infinit de l’espaci e l’aviá laissada sus l’astropòrt de Maia 20 Tauri amb un bilhat cap a Arquinosa. Ont s’endeveniá ara un pauc perduda, tracha dins un futur ont ja, sus aquela planeta, pro de causas s’atrobavan cambiadas.

L’agach de Selenèla. L’estranhesa d’aquel agach. Aquò  auriá degut suscitar la mesfisença de Xlo. Mas Xlo èra dins un estat d’exaltacion que li balhava totas las audàcias e amaisava sa desfisança. Oc, ara se rapelava de la jove Selenèla, mai de quinze ans aperabans, gaujosa, belugueta, un pauc destimborlada, amorosa de l’amor coma o èran totas sas amigas en fin d’adolescéncia.

Mas Xlo faguèt pas cas de l’estranhesa de l’agach de son amiga e parlèron de temps. E sens se mainar de res li diguèt a pauc près tot çò que sabiá, es a dire fin finala pas grand causa. Mas lo grand messatge pasmens. S’enanava dins la estèlas e dins l’espaci-temps, escambarlant parsecs e sègles, per retrobar Maurizio. E quitament lo mot entre los mots, lo mot « Memoriau », li aviá escapat. Boscar maurizio èra boscar lo misteriós Memoriau. E Xlo perduda dins son recit, perduda d’amor, non veguèt dins los uòlhs de selenèla aquela lutz que s’alucava coma una estèla freja.

-       E quora partisses ?

-       La setmana que ven. Amb lo vaissèl cap a Proxima Centauri.

-       Perqué Proxima Centauri ? Creses qu’es enlai lo Memoriau, amb ton calinhaire dedins ?

-       O nani, es que d’aquí fau un saut cap a eridan.

-       Eridan ? Lo sistèma ont las filhas vivon entre elas, sens ges d’òmes ? Mas se siás coma antan te coneguère, enlai vas te morir de languiment ! Aitanben dempuòi quinze ans as benlèu cambiat de biais ?

-       Siás ben curiosa tot d’un còp, ma domaisèla…

-       O, vòle pas te demandar tos pus grands secrèts. Mas vese pas cossí te cau passar tot d’un cò per Eridan…. Es un endrech perdut ont digús vai pas. O quasi ?

-       Escota, me’n vau en viatge, me cau ben pausar de quora en quora sus de planetas.

Xlo faguèt servir per sos mecanèmas de deliciosas especialitats pleiadencas a Selenèla.

-       Soi contenta de te tornar veire, subretot ara que me vau enanar per totjorn dins un futur sempre mai luònh de ma vida d’abans. Me tòrnas de l’espaci-temps coma un sovenir luònh de ma joinessa. E pasmens te vese aicí e aquò me trai quinze ans en arrièr.  Quinze ans qu’as pas viscuts. Me deves trobar vièlha. Ai passat los trenta ans ara.

-       - çò que m’espanta es de te veire tant amorosa. Los òmes viravan a ton entorn coma de parpalhòls e los laissaves a bèl esprèssi se cremar, baugs de desir, enclausits cap e tot per ton agach e ton sorire. Xlo, te rapèlas ?

-       Desegur mas d’un cèrt biais es tanben una autra Xlo. Ma vida èra voida, coma una bofiòla de sabon. Ara es quicòm mai.

-       Ara es tu lo parpalhon que te cremas ?

-       O veses coma aquò ? Ieu nani. Per ieu ma vida èra voida e subran es rebolhenta d’intensitat. Tot èra pas que jòc de manideta fins ara. Ara es quicòm mai. Ai una tòca, un voler que me buta, e vau prene mon envòu dins las estèlas. E vèrs un futur luònh ont tot çò qu’avèm viscut s’esvalís dins las nèblas de l’oblit, coma cason au fons de la mar los sediments sègle a cha sègle. Es ara que ma vida s’acomença.

Selenèla l’espiava.

-       Quand o dises coma aquò… Solide, ieu tòrne de las estèlas, ont visquère lo baujum de l’amor escambarlada sus la fugida de las annadas. Benlèu i a pas pus granda embriaguesa. Per corta que siá estada aquela istòria d’amor preniá a la braceta l’eternitat. T’envege ò Xlo, mon amiga…

Selenèla amb son agach estranh potonèt coralament son amiga sus las doas gautas. E lo mecanèma la tornèt menar defòra dins las randissas enfloridas ont revolumava tota una vida bronzinanta de bestietas qu’escandilhavan dins lo dardalh de la sorelhada. La vida coma una extasi contunhosa. E Xlo se retrobèt soleta. E subran aclapada per totes los cambiaments qu’en un parelh de jorns avián completrament borrolat sa vida. Tot sus Arquinosa li semblava void subran. Èra ja en pensada dins las estèlas, dins lo futur, corsejant Maurizio dins l’immensitat de l’espaci-temps.Ont sabiá de presciéncia segura que finiriá per l’aconseguir. Ges de dobte aquí dessús. Lo sòmi de l’autra nuòch, d’un cèrt biais, n’èra una pròva misteriosa.

Se pausava doçament après tant d’emocions. Pas pus res de far ara. Laissar passar los quauques jorns que demoravan abans son saut per sempre dins lo balèti celestial ont temps e espaci s’estiran e se replègan de mil biais. E ont retrobariá Maurizio.

Maurizio, ne sentissiá la preséncia a ras d’el, misteriosament. E dins la mièja sòm que la  preniá se creseguèt de n’entredesvistar lo visatge. L’espiava dins los uòlhs :

-       Vene, vesiada. T’espère.

E Xlo s’èra ausida dire :

-       Vene. Sens trigar.

 

6. Xlo presa au laç

 

De segur n’i aviá pas pro de la pichona setmana abans l’embarcament per apreparar sa longa abséncia sus Arquinosa. Ont benlèu tornariá pas jamai. Los mecanèmas poirián gardar l’ostau net de sègles de temps, mas tant valiá una preséncia umana. Caliá complir dins las bonas règlas las formalitats administrativas de destemporizacion, e los servicis que s’entrevavan d’aquò èran, d’aquesta passa, subrecargats de trabalh. Qu’a bèles uòlhs vesents la Federacion Galactica èra en reboliment coma un grand formiguièr e pro de mond s’enanavan per se sap pas quant de temps dins las estèlas luònhtas.

 

-       Eridan, aviá dich lo prepausat mièg aconsomit darrièr son guichet. I a pas tant de gents que van a Eridan.  De parelhs de filhas que vòlon anar viure ensèms enlai, ont i a ges d’òmes, ne vese tot còp. La setmana passada n’aguère tres o quatre.  Mas vos i anatz soleta ? Enfin aquò’s pas mon afar Tot es en règla. Es luònh Eridan ? O vese pas tròp. Dau costat de Sirius crese.

-       Òc, e de Centaur. Pas tan luònh fin finala. Sèm encara dins lo Braç d’Orion.

-       De verai. Mas quora tornaretz aicí, i serai pas pus dempuòi un brave brieu. Quand quitament faguèssetz pas que l’anar-retorn.

 Tot s’èra donc passat sens tròp de mau, ara tot èra en règla, l’esperavan las estèlas… Tornava, vanelosa, lo còr leugièr, cap a la vila nauta, passejant dins aquelas carrièiras que de segur las tornariá pas jamai veire coma las vesiá ara. Se reveniá aicí dins quauques sègles, vièlha de quinze o vint ans de mai, tot seriá, probable, cambiat d’a fons. E espiava tot aquel asuòlh familiar amb la sentida qu’èra ja un pauc aquí coma una estrangièira. De tant que, presa au jòc d’aquela visita, desvistèt pas, darrièr ela, aquelas doas siloetas negrevestidas que seguissián sa passejada de carrièira en carrièira, amb tota la discrecion que podián…

Es pas qu’en arribant pròche de son ostau que subran se mainèt que se passava quicòm, sabiá pas tròp de qué, mas quicòm d’inabitual. Tot semblava parièr mas dins son cadavre una mena de fremin se desrevelhava, anonciant un perilh desconegut. E d’aitant mai inquietant que lo podiá pas identificar.

Cambièt de direccion per pas anar d’intrada cap a son ostau. Escalèt d’autras carrieiretas plenas de lutz, de flors, e d’aucèls, sempre mai naut cap au cèl ont dardalhava Pleionè 28(BU) Tauri. Lo meravelhós sorelh d’Arquinosa que dins pas gaire seriá pas pus qu’un sovenir. E que sa doça calor enfusava una gaug deliciosa, duradissa. Tant agradiva èra la vida sus Arquinosa. Mas ara fasiá  pas pus cas d’aquò. I aviá quicòm de mai o de mens e sabiá pas de qu’èra.

Gandiguèt lo grand bèlvéser a cima dau truc, e d’aquí sos uòlhs podián espiar tota l’environada. Los dos rius majestoses que mesclavan sas aigas grumejantas. E la seuva sens fin. Mas çò que vistalhava èra son ostau, mai bas sus lo pendís, polidet dins son òrt tot verdejant. E dins aquel òrt i aviá una bolegadissa inabituala. De siloetas qu’anavan e venián.

-       Me cèrcan, se pensèt. Sabon (emai ieu comprenguèsse pas tròp cossí) que vòle anar campejar Maurizio e me vòlon far parlar, me far dire tot çò que sabe. Sabon pas, de segur, qu’ai pas ges d’entresenhas e que, quand me borrelèsson fins a la mòrt, lor poirai pas res ensenhar de segur…

La tortura… En Pleiades aquò se fasiá pas pus dempuòi de sègles. Se’n parlava dins los libres e los films que parlavan dels temps esvalits, dels atges barbars. Mas los cosm-oplits de Viacheslav avián de biais de far bravament mai rufes que los pleiadencs. E Xlo s’imaginava estacada a una taula amb d’instruments estranhs e terrificants que s’enfonilhavan dins sa pèl, s’imaginava estrementida, cridant de paur…

Èra tota banhada de susor. Nani, tornariá pas a l’ostau. Podiá pas. Caucanha la maleta dau viatge. Se l’agantavan, poiriá pas, de segur, s’embarcar. Li caliá s’amagar.

**

S’amagar ont ? Pensèt a un fum de noms d’amigas e d’amics que de segur l’afeccionavan e la recaptarián volontièrs. Mas aqueles que la cercavan devián conóisser sas relacions, que jamai aviá pas amagadas, e sauprián aisidament ont l’anar agantar. Se diguèt que benlèu deviá tornar au grand ostau de veire de las Eridanianas, que sai que benlèu èra aparat per una mena d’immunitat diplomatica. D’aquí, lo jorn dau viatge, s’imaginava que se poiriá mesclar a la delegacion eridaniana e ganhar l’astropòrt au mitan d’elas sens atirar l’atencion. L’idèa li semblèt bona e tornèt enregar los degrases regolants de lutz cap a la vila bassa. De reptils acolorits viravan dins lo cèl en trasent son crit esclet e terriblament malancòni. Aval, tota la part bassa de la ciutat èra negada dins un nivolàs d’aur qu’èra simplament la nèbla congreada per los dos rius dins la frescor de la nuòch passada.

Oblidava un pauc dins la beutat d’aquela vision son lagui d’ara. Sabiá de sciéncia segura, o avèm ja dich, que retrobariá Maurizio au cap de son periple entre las estèlas. E que son amor seriá mai fòrt que tot, los òmes de Viacheslav capitarián pas de l’agantar, per tant que la secutèsson. Aquò empachava pas ges d’èsser prudenta. L’òme que la fasiá cercar per agantar Maurizio èra lo mèstre actual de tota la Galaxia e aviá un poder espectaclós.

Mas per l’ora tot aquò semblava irreal. Las estèlas dins lo cèl son pas que de ponchs menudets, escampilhats dins la vastor dau nonrés. Irrealas d’a fons. E aicí i aviá la meravelhosa caranchona dau sorelh aimat qu’anava quitar, e que la comolava d’una benurança estranha, inausida. Èra son sorelh, lo qu’aviá illuminat tota sa vida. E l’asuòlh de seuvas immensas ont serpatejavan los dos grands rius, detràs l’infinit jòc de rebats de la granda ciutat, èra una vision d’una tala beutat que nani, de segur, ne podiá pas destacar los uòlhs.

E davalava las escalièiras bleujas de lutz coma dins un sòmi, òrba de bonur. Aimava Arquinosa, sas colors, sas odors, sos extraordinaris asuòlhs. Sos amics tan nombroses, tan corals. Sos ancians aimadors qu’avián sachut la far pojar au pus naut acrin de l’espaime. Tot aquò èra pas que bonur e Xlo preniá en plen ara la mesura d’aquel bonur. Car anava laissar tota aquela drilhança, tot aquel encantament de non jamai finir, per seguir l’absolut de son amor. Mai luònh que tot çò que se pòt imaginar, a l’autre cap o quasi de l’univèrs. E per aiçò d’en primièr caliá pas mancar la despartida. Lo vaissèl que se quilhava esbleugissent dins la sorelhada, enlai sus l’astropòrt, que ja d’aicí n’endevinhava traucant la nèbla la linja  agulha facha dels mai durs metals e capusada per traucar irresistiblalment l’espaci e lo temps.

Arribèt au bas dels degrases e ja a un parelh de carrièiras de distància endevinhava la nauta bastida foguejanta de rebats ont las eridanianas fasián mòstra de lor espantosa civilizacion. Se vesiá ja en trin de parlar a las subrebèlas e subresàvias partenomòrfas que l’aculirián e la guidarián cap a un recaptador. Calculava dins son cap las frasas qu’anava dire.

 

**

 

Mas subran lo còr li pataquèt mai regde dins la peitrina. Una èrsa de glaç subrondava tot son cadavre. L’ostau èra gardat. I aviá de cosm-oplits arnescats de l’unifòrme de la garda d’elèit de Viacheslav d’Orion dins la carrièira, pesugament armats, l’èr terrible.

-       Seriá per ieu, de verai, tot aquel desplegament de fòrças ? Vòlon a tot prètz agantar Maurizio. E se creson que lor pòde ensenhar ont es ara. Amai s’enganan. Mas se m’empachan de quitar las Pleiades capitarai pas jamai de jónher Maurizio.

Cambièt de camin e s’anèt pèrdre dins de carrieiretas esvartadas e pintorescas ont se vesiá ges de cosm-oplits en armas.

Marchèt longtemps. Se disiá un còp de mai qu’afeccionava aquesta vila qu’anava quitar per pro de temps, sai que benlèu per sempre. Èra un bonur d’i passejar a l’asard, sens tòca. E d’un cèrt biais aquela delícia li fasiá oblidar la paur.

Mas ont anar ? Ont passar los tres jorns que li demorava a viure aicí abans de s’envolar cap a Centaur ? Podiá pas empachar aquela question de la trevar de longa.

Se retrobèt sus lo ribeirés dau grand flume. Vaurana.

Polits òrts enflorits e pargues plantats d’aubres exoplanetaris coma se’n vei pas enluòc mai, aclimatats a Arquinosa per l’engèni dels geneticians pleiadencs. Un luòc de passejada per los amoroses. I aviá caminat mai d’un còp au braç de Maurizio, ni qu’aqueste aimèsse mai de luòcs mai esvartats, enlai dins lo campèstre. Marchava soleta, urosa e rosegada de languiment, dins aquel airal tot comol de remembres. De remembres d’amor baug, una embriaguesa de non jamai finir.

E subran s’embronquèt a Selenèla.

-       Ò mon amiga, ma vesiada, mas de qué fas aquí ?

-       Ò, passege.

-       Mas te cresiái ja enanada luònh enlai entre Centaur e Sirius.

-       Nani, es pas que dins tres jorns qu’embarque.

-       A, las estèlas. Lo ventre de metau iperbarionic dels grands naviris que traucan l’espaci-temps coma d’aiga linda. Ai conegut un brieu aquò e n’ai ja una mena de languiment. Es embriagant cap e tot, vas veire. T’envege un pauc, ma polida !

Cossí li dire que cèrca de se rescondre per capitar d’embarcar ? Que los cosm-oplits la secutan ? Mas semblava que Selenèla aguèsse legit dins son èime.

-       Vòls pas venir au mieu, un momenton ? Seriái bravament urosa de t’i convidar !

**

Anar en cò de Selenèla. Xlo aviá benlèu aquí la solucion. Espièt son amiga. Faguèt pas cas d’una lutz estranha dins l’agach. Qu’auriá degut se’n mesfisar que ben talament.

Caiguèt dins la trapèla. Seguiguèt son amiga dins l’esmarrador de las carrieiretas. Fins a un polit ostau de veire e d’acièr que las aculiguèt coralament. La votz suauda, mairala, dau domopsic :  

-       Bonjorn dònas, vos alestisse lo vespertin. Donatz vos la pena de dintrar…

**

Se donèron la pena de dintrar e l’ostalon de Selenèla s’endeveniá coral e aculhent que non sai.

Assetadas sus de flaçadas intelligentas que las agolopavan coma de careças, parlavan tant e mai. Xlo ensajava de pas parlar de Maurizio ni de son projècte de viatge, ni que las questions de Selenèla i tornèsson pro sovent.

-       E coma aquò vas partir ?

-       E òc.

Mas i aviá bravament de causas de dire dempuòi quinze ans de vida pleiadenca que non s’èran vistas. Xlo desvirava de contunh la charradissa sus d’autres sovenirs per desforviar lo questionament insistent de Selenèla.

E defòra doçament la grand lutz calorosa de Pleionè 28(BU) Tauri s’atudava dins un trionf de colors plenas e voluptosas. Parlavan. Resbastissián lo mond. Cossí virariá la vida dins la Galaxia cobesejada per los Nxfürn e aparada per lo dur gant de fèrre de Viacheslav d’Orion.

Curiosament, es de Viacheslav que non voliá parlar Selenèla, e a cada còp que la charradissa tornava virar a l’entorn d’aquel personatge, ela desviava  cap a d’autres subjèctes. Mas a aquel moment Xlo i faguèt pas cas. Entrevesiá pas tanpauc per las fenèstras de siloetas escuras e furtivas que se rescondián entre las randissas mirgalhadas de flors.

E siaguèt negrenuòch.

-       Vas pas tornar au tieu tan tard, ma vesiada. Ai un lièch per tu dins l’ostau. Veiràs coma es quietós aicí e coma s’i fai de polits sòmis…

De polits sòmis, sai que benlèu. Mas las paurs e los laguis dels darrièrs jorns avián portat son pes de lassièira. Xlo s’endormiguèt aitanlèu coma una manideta. Una sòm prigonda, prigondassa, semblabla a un potz sens cap de fons ont perlongavasa casuda mofla, dins un silenci espés coma de coton.

 

E puòi, de verai, i aguèt los sòmis. Esglariants. D’aitant mai que solfinava qu’èra pas de sòmis, mas la vertat. S’endeveniá desrevelhada en plen, estacada de cort sus una mena de taula, e sus tot son cadavre èran apegats de captadors e d’electròdas. E aquela sentida qu’èra çò mai esglariant e qu’acabèt de la desrevelhar en plen, que son esperit se vojava de tota sa substància coma se voja de son contengut un flàscol…

Èra despertada ara. E sabiá qu’èra pas dins un sòmi. Qué se passava ? Entrevesiá a son cabeç una siloeta coneguda, au mitan de tota una tièira de mond en blòda blanca qu’anavan e venián. Èra Selenèla. Que li teniá la man.

-       Desencusa-me mon amiga. Soi malurosa de te tratar antau mas l’avenir de la Galaxia es en jòc.

Xlo compreniá. Selenèla l’aviá facha tombar dins una trapèla. Èran en trin d’explorar sa mementa, sai que benlèu de la noosimilarizar.  Mas quau èra Selenèla ? L’amiga coneguda antan, gaujosa aucèla afogada e festejaira, o quauqu’un mai ? Li tornava subran lo remembre d’un rebat inquietant dins los vistons, que i aviá pas fach cas d’en primièr. Un agach vengut d’endacòm mai. Quau èra a de bòn Selenèla ? Xlo podiá pas parlar, pas bolegar tanpauc. Èra pas un mausòmi, èra la vertat, sentissiá una doça aireta que li alisava la pèl. Ausissiá las votz. Un òme parlava amb un accent qu’èra pas de las Pleiades, de la nebulosa d’Orion benlèu :

-       Aquò se passa mau, mon general.  Ai pas jamai vist aquò. Aquel cervèl resistís, l’analisi metaespectrala balha pas que de resultas incoerentas. Benlèu es tròp estransinada per l’emocion. O una fòrça desconeguda nos fai barratge. Capitam pas de legir dins ela.

-       Benlèu la cau endormir. Passatz li un sedatiu. Podèm pas nos permetre de mancar aquela operacion. E cau a ges de pres damatjar aquel cervèl. Es preciós entre totes.

Que son cervèl siá preciós entre totes aquò rassegurava pas Xlo d’a fons. Compreniá que tant que son èime demorariá impenetrable prendrián gàrdia a pas li far ges de mau, èra ja aquò. Mas après ? Quora aurián destoscat son secrèt mai ultim seriá devenguda, probable, quauqu’un de dangieirós e a la rebors voldrián probable la neutralizar, la suprimir. Caliá resistir. Quana èra aquela fòrça que resistissiá en ela e rendiá son èime inexplorable ? Se pensèt un brieu que benlèu èra l’amor. Qu’arquetava totas sas pensadas e totas sas sentidas e trasiá son arma dins una mena de simbiòsi amb una autra arma, çò que benlèu rendiá inoperants los algoritmes utilizats. E quau èra que voliá legir dins son cap ? Los orionencs en blòda blanca s’adreiçavan respiechosament a un generau. Dins sa posicion podiá pas veire tot lo mond mas se pensava que lo general que voliá saupre son secrèt èra, de segur, Viacheslav. Mas Viacheslav podiá pas èsser a aquesta ora sus Arquinosa, se sabiá que s’atrobava sus Orion. Benlèu la legenda èra veraia. Se contava que i aviá de clònes e de copias d’el d’aquí d’alai per materializar son poder. E benlèu Selenèla èra venguda un de sos agents dau temps de son periple sus los autres monds de las Pleiades, abans de tornar aicí. Benlèu…

De tot biais la situacion èra bravament marrida. Dins mens de dos jorns ara lo grand vaissèl s’envolariá cap a Centaur, e li caliá èsser dedins, imperativament. Cossí far ? Cossí escapar ?

-       General, l’analisi balha pas res, cau arrestar per lo moment.

Estranhament la persona que respondèt siaguèt pas una votz mascla mas una votz feme. La de Selenèla, semblava. Mas diferenta. Ges de doçor. Inflexibla, desumanizada, imperativa.

-       Fagatz la dormir per lo moment. Degalharà pas son energia e i tornarem dins un brieu.

Sentiguèt de freg s’engulhar dins una de sas venas dau braç, e cabussèt dins una escuresina suauda e benurosa. Luònh de la terribla scèna de totara.

Pasmens percebiá de causas. Desplaçavan son còs, la metián dins una mena de veïcul, probable, sentissiá  una acceleracion, e puòi tota una bolegadissa, de crits, una mena d’escaufèstre a son entorn, mas sabiá pas de qué podiá èstre, e puòi una patz immensa, lo silenci e l’immobilitat totala. E puòi una estranha sentida de flotejar fòra de l’espaci e dau temps, leugièira coma una fuòlha de papièr. Voliá pensar, analizar, mas li semblava d’èstre totalament vuòja de pensadas e d’emocions, semblabla a una bofiòla de sabon esvartada dins lo void absolut.


[de seguir]


pagina de l'autor Joan-Frederic Brun

Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau