Loïs ABRIC

(Lunèl 1886-1953)

Nascut lo 28 d’Octobre de 1886 (e defuntat) a Lunèu, i siaguèt en 1936 majorau dau Felibritge. Cap redactor de l’Echo du Vidourle entre 1918 e 1939. Fonda en 1920 l’Escolo dou Vidourle, « jornau setmanièr d’èime felibrenc », coma lo qualificarà en 1932 Amfos Arnaud. En 1907 publica a Montpelhièr « la mort de la Chatouno » en provençau. Mas en 1910 « Espigas e flous Vidourlencas » son en lengadocian. Tant coma la comedia « La poumpa » (1911). Tant vai que, collaborator de l’Antoulougia Escoulario de Lengadòc, i dòna la pèça que seguis, escricha en lengadocian.

Mas en 1932, es en provençau que collabòra au « Flourilège de la Nacioun Gardiano » ont dòna un tèxt sens gaire de relèu titolat « i gardian ».

L ’Escolo dou Vidourle publiquèt sas òbras en 1986.

Aime mai çò qu’escriguèt en bòn lengadocian, coma aquesta « Meisson »…

LA MEISSON

Coma quand dins la mar revoluma l'ondada,

au grat dau ventolet erseja clins la prada

lo flòt lusènt d'espigas d'òr...

Blat drud, òrdi rossèl, e civada garruda,

Dins los camps verturiós saludan la venguda

dau meissonièr de Messidòr !

Lo sorelh escaluga,(1) e la cigala canta...

E lo volame (2 )en mans per complir l'òbra santa

de son pretzfch meravilhós,

lo valent rusticaire es aqui sus la dralha,

rebauçat, pitre nus, lo capelàs de palha

tancat (3) subre son frònt susós.

Darrièrs el, dins lo clau, de joinas ligarèlas

qu'amagan, dins lo fresc ulhauç de sas parpèlas

l'aflat d'un ris esbarlugant,

per engarbaironar (4) las espigas rossèlas,

dins lo restoble (5) onte s'abocan las jitèlas,

seguisson en cançonejant

Cauçadas d'escarpins, cotilhon cort sus l'anca,

e vantau de futena e camisòla blanca,

e capelina orlada, a plecs...

An la polidetat se lo baujum ié manca,

e pèr las agachar lo joventàs se tanca,

las galejant (6) d'un mot cortés (7)-

Quora lo bèu dalhaire es au bot de la joncha

e que vei a cha pauc son òbra que s'aponcha,

fai un poton au flascolet

Vestit de bòla (8) fina e que gelós recapta

dins lo nis ramejós e fresquet d'una mata,

quand n'a banhat son gargatet !

Puòi, passejant l'acot (9) sus lo fiu de sa dalha,

lo valent pretzfachièr repren una autra dralha

per faire un chaple d'espigaus...

Entremens qu'après el s'acampan las garbèlas

e que s'ausís lo cant de nòstras ligarèlas

mèscla de rires foligauds

E las espigas d’òr se plègàn dins los braces

au ressòn trefolit dels cants, dels cacalasses

e dau contunh vonvonament que fan dins lo trescamp

las gaujosas cigalas e que retrais (1)

à n'un flame bronziment d'alas

que s'esperlònga eternament.

Es lo temps de la sèga, embé sa poësia,

emé son estrambòrd, embé son alegria,

e sos refrins e sas cançons !…

lo temps urós que Dieu sembla clafir de jòia

pèr metre mai d'amor, d'alargança e de vòia

au còr dels braves pèterrós !

(Espigas Vidorlencas)

(1) Eblouit. (2) Faucille. (3) Planté, enfoncé. (4) Engerber. (5) Le champ de blé où il ne reste que le chaume.

(6) Plaisantant. (7) Courtois. (8) jonc, (9) Pierre à aiguiser

Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX
Pagina de Lunèu l'Occitana
Retorn a l'ensenhador generau