Lo viatge de Xlo
los 6 prumièrs capítols (n'i a 64)...
1
19459- En riba de Vaurana.
Èran assetats totes dos a cima
d’un grand rocàs penjalut que dominava l’ajustant majestós d’Ièis e de Vaurana.
Los dos rius bramavan aval, au bas de combassas escalabrosas. Alin Vaurana serpatejava
dins las planuras aboscassidas, coma un riban argentiu dins lo dardalh de la sorelhada
pesuga d’Arquinosa. Arquinosa de las Pleiades, dins lo sistèma de Pleionè
28(BU) Tauri : la pèrla dau Camin de Sant Jaume.
Xlo espièt mai Maurizio. En
quauques minutas, en remirant la mèscla cridaira d’Ièis e de Vaurana, n’aviá
mai dich qu’en dos ans d’amor e de tendrum viscuts cotria, dins l’embriaguesa
recipròca dau calinhar. Xlo sabiá que Maurizio ne diriá pas mai, uòi…
Sabiá tanben, deguèsse per aquò
afrontar la mòrt e de perilhs pus òrres encar, qu’aniriá fins au pus prigond de
l’intimitat de Maurizio, que li desrabariá un a cha un sos secrèts, e que
finirián per far, totes dos, pas qu’una carn unenca, brausenta e barbelanta.
Dins l’espèra d’aquel saupre, se
sentissiá una doça e terribla paciéncia. E curiosament li veniá l’imatge d’una
aranha. Aquò la fasiá rire interiorament. Perqué una aranha ? Aviá pas jamai agut gaire d’afeccion per
aquela mena de bestietas. Encara mai qu’aquò : las crenhissiá, li balhavan
una mena de repulsion. Las aranhas. E
pasmens se sentissiá subran un pauc sa semblanta e aquò l’amusava. Èra una
aranha. Una aranha de calorenta doçor, de tendresa embriaganta e canda, mas una
aranha. Los òmes, ço pensèt entre se, son de caçaires. An aquò dins lo
sang : caçar per dominar, desroïr, véncer. Ieu tanben soi caçaira. Soi en
bosca de brigalhs amagats de l’intimitat e dau passat de l’òme qu’aime, e que
vòle far mieu cap e tot. Soi l’aranha menimosa de l’amor, la que caça per li
faire son bonur aquel que me defugís…
Car Xlo se rapelava, ara, amb
agudesa. Lo prumièr còp qu’aviá desvistat Maurizio, aquel jorn de terror e
d’ombra. Las gents corrissián per carrièiras en cridant : la federacion
umana es batuda, los Nxfürn son mèstres d’Andromèda e de Magellan… Los
esquipatges de las naus escapadas a la batalha, vestits de lutz fauba, portavan
la maudison dins sos uòlhs escurs. Son agach reflectissiá tota la terror de
l’espaci. Après dètz mil ans de victòrias aisidas, per lo prumièr còp los òmes
s’embroncavan a de fòrças immensas, estrangièiras, irresistiblas.
Maurizio èra sol au mitan,
atrencat d’un escafandre forastièr. Se vesiá qu’èra pas de las Pleiades. Mas
Xlo alavetz ne veguèt pas qu’una causa : lo pes, gaireben tangible, dau
desespèr que cachava mortalament sas espatlas. Au mitan de l’estramàs generau,
aquel òme raiava l’orror, la paur irremediabla de çò qu’aviá atraversat. Las
gents dins la carrièira s’escartavan amb respècte e crenhença davant aquel
prince escur de la terror, aquel capitani desconegut tornat vencit de las
estèlas perdudas : Maurizio.
D’un sol agach aviá sabut, Xlo,
qu’aquel àngel descasut e nafrat, marcat dau sagèl aspre de la mòrt
atraversada, èra lo que cercava, a paupas, dins sas amors adolescentas, lo
qu’aviá pantaissat dins las nuòches de luna nauta, lo qu’aviá fugit dins lo
gorrinitge refinat de sa vida adulta. E d’aquí enlà visquèt pas que dins una
tòca : lo far sieu e se far sieuna, sens escapa. E lo desrabar, benlèu,
d’aquel mirament de mòrt que raiava de sa cara ieratica. O alara s’i negar amb el, cap e tot.
E Xlo l’aviá abordat, furtiva :
- Benlèu
conoissètz pas Arquinosa ? Se vei que sètz estrangièr…
Maurizio l’aviá regardada. Son
agach l’aviá atraversada coma una aiga linda. Se ne sentissiá banhada, coma
refrescada, nòva, totescàs nascuda a la vida, amorosa a ne cridar, a ne morir.
E Maurizio li aviá dich
simplament :
- Se
sabiás coma siás polida, femna d’Arquinosa. Mas mos uòlhs sabon pas mai pagelar
la beutat. Conoisson pas que la paur, e l’orror, e lo moriment. Coma siás polida…
Verai qu’èra bèla Xlo, vestida
de seda asurenca, espelida e canda coma aquelas flors mauvas d’Arquinosa qu’emplisson
de son òlga enchusclanta las nuòchs de prima, dins los grands jardins de la
Ciutat, entre l’onix e lo marbre de las colonadas. Èra bèla Xlo : coma un
sòmi, coma aquelas visions mai qu’umanas que venon tot còp als astronautas quand sos uòlhs cansats de
veire d’estèlas e encara d’estèlas, rebastisson dins l’immensitat las caras
majestosas, sublimas e mortalas dels dieus…
Benlèu Maurizio l’aviá vista,
Xlo, dins la ravacion de la lassièira, endacòm entre Procion, Deneb e Capellà,
cara negrinèla e linda, cabeladura foguejanta d’estelam, còs sople e nerviós
simplament vestit dels vels viradisses de nebulosas e d’amasses de gas
interstellar.
E Maurizio, l’òme de las estèlas
sens nombre, aviá seguit la divina Xlo dins la vila nauta, dins lo cascalh cristalin
dels grífols, jos las trelhas verdejantas, cap a son ostau blanquinèl, bastit
sus un rocàs cremesin que dominava la mar blonda e mirgalhada dels teulats de
la vila bassa.
E avián calinhat, tremolants
d’esmoguda, la nuòch entièira. Per la fenèstra badièira passavan,
silenciosament, de solelhs fugidisses silents, blavejants, qu’èran
l’interminabla procession de las naus pleiadencas vencidas per los Nxfürn a
Magellan. E Xlo saguèt que Maurizio, detràs las nafras d’orror que
l’amudissián, l’aimava tanben a ela, immensament, apassionadament : a
l’auçada dels orizonts infinits que son uòlh de navigator aviá costuma de
pagelar.
**
D’intrada Xlo aviá sabut que
Maurizio rescondiá, coma una plaga mortala, un secrèt immens e terrible. Mas
pas qu’au cap de dos ans, aquel jorn de lutz e de vent que s’èran esvartats per
campèstre per i passejar los vestigis brigalhats de lor amor, los limbèls
doloroses de lor incommunicabilitat indefugibla, que Xlo comprenguèt enfin que
lo mistèri de Maurizio èra vertadièirament inuman, e tocava a las raices
meteissas de l’existéncia.
Maurizio aviá parlat de
Viacheslav. Viacheslav d’Orion, prince dels Gemèus, baron de Betelgeusa,
general victoriós qu’aviá capitat fins ara d’empachar als Nxfürn de penetrar
dins la galaxia abitada per los òmes. Viacheslav èra estat lo prumièr òme de
guèrra de la Galaxia que foguèsse pas estat vencit per la superioritat tecnica,
numerica e tactica dels Nxfürn. Inventant de plans de batalha nòus e genials,
los aviá tres còps a de reng desfaches au larg de Magellan. Totes los
esquipatges de guèrra dau Camin de Sant Jaume lo tenián per lo sauvador, e dont
mai evoluissiá la situacion, dont mai Viacheslav veniá, dins los faches, lo
mèstre militar e politic de la Federacion.
De tant creissiá son prestigi, que sos òmes lo disián d’estraça diusenca e li
levavan d’autars ont complissián, pareis, de sacrificis òrres e barbars.
Dins los sistèmas de nauta e
anciana civilizacion, coma las Pleiades, se pensava que l’aveniment dau General
Viacheslav, sauvariá benlèu la Galaxia, mas portava amb el la barbaria e la
descasença. E benlèu pièg. S’imaginava la societat crudèla e sanguinosa
qu’instaurarián los Senhors de la Guèrra, avesats a de cultes sauvatges
qu’avián grelhat dins la furor dessenada de las batalhas, au pus fons de
l’espaci, luònh de tot existiment. Se disiá que practicavan l’antropofagia, e
d’autras perversions encara mai esfraiosas. E los vièlhs mondes rics e savis,
dau Centaur fins au Dragàs e a la Lira, tremolavan en silenci, se demandant se
devián preferir la joata crudèla e refinada dels Nxfürn, o la sosta pesuga e
sanguinosa dels equipatges fanatisats de Viacheslav.
E Maurizio, a Xlo la bèla, li
aviá parlat, a votz menuda, dau grand general Viacheslav d’Orion.
La granda idèa de Viacheslav,
proclamada per sos partidaris d’un cap a l’autre dau camin de Sant Jaume,
aquò’s que lo Memoriau èra una legenda. Los estatjants dels mondes vièlhs e
savis escotavan aquò amb terror. E s’èra vertat ? Dempuòi dètz mil ans
l’unitat tacita dels trilions de mondes abitats de la Galaxia repausava sus
aquela idèa : lo Memoriau,
fortalesa planetària resconduda que dirigissiá secretament l’ande de totas
causas dins l’ensèms de l’archipèla uman…
Tot l’avenir de Viacheslav
repausava sus aquela escomessa : l’inexisténcia dau Memoriau. Se lo Memoriau
existissiá, la dictatura de Viachelslav d’Orion s’avalissiá, sa glòria fondiá
coma la nèu dins l’uscle mèstre de la solelhada.
E la vertat apareguèt, coma un
lamp, a Xlo. Lo secrèt de Maurizio se raportava au Memoriau. Dos ans aviá
arpatejat dins la tenèbra, cercant lo secrèt inimaginable de son amaire
solitari e inaccessible. Ara sabiá. Maurizio conoissiá quicòm tocant lo Memoriau.
Benlèu sabiá ont èra. Benlèu sauvariá la Galaxia dels Nxfürn, de Viacheslav, de
la Mòrt e de la Barbaria… Benlèu…
Besalenada, los peusses en
desòrdre, cerquèt Maurizio. Lo trobèt assetat, solitari pensatiu e solet, sus
la riba bastida de Vaurana, espinchant l’aiga grumejanta e verdala que
foletejava sens fin. Dins sa man teniá un libre, un libre vièlh cobèrt de cuòr,
d’aqueles que portava amb el, dins sa saqueta, aquel jorn que s’èran
rescontrats. A votz nauta legissiá, que Xlo, espantada, o escotèt :
« Quid enim potest esse tam apertum tamque perspicuum, cum caelum
suspeximus caelestiaque contemplati sumus, quam esse aliquod numen
praestantissimae mentis quo haec regantur? Quod qui dubitet, haud sane
intellego cur non idem sol sit an nullus sit dubitare possit; quid enim est hoc
illo evidentius? »
Maurizio se revirèt d’un còp e
veguèt Xlo. Xlo se sentiguèt nusa e menuda, subrondada per aquel agach de
flamba. Maurizio legiguèt l’interrogacion qu’èra dins sos uòlhs.
Respondèt :
- S’aquò
ne vira soi lo sol òme vivent, dins la Galaxia, que sàpia legir aquel lengatge.
Tu, n’as pas solament ausit parlar. Pasmens, vint-mil ans abans nosautres,
foguèt la lenga de la nacion umana mai poderosa de l’univèrs. E aquò durèt mai
de mil ans. Son uòi oblidats sus sa quita planeta, aqueles generals cofats de
laurièr que i espandiguèron, per lo fèrre e per lo fuòc, la lutz de la Civilizacion.
Emai la planeta, breç de l’umanitat, es ara delembrada. O sabes, tu, grèlh d’un
pòble de nauta cultura galactica, quane foguèt lo fogal prumièr de nòstra
espécia ?
Xlo
clinèt la cara. Aimèt melhor de pas respondre. Cresiá de saupre mai o mens
qu’aquò s’èra passat dau costat de Sirius e de Centaur, sus una pichona planeta
blava virant a l’entorn d’un astre ara completament perdut que s’apelava Mòl, o
Sòl, o quicòm antau. Maurizio continuèt :
- Soi un
felen d’aquel pòble. Per mos avis tòque a las raices prumièiras de la
civilizacion umana. Fai un vintenat d’annadas que treve, de saut en saut, lo
Camin de Sant Jaume. Mas en temps planetari aquò fai nòu mil sèt cents ans. Ai
viscut tota la conquista de la Galaxia. Foguère dels prumièrs equipatges que
desbarquèron dins las Pleiades e foguère ieu, un bèu matin de 7689, que
descobriguère Arquinosa. Arquinosa ont m’amague ara coma un estrangièr. Benlèu
soi un ancessor tieu… Lo nom d’Arquinosa, aquò’s ieu que lo donère a la
planeta, mentre que d’autras tèrras d’en Pleiade prenián de noms bajòcos coma
Rotschildland, Fordstar o Goldenbergplatz.
« Xlo ! Tòrne legir
aquel escrivan d’un passat mieu, un politician savi qu’escotelèron los
partidaris d’un Viacheslav d’aquel temps, enemics de la libertat e de la
dignitat de l’òme. L’òme savi s’apelava Marcus Tullius Cicero. Sa frasa aquí,
la que tot bèu just m’ausiguères marmotejar, ditz aiçò : « De qu’es donc aquò que pòt èsser tan clar e
tan vesedor, quora espiam lo cèl e mai ne remiram l’estelum, que i aguèsse una
intelligéncia subrepoderosa qu’o baileja tot? Quau ne dobtèsse, es coma se
balancèsse per saupre se i a un sorelh o se n’i a pas; de qué i a de mai
evident qu’aquò ?» Aquò s’aplica a ieu, Filha de l’Istòria. Mas ara me
calarai pas mai. La Galaxia deu, per son sauvament, saupre çò que sabe.
Caucanha Viacheslav e los autres…
Un sorire de trionf empliguèt la
fàcia treslusenta d’amor de Xlo. Diguèt, a votz menuda :
- Maurizio.
Tu sol dins la Galaxia sabes a de bòn lo secrèt dau Memoriau…
Maurizio la cobriguèt,
tornarmai, de son agach penetrant de viatjaire de l’infinit.
- Bèla
vesiada, Xlo, ma font canda… Sabiái que finiriás per dessobtar mos pus ultims
secrèts Que çò que deu èstre avenga. Vène, tornem a l’ostau…
**
Los òmes de Viacheslav, los cosm-oplits, cascats de testièiras
esbrilhaudantas e crudèlas, reguejan las carrièiras de la Ciutat Nauta
d’Arquinosa, en riba de Vaurana la verda. Tot foguejants de lusidas, coma de
grands insèctes. Los cosm-oplits, la
man pesuga dau mèstre que quicha sens pietat los monds tot de nòu sotmeses a
son govèrn.
Xlo sap, dins son còr, çò que
cèrcan. Maugrat las precaucions de Maurizio, Viacheslav a capitat de descobrir
que s’amaga aicí sus Arquinosa. E lo vòl capturar, executar benlèu, torturar
quau sap ? L’òrdre novèl que s’apodessa sus la Galaxia es dolorós. Mas de
que fai lo Memoriau ? Far e gardian de la Civilizacion Umana, pòt pas
voler aquela barbaria per l’espécia ?
La tèsta de Xlo rebolhís de totes
los secrèts que li fisèt son amaire. Orion e los Gemèus, tot pròches dins lo
firmament dau Septentrion, lusisson coma una amenaça. Lo reinatge de Viacheslav
lo barbar ven de mai en mai intolerable. Se ditz que prelevan sus cada capitala
planetària un dèime de cent mil joventas qu’embarcan, plorantas e reguitnantas,
dins sas naus sornarudas que jamai ne tòrnan. N’i a qu’an imaginat que las
polidas piucèlas capturadas èran violadas, grasilhadas vivas e manjadas per los
equipatges. Quand Xlo conta aquelas rumors a Maurizio, el sorís tristament.
- Non,
ditz el. Conoisse tròp Viacheslav. Es incapable de commettre un tau degalhatge.
Mas çò que fai es benlèu piéger…
Xlo ne poguèt pas tirar mai. Qué
podián imaginar de piéger ? Benlèu las dròllas demoravan d’annadas, paure
tropèl agremolit dins las sotas dels naviris, condemnadas sens escapa a servir
per lo plaser brutau dels guerrièrs ? Benlèu las liuravan als
inimaginables Nxfürn ? Benlèu d’esperiéncias sus sos còsses vius, barbelants, cridants ?... Xlo
imaginava, tresananta. Mas Maurizio li volguèt pas jamai dire res.
**
Xlo sap que los guerrièrs
brutaus trobaràn pas jamai Maurizio, felen de quinze millenaris de civilizacion
refinada e sàvia. S’acantonan a la Ciutat. Pòdon pas imaginar qu’un ancian
amiral de flòta interstellara visca sol, sens armas, au fons de la jungla.
Acostumats a l’univèrs metalic e claus dels naviris, imaginan pas solament que
se pòsca viure luònh d’aquò, dins la crauma dau campèstre, a manjar de raices e
de pichonas bestietas presas au laç. Car es aquò que fasiá Maurizio dempuòi un
brieu. Xlo lo veniá veire a cada còp que podiá mas s’escondiá dins la seuva,
solitari. Sol amb sos laguis, qu’èran grandarasses coma la Galaxia.
**
E un bèu matin los guerrièrs son
pas mai per carrièiras, lo picar metalic de sas armaduras faubas a quitat de
ressontir dins la Ciutat. La vida se desrevelha, los enfants tòrnan jogar sus
lo pasiment escrincelat. Las siloetas menaçosas de las grandas naus de
Viacheslav se levan pas mai dins lo pòrt, que sembla immens e void, desolat,
coma un prat batalhièr abandonat. Los guerrièrs son estats cercar Maurizio
endacòm mai.
Xlo s’acorsa, risenta,
descabestrada, cap a l’amagador de Maurizio. Lo crida :
- Maurizio,
mieu ! Amic ! Son partits…
Crida mai mas digús respon pas.
Lo vent canta dins la cima dels aubres. De bestietas aludas volastrejan en
siblant dins l’aire. Ges de clavas sus lo sòu. Pas de Maurizio.
Xlo corriguèt tot lo jorn,
s’entravant dins los arronzes, traucant la bronda espessa, estrifant sa pèl
lena. Cridava Maurizio e digús respondiá pas.
Retrobèt la clarièira ont l’aviá
laissat. Quicòm lusissiá per sòu, entre doas fuòlhas : l’anèl d’aur qu’ela
li aviá donat, en signe de son amor a totes dos.
*
I ven aquela idèa subte que
l’entrauca coma un còp de cotèl : « Tornarai pas veire Maurizio. Pas
jamai pus. ». Pensada impossibla, inconcebabla, e pasmens sembla la quita
evidéncia… Lo cèl immens, per d’aut de sa tèsta, comença de s’estelar :
los bèus sorelhs pleiadencs tan pròches, tan familiars : Alcionè, Atlas, Electre, Maia,
Meròpe, Taiguete, Celaeno,
Asteròpe... E pus luònh los prestigioses sorelhs dau Braç Espiral
Minor : Arcturus, Procion, Capella, Deneb… E darrièr coma de grans de
sableta menuda los innombrables sorelhs de la Galaxia… Coma un aucèl nafrat,
Maurizio èra demorat, dos ans de temps, sus una planeta, abans de tornar prene
son envolada irresistibla cap a las estèlas. Aquel parelh de centenats de
miliards d’estèlas enrondadas de tèrras abitadas per l’òme, la Federacion
Galactica dau Camin de Sant Jaume. Amb, endacòm, inimaginable, lo Memoriau ,
centre secrèt de tot l’edifici. Que tot lo mond i pensa de longa e que digús
non sap ont es. Digús, relevant sai que benlèu Maurizio. Maurizio que se n’es
anat ara dins l’immensitat de l’espaci, per lo retrobar, de segur, e s’opausar
au govèrn de Viacheslav.
« Tornarai pas veire
Maurizio » Se podiá pas. Ges de fòrça la poiriá pas desseparar de son aimat.
Sentissiá aquela evidéncia. Mas espiava la clarièira voida e lo cèl immens ont
a bèles paucs s’alucavan d’estèlas e encara d’estèlas. D’estèlas sens nombre.
Longament plorèt, la divina Xlo,
pèrla treslusenta d’Arquinosa, l’amor envolat de Maurizio. Amaras, dolorosas,
mortalas lagremas. E pasmens lo vent siblava dins la bronda :
- T’aime,
Xlo, mai que non pòs crèire. T’aime mas me cau partir. Pòde pas fugir çò que
soi…
Xlo chifrava. Partit de las
Pleiades per quane biais que siá, Maurizio deviá multiplicar los sauts dins
l’espaci-temps, per escapar a la garda dels vaissèls de Viacheslav. A l’ora que
ela, l’uòlh enneblat, remirava lo cèl estelat, son aimat èra benlèu ja dos mil
ans dins lo futur, vielhit a pro pena de quauques minutas…. Terribla distorsion
entre la vida dels planetaris, e la vida dels Espacials, que se debanavan sus
d’escalas de temps desparièiras…
Amaras, amaras de tant, las
lagremas de Xlo, aquela nuòch jos las estèlas…
2
Las
interrogacions de Viacheslav d’Orion
L’immensa bòla foguejanta de
Bellatrix (g Ori) trascolava, darrièr los Monts d’Aram e de Coire,
tintant de violentas colors òcras e cremesinas la ciutat de Sibiran, bastida en
degrases sus la riba de l’ocean. Sibiran cap-luòc de tot lo sistèma d’Orion, e
ara capitala administrativa de la Galaxia entièira.
Viacheslav, alisant sa barba
rossa espessa, s’empliguèt las narras de l’èr marin que li portava per
ronfladas los bruches familiars de la ciutat atrabalhida.
Dau bescaume de sa cambra, au
pus naut dau castèl titanesc de metal negre que li servissiá de palais, podiá
gausir de segur d’un dels pus polits asuèlhs de tot lo Camin de Sant Jaume.
Estonants jòcs de lutz dau sistèma d’Orion amb sas doas estèlas gigantas totas
pròchas, Betelgeusa (a Ori) qu’ensagnosissiá tota una part de l’asuèlh
de sos rais roginoses, e Rigel (b Ori) que trasiá sus la mitat de
l’orizont una tencha blava absoludament irreala. Tot lo sistèma de Bellatrix (g Ori)
banhava dins aquelas doas illuminacions contunhosas.
E puòi amont i aviá lo grand cèl
ont s’alucava a bèles paucs la lutz de las estèlas, e aquelas estèlas èran
sieunas, èran son reiaume. Sos equipatges de longa ne reguejavan l’immensitat
per afortir son poder. E el, qu’aviá pas que quaranta ans de temps planetari,
se sentissiá a cima de sa vida e de son poder. Pasmens, reinava sus aquela infinitat
dempuòi mil ans.
Se pausava un pauc dempuòi una
setmana, e ont se pausar melhor que sus Bellatrix (g Ori),
davant l’Ocean que podiá contemplar d’oras coma una metafòra dau temps. Mil ans
de reinatge. Mas de qu’es aquò mil ans dins l’infinit vertiginós de l’espaci
temps ?
D’autres socits que
l’interrogacion filosofica viravan a bèl esprèssi dins sa cabeça. Los Nxfürn,
de segur. Alestissián quicòm per prene son revenge, e aquò seriá sagnós que ben
talament. Incomprensibles Nxfürn. Incomprensibles e pasmens la granda fòrça de
Viacheslav èra, justament, de ne saupre dessobtar los projèctes e de capitar de
s’i opausar victoriosament. N’aviá fach la pròva. D’ont tirava aquel
saupre ? Èra son grand secrèt. Digús dins la Galaxia n’aviá la clau.
Digús, relevant benlèu aquel capitani rebèl que fasiá secutar als quatre
cantons de l’univèrs e que fins ara li escapava. Maurizio. Maurizio amb çò que
sabiá representava un perilh e aquò lo tafurava. E Maurizio, disián a la chut
chut aqueles que l’avián crosat, sap benlèu quicòm sus lo secrèt dels
secrèts : lo Memoriau . Benlèu sap pas ont es exactament mas a pro
d’entresenhas per capitar d’o descobrir. Cau finir per agantar aquel òme, li
passar tot lo cervèl au psicotòma, li tirar tot son saber. O alara capitar de
ne far un collaborator fisèl e fisable, çò que seriá encara melhor mas que, de
verai,semblava pas gaire assegurat…
Los equipatges de cosm-oplits d’elèit mandats als Gemèus e
dins las Pleiades l’avián pas mancat de gaire. N’avián fach lo rapòrt tot
moquets au grand general. La setmana passada los aviá vists aquí dins son burèu
a cima de la torre. Cinc capitanis en unifòrme de lutz. Tremolants dins
l’espèra d’un castic. Mas Viacheslav los aviá pas castigats. « Avètz fach
de bon trabalh », lor aviá quitament dich. Car, de verai, avián dessobtat
d’entresenhas seguras de la preséncia dau fugitiu sus Arquinosa, una planeta
dau sistèma de Pleionè 28(BU) Tauri, ont tot indicava qu’aviá passat dos ans de
temps, e benlèu un pauc mai. E aquela informacion èra bravament preciosa, èra
la prumièira avançada desempuòi de sègles dins aquel percaç intersideral.
- Car
s’agante Maurizio e que pòde amòr a el resòlver l’enigma dau Memoriau, detene
per de millenaris de mai lo poder absolut.
S’existís pas mon poder se n’atròba afortit. E s’existís e que me
n’apodère pòde far targa als Nxfürn e desliure dau meteis còp la Galaxia d’una
mitologia que noirís sa resisténcia a mon autoritat. Ma dominacion sus lo camin
de Sant Jaume ven totala. E se perlongarà longamai…
Antau se perpensava lo grand
general victoriós, en contemplant l’immensitat fernissenta de l’ocean. Lo vent
li foetejava la cara.
3
Xlo
dins la vila bassa
I aviá agut lo plorum, la
desesperança. De jorns entièrs de temps. E de nuòchs sens dormir. Tant de dolor
dins son pitre, coma s’èra lancejat de contunh per de miliassas de cotèls
agusats.
E puòi nani, podiá pas demorar
antau. Se levèt, drecha, volonta. Tibada
dins una mena de ràbia freja.
Viacheslav secuta Maurizio, als
quatre caires de la Galaxia, amb de desenats de grands vaissèls mai promptes
que la lutz. E d’equipatges alobatits e fanatizats. Aquò o sabe. E ben ieu pòde
lo secutar de mon latz. El lo secuta per li raubar sos secrèts e lo tuar, ieu
lo secute perqué l’aime. El a tot lo poder d’una flòta galactica amb el, ieu ai
un autre poder, misteriós, invisible, e que pasmens pòt traucar e superar tot,
o sentisse. Ai lo poder de mon amor.
**
Lo còr tot emplit d’aquela
dolor, d’aquel void glaçat qu’èra l’abséncia de Maurizio. Mas retrobariá
Maurizio, n’èra segura ara, se podiá pas que non lo retrobèsse. Ara li caliá se
reprene, calcular, perpensar, e trobar una entresenha que l’adralhariá dins un
fabulós percaç transgalactic cap a Maurizio.
Èra pas jamai estada tan polida.
Drecha, sailada de sa dolor. Totas lagremas assecadas ara. Son intelligéncia
fasiá virar los neuròns de sa cabeça coma un supercalculator flame nòu.
Atrobar una entresenha aladonc.
Un objècte, una pagina escricha, dins l’ostau, d’en primièr. E puòi dins sos
sovenirs. Una frasa estranha dau doble sens, benlèu, que sus lo moment ela
emborniada d’amor li aviá pas fach cas. E que subran s’endevendriá çò mai
important de tot. E òc.
Mandèt un agach a las estèlas
dins lo cèl. Es enlai que s’anava avastar. L’espaci temps que jamai se’n tòrna
a de bon, que vos trai dins los millenaris avenidors sens escapa.
« Estèlas per miliassas, me vejaicí, ieu Xlo ».
**
Tornèt dins l’ostau de la vila
nauta. Que li semblava terriblament void e silenciós, e pasmens èra comol, se
seriá pogut dire, d’una abséncia que i restontissiá coma un grand crit
eissordós.
L’ostau insuportablament void e
silent ara, mas qu’èra estat lo refaudís d’aquela amor tan meravelhosa e subran
tremudada en remembre. En remembre dolorós coma un còp de cotèl dins lo pitre.
E de segur luònh dins l’espaci e dins lo futur Maurizio deviá èstre borrelat
per la meteissa sentida. Xlo ne dobtava pas un instant.
E dins aquel silenci cada bruch
restontissiá coma un sospir e tot èra languison. E revolumavan a bèl esprèssi,
en farandola bauja, las pensadas. Las interrogacions.
Xlo n’èra segura, Maurizio li
aviá laissat d’entresenhas seguras per lo retrobar. Cossí las destoscar ?
Una frasa que Maurizio disiá tot
còp, e a l’epòca Xlo i aviá pas fach cas, subran li tornava coma una trevança.
Maurizio aimava de dire : « sovent oblidam nòstres sòmis ». Una
frasa corteta que podiá significar pro de causas. E es benlèu d’aquí que caliá
partir.
S’alairèt, sus la mofla jacina
ont tant d’abraçadas los avián reünits, besalenats, òrbs de bonur.
Quora l’amor fai flambar totas
las sentidas coma un encèndi espectaclós. Mas uòi èra tot lo rebors, tot
s’esbeviá dins un silenci de caforna, e demorava pas qu’aquela frasa de mau
comprene que virava coma un aucèl de nuòch. « Sovent oblidam nòstres sòmis ».
Paraula que, de verai, podiá significar tot e pas res.
E Xlo s’aconsomiguèt. E venguèt
lo sòmi. « Aqueste, lo doblidarai pas. Pas jamai ». Xlo se tibava au
fons de la sòm sus aquel voler. Lo sòmi anava li porgir, sai que benlèu, la
clau.
E dins lo sòmi, d’ausida, i aviá
Maurizio, que l’espiava, tancava sos uòlhs dins los sieus. Aquela vision èra una
mena de vertigi ont tot l’univèrs viravòutava. çò sol verai, çò sol important au mitan dau revolum
destimborlat de l’istòria d’una galaxia tan grandassa que per un uman èra un
infinit cap e tot. Çò sol de verai, l’amor, l’amor de Xlo e de Maurizio, que
traucava irresistiblament las eissaugas de l’espaci-temps.
E Maurizio li parlava. Li disiá
pro de causas, de secrèts que jamai aperabans li aviá pas fisats, li parlava
dau Memoriau, de Viacheslav. E d’eles dos. Cossí reténer tot çò que li contava
aquí ? Ela, negada dins l’agach de Maurizio, escotava aquò coma una musica
ni que se mainèsse que jamai aviá pas ausit res de mai important. Benlèu que
tot l’avenir de la Galaxia èra en balanças dins aquel sòmi. Mas ela èra tota
enclausida per una frasa que tot son èsser, còs e arma, cridava de contunh,
coma un esbleugiment de non jamai finir : « Maurizio, t’aime »…
E Maurizio li disiá de causas,
tant de causas. De verai lo mot « Memoriau » tornava mai d’un còp.
Mas lo darrièr mot que disiá escafava tot lo demai. Disiá : « Vène,
t’espère » e s’avançava per una potona amorosa e las bocas anavan se
jónher per far fusionar au pus naut de l’embriaguesa sos dos èssers en combor,
ara èran tot pròches, s’anavan tocar, mas l’esvelh coma una arpa d’acièr crudèl
desseparèt los dos aimadors.
E laissèt Xlo aquí esbleugida,
besalenada, soleta dins lo grand silenci de son ostau. Amb son còr dins son
pitre que patacava baujament. Fins a se rompre.
« Sovent oblidam nòstres sòmis
».
Mas de qu’es aquò l’oblit ?
Au fons de nosautres i a de cafornas dessaupudas ont tot demòra escrincelat per
totjorn. Sovenirs d’esvelh o de sòm. Mas n’aviá pas la clau. Cossí i anar
furnejar ?
Demorava estaloirada sus la
jacina mofla ont los aviá recampats tant d’abraçadas apassionadas, ont son amor
aviá pojat fins a de cimas indiciblas de benurança e d’embriaguesa. Barrèt los
uòlhs. I aviá encara la dolor, intolerabla, de segur, mas tanben una mena de
doçor que s’enfonilhava dins ela. Mai fòrt que lo languiment, lo sovenir dau
bonur absolut es encara lo bonur. Laissèt aquela èrsa doça l’envasir, la
comolar de serenitat. E las idèas li venián.
De remembres n’aviá, cada minuta
de dos ans d’amor baug, de fusion dels còsses e de las armas amb Maurizio. Aquí
dedins i aviá la clau de sa quista, de segur. Mas cossí furnejar dins aquel
tesaur de sovenirs qu’ara li semblavan neblalha fugidissa ? D’en prumièr
la causa li semblèt insolubla. E puòi li venguèt l’idèa. Una solucion
existissiá. Caliá transferir tota aquela memòria dins los circuits d’un cervèl
artificial. Ont aquí demorariá a posita, immudabla, de bon consultar. Ont ela
podiá pas anar, sai qu’aquel cervèl besson poiriá anar. E i poiriá furnejar de
contunh, sens pausa, d’aquí que retrobèsse lo pichon detalh que balhariá la
clau de sa quista. Aquel cervèl besson li diriá tot, coma una sòrre
atencionada. De tant qu’a elas doas retrobarián lo camin cap a las estèlas, lo
camin que de saut en saut dins l’infinit
de l’univèrs li fariá retrobar Maurizio. Maurizio, sos uòlhs, son sorire, sa
votz, sa carn contra sa carn, sa doçor, e son insisténcia garruda d’aimador
baug de margal.
**
Li caliá donc davalar dins la
vila bassa ont d’Eridanianas avián sos comèrcis e ont se podiá antau
crompar çò mai recent e perfeccionat en
matèria de robotica.
La vila nauta dins los jòcs de
lutz dau matin èra ufanosa. Las immensas torres de cristal e de metals
acolorits se quilhavan naut encimerladas de nèbla saura, semblava un sòmi de
verticalitat. E per d’escalièiras monumentalas ont dançavan las belugas, dins
lo trionf de l’espelison dau jorn, gandiguèt las carrièiras bassas.
Sus Arquinosa coma dins mantun
canton de la Galaxia las ciutats èran fachas de contrastes espantoses. D’unes
quartièrs, coma la ciutat nauta aicí, èran flame nòus, de prodigis
d’arquitectura futurista ont metals e veire trasián totas sas belugas. Riquesa
e orguòlh. E puòi tot pròche, de carrieiretas viradissas, plenas de vida, de
mond que van, que venon, que bracejan, de mond estranhs venguts de planetas
luònhtas, de pichonas botigas comolas de rebaladís ont s’atròba de tot, e mai
que mai de causas estonantas qu’ariatz pas solament somiat qu’existiguèsson.
Xlo, en caminant d’un pas
prompte long dels degrases blanquinèls, gaubejava son projècte. Anava visitar
las botigas de las Eridanianas per veire de qué se prepausava ara de mai
perfeccionat en manièira de robòts antropomòrfes. Las Eridanianas avián dempuòi
de sègles una reputacion ameritada d’excelléncia dins aquel domèni. Coma, dins
aquel archipèla pròche de la Galaxia, èran tota una tièira de planetas
ginarquicas ont los mascles èran pas admeses de venir, los robòts èran de tot
segur pas d’androïds coma dins la màger part de la Federacion, èran de
partenomòrfas, es a dire de maquinas fachas a l’imatge e au semblant de la
femna, e non pas de l’òme. E l’èime virat parièr. En anant en cò de las
Eridanianas Xlo aviá donc per projècte de se crompar una partenomòrfa, e puòi
de li enfusar tot lo contengut de son cervèl. Qu’antau l’individú de sintèsi
siaguèsse lo doble d’ela, cap e tot. Sa memòria e sas sentidas escrinceladas
dins lo silici en miliassadas de 0 e de 1. Sa bessona cap e tot.
Qu’interrogariá de longa, qu’auriá una memòria sens decas per l’aconselhar.
Provesida d’aquela partenomòrfa, Xlo, d’un cèrt biais, seriá pas pus soleta per
afrontar los perilhs de la Galaxia. Auriá a son costat l’amiga mai segura que
se poguèsse imaginar : ela meteissa, replica indestructibla facha de teissuts
de sintèsi e de metal.
Polit ostalàs de cristal rosenc,
tot en corbas doças, a l’intrada de la vila bassa. « Als embelinaments
d’Eridan : robòts e partenomòrfas ». Es aquí que li caliá dintrar
primièr.
Passèt entre dos grífols que
cascalhejavan, trasent naut son giscle. Un portal veirenc se dobriguèt sens
bruch e de partenomòrfas d’una beutat a levar l’alen, mai veraias que las
femnas mai veraias, la venguèron aculir borgalament.
- Vene
m’assabentar sus las partenomòrfas.
- Podiatz
pas melhor tombar dins tot l’Amassadís Dobèrt de las Pleiades. Avèm aquí tot çò mai novèl que se fai dins lo
sistèma d'Epsilon Eridani.
- Trelime
d’enveja d’o veire.
- Seguissètz
nos.
Seguissiá las doas meravelhosas
joventas en rauba de lutz, pus polidas que cap de sòmi, e se pensava entre se
que la tecnologia eridaniana quitava pas de pojar sus de cimas inausidas cap e
tot.
L’ostalàs translucid de veire
rosenc èra grand que non sai, encara mai que non semblava dau defòra. Quasi una
ciutat a el solet. Recabiá tanben los burèus dau Consulat d’Eridan dins las
Pleiades. Crosava dins los corredors de siloetas femininas d’una beutat e d’una
gràcia inimaginabla mas sabiá pas quanas èran umanas e quanas èran de creaturas
de sintèsi. Que las Eridanianas avián tanben los secrèts de la beutat absoluda,
amòr a d’unas biotecnologias especialas que quitavan pas de far progressar e
qu’èran soletas a mestrejar a de bon dins la Galaxia.
- Dintratz
aicí.
Un grand membre tot asondat de
lutz, ont se tenián de desenats de femnas d’una polidiá impossibla, ocupadas a
charrar aimablament entre de randissas de flors audosas. Sos rires tindavan
coma de cristal. Las guidas disián a Xlo :
- Aicí vos
podèm mostrar tot çò mai novèl. Nòstres modèls son arribats d’Eridan la setmana
passada.
Xlo explicava son idèa. Que
semblèt pas bajòca a sas interlocutritz. Òc, enlai sus Eridan pro de femnas se
fan antau alestir un doble robotic que d’un cèrt biais es un perlongament
d’elas e, melhor qu’una amiga, un miralh de son arma, amb l’instabilitat de las
emocions umanas en mens, una mena de copia melhorada e inalterabla d’elas. La
mòda, de verai, n’es pas encara venguda dins las Pleiades, e encara mens dins
los mondes joves de mai luònh dins la Galaxia. Mas es quicòm que se fai.
- Tot
depend, de segur, dau prètz qu’i volètz metre.
La qu’aviá parlat aviá una votz
que la destriava de totas las qu’aviá ausidas dempuòi qu’èra dintrada dins lo
bastiment, e Xlo se pensèt que benlèu rescontrava aquí la prumièira persona de
carn e d’òsses de la jornada.
- Òc soi
umana, faguèt amb un pichon rire cristalin son interlocutritz. Me podètz sonar
Auqliztreacca. Soi Eridaniana. Metetz vos a vòstre aise. Prenètz aquel fautulh
aquí.
Auqliztreacca aviá, tant coma
las partenomòrfas que l’avián aducha aquí, una gràcia e una beutat incresabla.
- Soi
engenhaira en robotica, soi nascuda dins lo sistèma d'Epsilon Eridani, diguèt
amb un meravilhós sorire Auqliztreacca. Mas doas maires èran tanben dins la
robotica. Lo desvolopament de las partenomòrfas es un afar que m’a sempre
apassionat. Avètz vist las joventas que vos an acompanhat fins aquí coma son
capitadas. Longtemps los robòts èran de creaturas que desgaunhavan l’umanitat
amb quicòm en mens, pòde dire qu’amb la darrièra produccion de partenomòrfas
avèm pojat mai luònh qu’aquò, e bravament mai luònh. D’un cèrt biais, çò sol
que lor desfauta es l’imprevisibilitat de las creaturas de carn, e d’unas
intuicions que sabèm pas copiar amb l’intelligéncia artificiala, mas per tot lo
demai se pòt quasi dire que nos son superioras. E aquela superioritat es pas
facha per nos aclapar, es facha per enauçar nòstras possibilitats d’accion. Una
femna acompanhada de sa bessona partefonòrfa eridaniana es per mai d’un aspècte
un èsser enauçat, superior. Sas potencialitats vitalas son multiplicadas per
dos. Car aquela bessona jamai l’enganarà. Ges d’ajuda ni de conselh mai
fisable. O veiretz…
Xlo, de segur, èra captivada per
tot çò que vesiá e ausissiá. Adonc l’idèa de se far alestir una bessona èra pas
novèla d’a fons. Pasmens sus Arquinosa n’aviá pas jamai ausit parlar. Se disiá
que se replicava tot còp secretament l’èime de personatges importants que se
botava dins de tièiras de robòts, antropomòrfes o non, que permetián a aquel
òme d’espandir sa preséncia e son influéncia a mai d’un endrech au còp. Se
disiá que lo redobtable general Viacheslav s’èra fach clonar e que i aviá de
dobles d’el d’aquí d’alai als tres caires de l’univèrs per governar
l’immensitat e far targa als Nxfürn. Saupre se tot aquò èra vertat o legenda…
De Viacheslav se ditz tant de causas. Mas se far duplicar amb la tecnica
eridaniana per ganhar una companhiá intima que vos ajudèsse a cada instant
perqué es tota pastada de vòstre èsser, l’idèa n’èra pas dins los usatges
pleiadencs, de segur.
Xlo respondiá a Auqliztreacca
que li aviá dich « Tot depend dau prètz qu’i volètz metre. ». Sabiá
qu’un viatge transgalactic èra carivenc que non sai. Mas èra la filha de
Psaumís d’Eltèa e aviá eretat de riquesas espectaclosas.
- Es pas
un problèma lo prètz. Ai los crèdits. E soi decidida a complir aquel projècte.
- Òsca.
Venetz.
Auqliztreacca passejava Xlo au
mitan de la mòstra de meravelhosas joventas qu’èran totas de partenomòrfas.
Cossí imaginar que foguèsson pas umanas ? Sos visatges èran tant
expressius, sos agaches vos espiavan risolièrs o pensatius, avián l’èr
moquetas, trufarèlas, o seriosas, ieraticas, n’i aviá de tota mena. Mas de
verai la pus granda part dau mercat èra per los pleiadencs de sèxe masculin
afogats per tota aquela beutat trebolanta, pas umana d’a fons e que pasmens o
semblava. Aqueles crompaires mascles de partenomòrfas eridanianas venián
nombroses de mai en mai e sesonavan amb
una cèrta fiertat robosexuals.
Aitanben las partenomòrfas mai calhòlas destinadas a aquel public gorrin èran
dins d’autres membres dau grand bastiment, es pas aquò qu’Auqliztreacca fasiá
veire a Xlo.
- Lor
podètz parlar, venguèt Auqliztreacca, veiretz que se pòt téner de discutidas
amb aquelas partenomòrfas coma se foguèsson a de bon de femnas veraias. Son
d’interlocutritz meravelhosas. òm
s’alassa pas de lor companhiá.
Xlo ne dobtava pas. Long dels
corredors en caminant cap a aquel membre n’aviá pogut prene la mesura en
charrant amb las subrebèlas partenomòrfas que l’avián acompanhada. S’adreicèt a
una :
- Bonjorn,
joventa. Cossí t’apèlas ?
- De nom
n’ai pas encara. Ai pas qu’un numèro de seria fins ara. Soi Ra263566. Soi una partenomòrfa en espèra d’una proprietària o
d’un proprietari que me’n balharà un. Vos benlèu ? E me balharàn tanben
sai que benlèu una memòria umana qu’ai pas encara.
- E dins
l’espèra d’aquò de qué fas ?
- Tot lo
jorn estúdie. Aquò dintra solet. Ma capacitat d’aprene a pas cap de limits.
Sabe totas las lengas umanas, tota la geografia de la Galaxia, los darrièrs
desvolopaments de la biologia moleculara e de l’astrofisica, sabe jogar de
violon e de piano e ai dins mon cap tot lo repertòri. Sabe totas las
literaturas umanas. Soi pas jamai laguiada d’aprene. Mas me languisse d’aver una destinada. Aquò
vendrà tard o d’ora…
Xlo escotava aquò, embalausida.
Se sabiá que la tecnologia eridaniana fasiá de meravelhas mas los darrièrs
produches arribats amb los vaissèls dau mes passat èran extraordinaris, e lo
mond de las Pleiades de segur n’avián pas ges pres la pagela. E Xlo s’imaginava
amb una malaisança pesugassa que fòrça d’òmes s’anavan enamorar d’aquelas
femnas qu’èran mens que de femnas, de segur, mas tanben mai que de femnas per
d’unes aspèctes. E los òmes sovent cèrcan dins una femna non pas l’èsser verai
de carn e de sang mas un sòmi inaccessible eissit de lor sicap, una illusion.
Aquela generacion de partenomòrfas eridanianas èran la materializacion d’aquel
sòmi. Mas es pas aquò, per l’ora, qu’interessava Xlo. Se virèt cap a son
interlocutritz de carn e d’òsses e li pausèt una autra question.
- Avètz
dich, Auqliztreacca, qu’aquí i a çò pus novèl de la robotica eridaniana. Mas me
ven una question. Un saut espaciotemporal d’Epsilon Eridani
fins a Arquinosa fai un decalatge de quant de temps ?
- Ò, pas
gaire, 144 ans en temps galactic estandard.
- Vòu dire
que las partenomòrfas que me mostratz èran çò melhor de la tecnologia fai 144
ans a Eridan e que se nos atrobàvem a aquel instant que sèm dins lo sistèma
d'Epsilon Eridani me mostrariatz de partenomòrfas en avança de 144 ans sus
aquestas.
- D’un
cèrt biais.
- Aquò vòu
dire que se fau lo viatge fins a Eridan me pòde crompar de partenofòrfas encara
mai perfeccionadas, se se pòt, qu’aicestas ?
- Avètz
vist en n’interrogant d’unas qu’ara nòstra tecnologia a gandit un nivèl de
perfeccion que sembla de mau trompassar. E pasmens òc, sai que benlèu. Las
cercairas quitan pas d’aver d’idèas novèlas e de melhorar sos produches.
- E se pòt
far lo viatge d’Eridan per ne crompar una de la generacion mai recenta ?
- A, aviái
pas pensat qu’es aquò que voliatz. Es una possibilitat tanben.
- Atraversariái
tot lo camin de Sant Jaume per aquò. Se pòt far ?
- Bòta, i
a pas de besonh de traversar tot lo camin de Sant Jaume. Eridan es pas tan
luònh qu’aquò. Es un pichon viatge a
l’escala de la Galaxia. L’ai fach mai d’un còp, ieu que vos parle. Sus las
linhas regularas cap a Centaur e Sirius i a de desparts cada setmana, o sabètz.
E quora sètz a Centaur avètz quasiment fach tot lo camin, demòra pas qu’un saut
espaciotemporal d’una mièja-dotzena de parsecs e sètz renduda. Aitanben sabètz
que se visita pas la confederacion d’Eridan coma que siágue. Mas compatriòtas
son aculhentas que non sai, an aquela reputacion de pertot, ço crese, mas vòlon
tanben s’aparar de çò marrit que pòt
venir de las autras planetas. Crese que comprenètz çò que vòle dire.
Tot lo mond dins la galaxia
sabiá que los sorelhs d’Eridan constituissián una federacion ginarquica ont los
mascles èran pas ges admeses, e que las estatjantas d’aquela federacion tenián
mòrt e fòl a far respiechar aquel interdich. Quitament Viacheslav se n’èra pas
sarrat, aviá mandat de robòts asexuats, de mecanèmas
coma se ditz dins lo relarg d’Orion, per parlamentar amb las Germanas Majoras,
que se sap qu’es coma aquò que se sonan las autoritats eridanianas suprèmas.
Ges de mascles dins la federacion ginarquica dels sorelhs eridanians. A ges de
prètz. A la rebors, una umana de sèxe femenin coma Xlo poiriá probable, après
de formalitats de contraròtle menimosas, accedir a Epsilon Eridani e mai, se
volguèsse, i passar de temps.
-
Seriái
prèsta a far lo viatge d’Eridan, faguèt Xlo.
- Vòstra
idèa es pas marrida. Veiretz dins lo sistèma d'Epsilon Eridani los pus polits
païsatges de la Galaxia, i rescontraretz las personas mai agradosas, e poiretz
descobrir çò mai recent de nòstres desvolopaments tecnologics. Mas…
- Mas… ?
- Mas
sabètz qu’es pas quane viatge que siá e que cau far la demanda d’un visat. De
mai, se tornatz aicí, se seràn passats 296 ans, e benlèu pro de causas seràn
diferentas. Conoisseretz pas pus digús. O sabètz aiçò.
- De
segur. Quite lo temps dels Planetaris per dintrar dins aquel dels Espacials.
Mas aquò es un pauc mon projècte tanben. Lo visat que disètz, aquò’s dins
aqueste bastiment, se non m’engane, que se’n pòt far la demanda ?
- Solide.
Una de nòtras partenomòrfas vos pòt mostrar lo camin.
Longs corredors de cristal
acolorit, passejada luminosa en seguissent lo pas leugièr e armoniós de tres
polidas joventas qu’èran pas de natura umana mas a las veire marchar digús o
auriá pas pogut solfinar. Per o imaginar, ne caliá èsser assabentat. E aquela
tecnologia èra ja vièlha de 144 ans. Cossí espantosas devián èsser las
partenomòrfas d’ara ?
4
Ont
fasèm conoissença dau Noosimilar Yiyiell
Viacheslav a cima de sa torre,
dins sa capitala planetària foguejanta de rebats bastida en degrases majestoses
sus la riba de l’ocean : Sibiran. Cap-luòc istoric de tot lo Braç Espiral
d’Orion, e ara depuòi un parelh de sègles capitala administrativa de la
Galaxia. La mèscla dels rais roges sang de Betelgeusa (a Ori) e dau blau leugièr e irreal de Rigel (b Ori), que donava a las nuòchs orionencas son estranhesa
espectaclosa, s’escafava a bèl èime ara que lo sorelh se levava en plen sus
l’ocean. Ocean fernissent coma una pèl careçada, imatge dau temps que se’n vai
e jamai non tòrna : temps planetari e temps espacial. La desavianta
paradòxa que balhava als navigators de l’espaci una semblança d’immortalitat e
pasmens sas vidas èran pas mai longas qu’aquelas de tot lo mond. Ni
qu’escambarlèsson a bèl esprèssi los millenaris, de saut en saut au travèrs de
l’espaci-temps…
En fin de matinada lo lum de
Bellatrix (g Ori) èra vertadièirament
esbleugissent, trasiá una calor qu’ensucava, e res ramentava pas los jòcs de
colors vesiadets de las nuòchs aclaradas per las doas estèlas gigantas totas
pròchas.
Es au plen dau jorn que
Viacheslav quitèt enfin d’espiar l’orizont marin e dintrèt dins son burèu, ont
tres mecanèmas esbrilhaudants dins son metal flame nòu lo venguèron interrogar.
- Qué
volètz que faguèssem per vos, sénher General ?
- Cau que
me faguèssetz venir aquí au mai lèu lo noosimilar Yiyiell. Ai de besonh de li
parlar. Li diretz que li vòle balhar una mission.
Los tres mecanèmas s’acorsèron
sens bruch, lisant en dessús dau sòu coma de creaturas aerianas, per anar
cercar lo noosimilar Yiyiell. Lo legeire assabentat de l’istòria galactica
d’aquela pontannada sap, de segur, que los noosimilars èran adés una tecnologia
tota novèla desvolopada dins la Nebulosa d’Orion, e que lo succès de Viacheslav
deu fòrça a l’usatge que fasiá d’aquela possibilitat de multiplicar sa
preséncia als quatre cantons de l’univèrs tot demorant quietós a cima de sa
torre de metal e de veire en riba de l’ocean jos lo grand sorelh ensucant de
Bellatrix (g Ori). Viacheslav, de fach, aviá l’engèni de la
destoscar dins la diversitat de las innovacions tecnologicas que vesiá espelir
als quatre cantons de l’univèrs los espleches inausits que li anavan balhar una
longor d’avança dins son combat per mestrejar la Galaxia e resistir als Nxfürn.
Los noosimilars èran estats una d’aquelas intuicions. Quora lo doctor Marcoman
Rxelevew l’èra vengut veire per demandar una subvencion que li permetèsse de
concretizar sas teorias sus la noosimilarizacion, lo mèstre d’Orion aviá
d’ausida comprés que l’innovacion li balhariá un poder inausit fins ara. Rxelevew
se prestèt au jòc, faguèt estampar dins lo cervèl de centenats de subjèctes
d’experiéncia la copia exacte de l’èime de Viacheslav, e lo general s’atrobèt
provesit de tota una tropelada d’individús qu’èran devenguts copias mentalas
complètas d’el, e d’un cèrt biais èran el meteis, un perlongament de son èime.
E de noosimilars de Viacheslav per vaissèls entièrs se disseminèron dins tot lo
camin de Sant Jaume, digús podiá pas dire quant n’i aviá, benlèu de desenats
sus cada planeta, d’unes ben identificats
e ocupant de pòstes oficials, e d’autres desconeguts, esconduts, qu’èran
encara mai redobtables amòr qu’èran los uòlhs dau mèstre, d’uòlhs qu’i vesián
de pertot.
Yiyiell èra un d’eles, e mai un
dels darrièrs que se foguèsse similiconfigurats, ara que los laboratòris de
noosimilarotecnia de la Confederacion d’Orion avián aquesit una experiéncia
unica dins tota la Galaxia. Un personatge coma Yiyiell podiá prene
d’iniciativas qu’èran immancablament aquelas que Viacheslav meteis auriá
presas, e un ligam telepatic lo fasiá comunicar de contunh amb lo general que
son èime n’èra la copia perfiècha. E coma Yiyiellsemblava pas ges a Viacheslav,
podián enganar tot lo mond e assolidar son govèrn sens dificultats. De mai, lo
gra de perfeccion gandit per la tecnologia de noosimilarizacion orionenca amb
sas prestacions mai recentas èra espectaclós, e mai que mai la transmission
telepatica sens ges de decalatge temporal permetiá d’èsser present au meteis
instant a cada endrech de la Galaxia. A aquel moment que disèm Viacheslav èra
lo sol òme dins l’univèrs conegut a gausir d’una tala rapiditat de
comunicacion, e aquò jogava de segur un ròtle important dins sa superioritat
tactica. Lo legeire d’ara serà pas estonat per aqueles desvolopaments de la
robotica que son ara familiars a tot lo mond, mas cau comprene qu’au temps que
disèm aquò èra tot novèl e que sol lo sistèma d’Orion, ont s’enraiçava lo
reinatge de Viacheslav, aviá la mestresa d’aquelas tecnicas. Que, de mai, èran
gardadas secrètas per las pus nautas autoritats militaras.
E a aquel moment Yiyiell
representava de verai l’exemple mai espectaclós e mai capitat de
noosimilaritat, e èra noosimilarizat amb un gra d’imprecision de mens 10-50
discordions amb Viacheslav.
Lo mecanèma faguèt dintrar Yiyiell.
-
Bonjorn
Sénher.
-
Assetatz
vos, Yiyiell.
Fàcia a fàcia amb lo grand
general, aquel efèb dau peu brun que li semblava pas ges, e pasmens se
comprenián sens parlar, l’un èra l’autre e l’autre èra l’un. E quora sos
agaches se crosavan legissián cadun dins l’èime de l’autre coma dins un libre
dobèrt. E pensavan parièr, cap e tot.
Yiyiell s’assetèt en sorisent.
- Sabe de
segur perqué m’avètz fach venir, Viacheslav. Un polit viatge de mai…
- Un polit
viatge, de segur. Mas jamai ne faguères un de tant important. L’avenir de tota
la Galaxia, e tanben nòstre avenir a tota la noosimilaritud viacheslavenca, es
en jòc. E soi segur que siás lo melhor plaçat per aquela mission.
-
Lo melhor, sai que vòstra fisança m’onòra,
Viacheslav, e sabe pas se me l’amerite d’a fons. Mas me sentisse lèst cap e tot per i anar.
- E es
quitament pas de besonh que te’n diguèsse mai, o sabes tot abans que
dobriguèsse la boca…
- De
verai. Mas per un tal projècte es pas marrit de se veire a de bon per ne parlar
tot lo temps que cau…
Viacheslav demandèt au mecanèma
de lor vojar un aperitiu orionenc request.
- Aprofiècha
d’aquò, car doble mieu, car se poiriá que quora tornaràs aicí sus Orion se
siaguèsson escolats bravament de sègles. E quau sap se beurà encara aquò entre
Betelgeusa (a Ori) e Rigel (b Ori).
-
Seriá malastrós qu’aquel usatge orionenc se
perdèsse. Car es bravament requist.
5
Una
anciana amiga
Coma Xlo se’n dobtava un pauc,
èra pas tan simple, subretot en aqueles temps de guèrra, d’obténer lo visat per
la federacion planetària d’Eridan, e lo bilhet èra carivenc que non sai. Mas
res, se sap, non pòt arrestar una femna amorosa que vòu rejónher l’elegit de
son còr. Ni l’immensitat esfraiosa de
l’espaci temps, ni la lei de Viacheslav d’Orion. Ni, urosament, lo còst demasiat
d’un bilhet per viatjar dins l’espaci.
De tant que quora sortiguèt de
la bastida grandassa ont çò melhor de la tecnologia dels mondes d’Eridan èra
expausat a la cobesiá admirativa dels pleiadencs, teniá son bilhet amb lo
visat. La setmana venenta, au mitan de la nuòch, partiriá dins l’infinit de las
estèlas.
Lo sorelh èra naut ara. La saura
escandilhada de Pleionè 28(BU) Tauri que sa calor alisava deliciosament sa pèl.
Òc, Arquinosa, recatador de la pus requista doçor de viure. Que benlèu es per
sempre mai que la quitava. N’aviá ja un peçuc de languiment dins lo còr. Mas
tornava veire lo visatge aimat de Maurizio e sa lutz escafava la de Pleionè
28(BU) Tauri, èra el l’estèla que voliá campejar e retrobar au fons de
l’infinitat de l’univèrs. Caucanha totes los autres sorelhs. Caucanha quitament
Pleionè 28(BU) Tauri.
Aitanben per l’ora s’abandonava
sens retenguda a la voluptosa careça d’aquel sorelh qu’aviá regaudit tota sa
vida. Las carrièiras èran ennegadas de lutz. Una pichona aureta i passejava son
alen tebés. Arquinosa de las Pleiades èra pas que doçor e delícia.
Los nauts degrases de marbre ont
dançavan los rebats. Cossí imaginar mai polit asuòlh, de verai ? A flor e
a mesura qu’escalava cap a la vila nauta, vesiá s’alargar aquel orizont
familiar de torres esbrilhaudantas dins la lutz, de rius escumejants, e de
seuvas. Arquinosa ont sai que benlèu jamai non tornariá.
Amont la vila nauta, las torres
ardidas pojant vertiginosament naut dins lo cèl, e los polits quartièrs
residencials amb d'ostalons faròts e acolorits arrapats als pendisses de ròca
saura. E au mitan, au cimèl d'un truc verdejant, son eleganta demòra
patriciana. Que teniá de son paire Psaumís, lo grand Psaumís qu’aviá governat
mai de sièis cents ans tota la constellacion de las Pleiades, a l’epoca ja
luònhta de l’independéncia. Un sovenir que preniá de colors d’irrealitat. Un
temps de prosperitat pasibla qu’èra tanben estat lo de son enfança. E aquel
ostau èra aquò tanben. Lo refaudís de l’enfança, de la patz tota simpla.
Arribava a son ostau. Quilhat
sus la cima d’un truc, banhant dins lo trionf de la solelhada, au mitan de son
escrinh miraclós de randissas enfloridas.
I siaguèt pas puslèu gandida,
estaloirada voluptosament sus una flaçada, que tindèt l’esquitlon de l’intrada,
e que la votz melodiosa de son domopsicli faguèt assaupre qu’aviáuna visita.
Pasmens esperava pas digús. Lo mecanèma portalièr li venguèt anonciar
ceremoniosament la venguda d’una anciana amiga. Mas lo nom li disiá pas pus
res, causa estranha. Selenèla. Un nom que s’oblida pas, pasmens. Avián agut
estudiat ensèms, çò disiá lo mecanèma portalièr, dau temps qu’èran totas doas
jovenòtas, a l’Acadèmia dau Bèu Saupre de las Pleiades, aicí sus Arquinosa. E
puòi s’èran perdudas de vista, cap e tot. Mas Selenèla tornava d’un pichon
viatge de quauques setmanas sus los autres mondes de l’Amassadís Dobèrt de las
Pleiades e mentretant aquí sus Arquinosa s’èra passat mai de sètze ans.
Selenèla…
- Fai la
dintrar, diguèt au mecanèma.
- Sètz
segura, senhora, que la conoissètz a de bon ? Son nom me ditz pas res,
diguèt amb una votz un pauc preocupada lo domopsic.
- Anatz,
ditz que sèm estadas ensèms a l’Acadèmia dau Bèu Saupre de las Pleiades. Èrem
totas joventas d’aquel temps, e, coma ditz, ara fai mai de quinze
ans. Normal qu’aguèssem un pauc de mau per se rapelar… Fagatz la dintrar.
- Coma
voldretz, adonc, senhora.
E sens far cap de bruch, lisant
sus sos coissins d’aire, lo mecanèma tornèt cap a l’intrada de l’òrt. Ont
l’esperava l’amiga oblidada. Quau èra aquela amiga ?
Xlo, dau temps de son jovent,
aviá viscut coma las patricianas
d’aquela pontannada, dins un revolum de fèstas e de doça gorrinariá e d’amics e
d’amigas n’aviá aguts a jaba. Cossí se remembrar de totes ? D’abòrd que
los darrièrs dos ans emplits per sa bauja passion sorelhosa e exclusiva per lo
bèu viatjaire casut de las estèlas aviá d’un cèrt biais escafat tot lo demai. E
l’aviá pro cambiada. Li disiá pas pus res de tornar càser dins una viravoutada
caluga. Aviá trobat una mena de plenitud e, maudespièch de l’abséncia de l’èstre
aimat, s’i refaudissiá coma dins una mar de serenitat. La solitud l’esfraiava
pas pus.
Reconeguèt pasmens d’ausida
l’anciana amiga, tre que la veguèt.
-
Me rapèle de tu. E pasmens fai un brieu ara.
-
Pas qu’un parelh de meses per ieu.
-
Lo temps vira pas parièr quand cambiam de sorelh.
Ai pas quitat l’espaci temps de Pleionè (28) BU Tauri. E tu ?
-
Ai pas quitat las Pleiades, aitanben. Mas fai ja
de sauts dins l’espaci-temps, veses ? ..
Xlo sabiá o cresiá de saupre que
dins las Pleiades i aviá mai de dos mil monds abitats, amb de vièlhas ciutats
ricas e orgulhosas totas mai polidas las unas que las autras.
Selenèla li parlava d’Asterope
21 Tauri e de Maia 20 Tauri, ont aviá seguit bauja d’amor un bèu capitani de
vaissèl per quauques setmanas que per ela èran estadas coma una vida entièira.
E puòi lo bèu capitani se n’èra anat rejónher la flòta de Viacheslav luònh enlai dins l’infinit de
l’espaci e l’aviá laissada sus l’astropòrt de Maia 20 Tauri amb un bilhat cap a
Arquinosa. Ont s’endeveniá ara un pauc perduda, tracha dins un futur ont ja,
sus aquela planeta, pro de causas s’atrobavan cambiadas.
L’agach de Selenèla.
L’estranhesa d’aquel agach. Aquò auriá
degut suscitar la mesfisença de Xlo. Mas Xlo èra dins un estat d’exaltacion que
li balhava totas las audàcias e amaisava sa desfisança. Oc, ara se rapelava de
la jove Selenèla, mai de quinze ans aperabans, gaujosa, belugueta, un pauc
destimborlada, amorosa de l’amor coma o èran totas sas amigas en fin
d’adolescéncia.
Mas Xlo faguèt pas cas de l’estranhesa
de l’agach de son amiga e parlèron de temps. E sens se mainar de res li diguèt
a pauc près tot çò que sabiá, es a dire fin finala pas grand causa. Mas lo grand
messatge pasmens. S’enanava dins la estèlas e dins l’espaci-temps, escambarlant
parsecs e sègles, per retrobar Maurizio. E quitament lo mot entre los mots, lo
mot « Memoriau », li aviá escapat. Boscar maurizio èra boscar lo
misteriós Memoriau. E Xlo perduda dins son recit, perduda d’amor, non veguèt
dins los uòlhs de selenèla aquela lutz que s’alucava coma una estèla freja.
-
E quora partisses ?
-
La setmana que ven. Amb lo vaissèl cap a Proxima
Centauri.
-
Perqué Proxima Centauri ? Creses qu’es enlai
lo Memoriau, amb ton calinhaire dedins ?
-
O nani, es que d’aquí fau un saut cap a eridan.
-
Eridan ? Lo sistèma ont las filhas vivon
entre elas, sens ges d’òmes ? Mas se siás coma antan te coneguère, enlai
vas te morir de languiment ! Aitanben dempuòi quinze ans as benlèu cambiat
de biais ?
-
Siás ben curiosa tot d’un còp, ma domaisèla…
-
O, vòle pas te demandar tos pus grands secrèts.
Mas vese pas cossí te cau passar tot d’un cò per Eridan…. Es un endrech perdut
ont digús vai pas. O quasi ?
-
Escota, me’n vau en viatge, me cau ben pausar de
quora en quora sus de planetas.
Xlo faguèt servir per sos mecanèmas
de deliciosas especialitats pleiadencas a Selenèla.
-
Soi contenta de te tornar veire, subretot ara que
me vau enanar per totjorn dins un futur sempre mai luònh de ma vida d’abans. Me
tòrnas de l’espaci-temps coma un sovenir luònh de ma joinessa. E pasmens te
vese aicí e aquò me trai quinze ans en arrièr.
Quinze ans qu’as pas viscuts. Me deves trobar vièlha. Ai passat los
trenta ans ara.
-
- çò que m’espanta es de te veire tant amorosa.
Los òmes viravan a ton entorn coma de parpalhòls e los laissaves a bèl esprèssi
se cremar, baugs de desir, enclausits cap e tot per ton agach e ton sorire.
Xlo, te rapèlas ?
-
Desegur mas d’un cèrt biais es tanben una autra
Xlo. Ma vida èra voida, coma una bofiòla de sabon. Ara es quicòm mai.
-
Ara es tu lo parpalhon que te cremas ?
-
O veses coma aquò ? Ieu nani. Per ieu ma
vida èra voida e subran es rebolhenta d’intensitat. Tot èra pas que jòc de
manideta fins ara. Ara es quicòm mai. Ai una tòca, un voler que me buta, e vau
prene mon envòu dins las estèlas. E vèrs un futur luònh ont tot çò qu’avèm
viscut s’esvalís dins las nèblas de l’oblit, coma cason au fons de la mar los
sediments sègle a cha sègle. Es ara que ma vida s’acomença.
Selenèla l’espiava.
-
Quand o dises coma aquò… Solide, ieu tòrne de las
estèlas, ont visquère lo baujum de l’amor escambarlada sus la fugida de las
annadas. Benlèu i a pas pus granda embriaguesa. Per corta que siá estada aquela
istòria d’amor preniá a la braceta l’eternitat. T’envege ò Xlo, mon amiga…
Selenèla amb son agach estranh
potonèt coralament son amiga sus las doas gautas. E lo mecanèma la tornèt menar
defòra dins las randissas enfloridas ont revolumava tota una vida bronzinanta
de bestietas qu’escandilhavan dins lo dardalh de la sorelhada. La vida coma una
extasi contunhosa. E Xlo se retrobèt soleta. E subran aclapada per totes los
cambiaments qu’en un parelh de jorns avián completrament borrolat sa vida. Tot
sus Arquinosa li semblava void subran. Èra ja en pensada dins las estèlas, dins
lo futur, corsejant Maurizio dins l’immensitat de l’espaci-temps.Ont sabiá de
presciéncia segura que finiriá per l’aconseguir. Ges de dobte aquí dessús. Lo
sòmi de l’autra nuòch, d’un cèrt biais, n’èra una pròva misteriosa.
Se pausava doçament après tant
d’emocions. Pas pus res de far ara. Laissar passar los quauques jorns que
demoravan abans son saut per sempre dins lo balèti celestial ont temps e espaci
s’estiran e se replègan de mil biais. E ont retrobariá Maurizio.
Maurizio,
ne sentissiá la preséncia a ras d’el, misteriosament. E dins la mièja sòm que
la preniá se creseguèt de
n’entredesvistar lo visatge. L’espiava dins los uòlhs :
-
Vene, vesiada. T’espère.
E Xlo
s’èra ausida dire :
-
Vene. Sens trigar.
6.
Xlo presa au laç
De segur
n’i aviá pas pro de la pichona setmana abans l’embarcament per apreparar sa
longa abséncia sus Arquinosa. Ont benlèu tornariá pas jamai. Los mecanèmas
poirián gardar l’ostau net de sègles de temps, mas tant valiá una preséncia
umana. Caliá complir dins las bonas règlas las formalitats administrativas de
destemporizacion, e los servicis que s’entrevavan d’aquò èran, d’aquesta passa,
subrecargats de trabalh. Qu’a bèles uòlhs vesents la Federacion Galactica èra
en reboliment coma un grand formiguièr e pro de mond s’enanavan per se sap pas
quant de temps dins las estèlas luònhtas.
-
Eridan, aviá dich lo prepausat mièg aconsomit
darrièr son guichet. I a pas tant de gents que van a Eridan. De parelhs de filhas que vòlon anar viure
ensèms enlai, ont i a ges d’òmes, ne vese tot còp. La setmana passada n’aguère
tres o quatre. Mas vos i anatz
soleta ? Enfin aquò’s pas mon afar Tot es en règla. Es luònh Eridan ?
O vese pas tròp. Dau costat de Sirius crese.
-
Òc, e de Centaur. Pas tan luònh fin finala. Sèm
encara dins lo Braç d’Orion.
-
De verai. Mas quora tornaretz aicí, i serai pas
pus dempuòi un brave brieu. Quand quitament faguèssetz pas que l’anar-retorn.
Tot s’èra donc passat sens tròp de mau, ara
tot èra en règla, l’esperavan las estèlas… Tornava, vanelosa, lo còr leugièr,
cap a la vila nauta, passejant dins aquelas carrièiras que de segur las
tornariá pas jamai veire coma las vesiá ara. Se reveniá aicí dins quauques
sègles, vièlha de quinze o vint ans de mai, tot seriá, probable, cambiat d’a
fons. E espiava tot aquel asuòlh familiar amb la sentida qu’èra ja un pauc aquí
coma una estrangièira. De tant que, presa au jòc d’aquela visita, desvistèt
pas, darrièr ela, aquelas doas siloetas negrevestidas que seguissián sa
passejada de carrièira en carrièira, amb tota la discrecion que podián…
Es pas
qu’en arribant pròche de son ostau que subran se mainèt que se passava quicòm,
sabiá pas tròp de qué, mas quicòm d’inabitual. Tot semblava parièr mas dins son
cadavre una mena de fremin se desrevelhava, anonciant un perilh desconegut. E
d’aitant mai inquietant que lo podiá pas identificar.
Cambièt
de direccion per pas anar d’intrada cap a son ostau. Escalèt d’autras
carrieiretas plenas de lutz, de flors, e d’aucèls, sempre mai naut cap au cèl
ont dardalhava Pleionè 28(BU) Tauri. Lo meravelhós sorelh d’Arquinosa que dins
pas gaire seriá pas pus qu’un sovenir. E que sa doça calor enfusava una gaug
deliciosa, duradissa. Tant agradiva èra la vida sus Arquinosa. Mas ara
fasiá pas pus cas d’aquò. I aviá quicòm
de mai o de mens e sabiá pas de qu’èra.
Gandiguèt
lo grand bèlvéser a cima dau truc, e d’aquí sos uòlhs podián espiar tota
l’environada. Los dos rius majestoses que mesclavan sas aigas grumejantas. E la
seuva sens fin. Mas çò que vistalhava èra son ostau, mai bas sus lo pendís,
polidet dins son òrt tot verdejant. E dins aquel òrt i aviá una bolegadissa
inabituala. De siloetas qu’anavan e venián.
-
Me cèrcan, se pensèt. Sabon (emai ieu
comprenguèsse pas tròp cossí) que vòle anar campejar Maurizio e me vòlon far
parlar, me far dire tot çò que sabe. Sabon pas, de segur, qu’ai pas ges
d’entresenhas e que, quand me borrelèsson fins a la mòrt, lor poirai pas res
ensenhar de segur…
La
tortura… En Pleiades aquò se fasiá pas pus dempuòi de sègles. Se’n parlava dins
los libres e los films que parlavan dels temps esvalits, dels atges barbars.
Mas los cosm-oplits de Viacheslav avián de biais de far bravament mai rufes que
los pleiadencs. E Xlo s’imaginava estacada a una taula amb d’instruments
estranhs e terrificants que s’enfonilhavan dins sa pèl, s’imaginava
estrementida, cridant de paur…
Èra tota
banhada de susor. Nani, tornariá pas a l’ostau. Podiá pas. Caucanha la maleta
dau viatge. Se l’agantavan, poiriá pas, de segur, s’embarcar. Li caliá
s’amagar.
**
S’amagar
ont ? Pensèt a un fum de noms d’amigas e d’amics que de segur
l’afeccionavan e la recaptarián volontièrs. Mas aqueles que la cercavan devián
conóisser sas relacions, que jamai aviá pas amagadas, e sauprián aisidament ont
l’anar agantar. Se diguèt que benlèu deviá tornar au grand ostau de veire de
las Eridanianas, que sai que benlèu èra aparat per una mena d’immunitat
diplomatica. D’aquí, lo jorn dau viatge, s’imaginava que se poiriá mesclar a la
delegacion eridaniana e ganhar l’astropòrt au mitan d’elas sens atirar l’atencion.
L’idèa li semblèt bona e tornèt enregar los degrases regolants de lutz cap a la
vila bassa. De reptils acolorits viravan dins lo cèl en trasent son crit esclet
e terriblament malancòni. Aval, tota la part bassa de la ciutat èra negada dins
un nivolàs d’aur qu’èra simplament la nèbla congreada per los dos rius dins la
frescor de la nuòch passada.
Oblidava
un pauc dins la beutat d’aquela vision son lagui d’ara. Sabiá de sciéncia
segura, o avèm ja dich, que retrobariá Maurizio au cap de son periple entre las
estèlas. E que son amor seriá mai fòrt que tot, los òmes de Viacheslav
capitarián pas de l’agantar, per tant que la secutèsson. Aquò empachava pas ges
d’èsser prudenta. L’òme que la fasiá cercar per agantar Maurizio èra lo mèstre
actual de tota la Galaxia e aviá un poder espectaclós.
Mas per l’ora tot aquò semblava irreal. Las
estèlas dins lo cèl son pas que de ponchs menudets, escampilhats dins la vastor
dau nonrés. Irrealas d’a fons. E aicí i aviá la meravelhosa caranchona dau
sorelh aimat qu’anava quitar, e que la comolava d’una benurança estranha,
inausida. Èra son sorelh, lo qu’aviá illuminat tota sa vida. E l’asuòlh de
seuvas immensas ont serpatejavan los dos grands rius, detràs l’infinit jòc de
rebats de la granda ciutat, èra una vision d’una tala beutat que nani, de
segur, ne podiá pas destacar los uòlhs.
E
davalava las escalièiras bleujas de lutz coma dins un sòmi, òrba de bonur.
Aimava Arquinosa, sas colors, sas odors, sos extraordinaris asuòlhs. Sos amics
tan nombroses, tan corals. Sos ancians aimadors qu’avián sachut la far pojar au
pus naut acrin de l’espaime. Tot aquò èra pas que bonur e Xlo preniá en plen
ara la mesura d’aquel bonur. Car anava laissar tota aquela drilhança, tot aquel
encantament de non jamai finir, per seguir l’absolut de son amor. Mai luònh que
tot çò que se pòt imaginar, a l’autre cap o quasi de l’univèrs. E per aiçò d’en
primièr caliá pas mancar la despartida. Lo vaissèl que se quilhava
esbleugissent dins la sorelhada, enlai sus l’astropòrt, que ja d’aicí
n’endevinhava traucant la nèbla la linja
agulha facha dels mai durs metals e capusada per traucar
irresistiblalment l’espaci e lo temps.
Arribèt
au bas dels degrases e ja a un parelh de carrièiras de distància endevinhava la
nauta bastida foguejanta de rebats ont las eridanianas fasián mòstra de lor
espantosa civilizacion. Se vesiá ja en trin de parlar a las subrebèlas e
subresàvias partenomòrfas que l’aculirián e la guidarián cap a un recaptador.
Calculava dins son cap las frasas qu’anava dire.
**
Mas
subran lo còr li pataquèt mai regde dins la peitrina. Una èrsa de glaç
subrondava tot son cadavre. L’ostau èra gardat. I aviá de cosm-oplits arnescats
de l’unifòrme de la garda d’elèit de Viacheslav d’Orion dins la carrièira,
pesugament armats, l’èr terrible.
-
Seriá per ieu, de verai, tot aquel desplegament
de fòrças ? Vòlon a tot prètz agantar Maurizio. E se creson que lor pòde
ensenhar ont es ara. Amai s’enganan. Mas se m’empachan de quitar las Pleiades
capitarai pas jamai de jónher Maurizio.
Cambièt
de camin e s’anèt pèrdre dins de carrieiretas esvartadas e pintorescas ont se
vesiá ges de cosm-oplits en armas.
Marchèt
longtemps. Se disiá un còp de mai qu’afeccionava aquesta vila qu’anava quitar
per pro de temps, sai que benlèu per sempre. Èra un bonur d’i passejar a
l’asard, sens tòca. E d’un cèrt biais aquela delícia li fasiá oblidar la paur.
Mas ont
anar ? Ont passar los tres jorns que li demorava a viure aicí abans de
s’envolar cap a Centaur ? Podiá pas empachar aquela question de la trevar
de longa.
Se retrobèt sus lo ribeirés dau
grand flume. Vaurana.
Polits òrts enflorits e pargues
plantats d’aubres exoplanetaris coma se’n vei pas enluòc mai, aclimatats a
Arquinosa per l’engèni dels geneticians pleiadencs. Un luòc de passejada per
los amoroses. I aviá caminat mai d’un còp au braç de Maurizio, ni qu’aqueste
aimèsse mai de luòcs mai esvartats, enlai dins lo campèstre. Marchava soleta,
urosa e rosegada de languiment, dins aquel airal tot comol de remembres. De
remembres d’amor baug, una embriaguesa de non jamai finir.
E subran s’embronquèt a
Selenèla.
-
Ò mon amiga, ma vesiada, mas de qué fas
aquí ?
-
Ò, passege.
-
Mas te cresiái ja enanada luònh enlai entre
Centaur e Sirius.
-
Nani, es pas que dins tres jorns qu’embarque.
-
A, las estèlas. Lo ventre de metau iperbarionic
dels grands naviris que traucan l’espaci-temps coma d’aiga linda. Ai conegut un
brieu aquò e n’ai ja una mena de languiment. Es embriagant cap e tot, vas
veire. T’envege un pauc, ma polida !
Cossí li dire que cèrca de se
rescondre per capitar d’embarcar ? Que los cosm-oplits la secutan ?
Mas semblava que Selenèla aguèsse legit dins son èime.
-
Vòls pas venir au mieu, un momenton ? Seriái
bravament urosa de t’i convidar !
**
Anar en
cò de Selenèla. Xlo aviá benlèu aquí la solucion. Espièt son amiga. Faguèt pas
cas d’una lutz estranha dins l’agach. Qu’auriá degut se’n mesfisar que ben
talament.
Caiguèt
dins la trapèla. Seguiguèt son amiga dins l’esmarrador de las carrieiretas.
Fins a un polit ostau de veire e d’acièr que las aculiguèt coralament. La votz
suauda, mairala, dau domopsic :
-
Bonjorn dònas, vos alestisse lo vespertin. Donatz
vos la pena de dintrar…
**
Se donèron la pena de dintrar e
l’ostalon de Selenèla s’endeveniá coral e aculhent que non sai.
Assetadas sus de flaçadas
intelligentas que las agolopavan coma de careças, parlavan tant e mai. Xlo
ensajava de pas parlar de Maurizio ni de son projècte de viatge, ni que las
questions de Selenèla i tornèsson pro sovent.
-
E coma aquò vas partir ?
-
E òc.
Mas i aviá bravament de causas
de dire dempuòi quinze ans de vida pleiadenca que non s’èran vistas. Xlo
desvirava de contunh la charradissa sus d’autres sovenirs per desforviar lo
questionament insistent de Selenèla.
E defòra doçament la grand lutz
calorosa de Pleionè 28(BU) Tauri s’atudava dins un trionf de colors plenas e
voluptosas. Parlavan. Resbastissián lo mond. Cossí virariá la vida dins la
Galaxia cobesejada per los Nxfürn e aparada per lo dur gant de fèrre de
Viacheslav d’Orion.
Curiosament, es de Viacheslav
que non voliá parlar Selenèla, e a cada còp que la charradissa tornava virar a
l’entorn d’aquel personatge, ela desviava
cap a d’autres subjèctes. Mas a aquel moment Xlo i faguèt pas cas.
Entrevesiá pas tanpauc per las fenèstras de siloetas escuras e furtivas que se
rescondián entre las randissas mirgalhadas de flors.
E siaguèt negrenuòch.
-
Vas pas tornar au tieu tan tard, ma vesiada. Ai
un lièch per tu dins l’ostau. Veiràs coma es quietós aicí e coma s’i fai de
polits sòmis…
De polits sòmis, sai que benlèu.
Mas las paurs e los laguis dels darrièrs jorns avián portat son pes de
lassièira. Xlo s’endormiguèt aitanlèu coma una manideta. Una sòm prigonda,
prigondassa, semblabla a un potz sens cap de fons ont perlongavasa casuda
mofla, dins un silenci espés coma de coton.
E puòi, de verai, i aguèt los
sòmis. Esglariants. D’aitant mai que solfinava qu’èra pas de sòmis, mas la
vertat. S’endeveniá desrevelhada en plen, estacada de cort sus una mena de
taula, e sus tot son cadavre èran apegats de captadors e d’electròdas. E aquela
sentida qu’èra çò mai esglariant e qu’acabèt de la desrevelhar en plen, que son
esperit se vojava de tota sa substància coma se voja de son contengut un
flàscol…
Èra despertada ara. E sabiá
qu’èra pas dins un sòmi. Qué se passava ? Entrevesiá a son cabeç una
siloeta coneguda, au mitan de tota una tièira de mond en blòda blanca qu’anavan
e venián. Èra Selenèla. Que li teniá la man.
-
Desencusa-me mon amiga. Soi malurosa de te tratar
antau mas l’avenir de la Galaxia es en jòc.
Xlo compreniá. Selenèla l’aviá
facha tombar dins una trapèla. Èran en trin d’explorar sa mementa, sai que
benlèu de la noosimilarizar. Mas quau
èra Selenèla ? L’amiga coneguda antan, gaujosa aucèla afogada e
festejaira, o quauqu’un mai ? Li tornava subran lo remembre d’un rebat
inquietant dins los vistons, que i aviá pas fach cas d’en primièr. Un agach
vengut d’endacòm mai. Quau èra a de bòn Selenèla ? Xlo podiá pas parlar,
pas bolegar tanpauc. Èra pas un mausòmi, èra la vertat, sentissiá una doça
aireta que li alisava la pèl. Ausissiá las votz. Un òme parlava amb un accent
qu’èra pas de las Pleiades, de la nebulosa d’Orion benlèu :
-
Aquò se passa mau, mon general. Ai pas jamai vist aquò. Aquel cervèl
resistís, l’analisi metaespectrala balha pas que de resultas incoerentas.
Benlèu es tròp estransinada per l’emocion. O una fòrça desconeguda nos fai
barratge. Capitam pas de legir dins ela.
-
Benlèu la cau endormir. Passatz li un sedatiu.
Podèm pas nos permetre de mancar aquela operacion. E cau a ges de pres damatjar
aquel cervèl. Es preciós entre totes.
Que son cervèl siá preciós entre
totes aquò rassegurava pas Xlo d’a fons. Compreniá que tant que son èime
demorariá impenetrable prendrián gàrdia a pas li far ges de mau, èra ja aquò.
Mas après ? Quora aurián destoscat son secrèt mai ultim seriá devenguda,
probable, quauqu’un de dangieirós e a la rebors voldrián probable la
neutralizar, la suprimir. Caliá resistir. Quana èra aquela fòrça que
resistissiá en ela e rendiá son èime inexplorable ? Se pensèt un brieu que
benlèu èra l’amor. Qu’arquetava totas sas pensadas e totas sas sentidas e
trasiá son arma dins una mena de simbiòsi amb una autra arma, çò que benlèu rendiá
inoperants los algoritmes utilizats. E quau èra que voliá legir dins son
cap ? Los orionencs en blòda blanca s’adreiçavan respiechosament a un
generau. Dins sa posicion podiá pas veire tot lo mond mas se pensava que lo
general que voliá saupre son secrèt èra, de segur, Viacheslav. Mas Viacheslav
podiá pas èsser a aquesta ora sus Arquinosa, se sabiá que s’atrobava sus Orion.
Benlèu la legenda èra veraia. Se contava que i aviá de clònes e de copias d’el
d’aquí d’alai per materializar son poder. E benlèu Selenèla èra venguda un de
sos agents dau temps de son periple sus los autres monds de las Pleiades, abans
de tornar aicí. Benlèu…
De tot biais la situacion èra
bravament marrida. Dins mens de dos jorns ara lo grand vaissèl s’envolariá cap
a Centaur, e li caliá èsser dedins, imperativament. Cossí far ? Cossí
escapar ?
-
General, l’analisi balha pas res, cau arrestar
per lo moment.
Estranhament la persona que
respondèt siaguèt pas una votz mascla mas una votz feme. La de Selenèla,
semblava. Mas diferenta. Ges de doçor. Inflexibla, desumanizada, imperativa.
-
Fagatz la dormir per lo moment. Degalharà pas son
energia e i tornarem dins un brieu.
Sentiguèt de freg s’engulhar
dins una de sas venas dau braç, e cabussèt dins una escuresina suauda e
benurosa. Luònh de la terribla scèna de totara.
Pasmens percebiá de causas.
Desplaçavan son còs, la metián dins una mena de veïcul, probable,
sentissiá una acceleracion, e puòi tota
una bolegadissa, de crits, una mena d’escaufèstre a son entorn, mas sabiá pas
de qué podiá èstre, e puòi una patz immensa, lo silenci e l’immobilitat totala.
E puòi una estranha sentida de flotejar fòra de l’espaci e dau temps, leugièira
coma una fuòlha de papièr. Voliá pensar, analizar, mas li semblava d’èstre
totalament vuòja de pensadas e d’emocions, semblabla a una bofiòla de sabon
esvartada dins lo void absolut.
[de seguir]
pagina de l'autor Joan-Frederic Brun
Retorn
a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn
a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn
a l'ensenhador generau