Per
un primièr reculh Matieu Peitavin fai
pròva d’una mestria espantosa dau biais d’escriure. Dins
dos registres
desparièrs. Mestreja cap e tot son raconte e sèm obligats
de lo seguir, nos
trai ont cresiam pas d’anar, la sospresa es contunhosa e
pasmens lo debanar dau
raconte seguís una logica perfiècha. Pòde pas m’empachar
de pensar que lo
dinamisme dau raconte deu fòrça a la magia de la lenga
d’òc. Que nos trai dins
un alhors absolut, dins un autre espaci de pensada e de
sentidas que la lenga
francesa ont banham de contunh. Per ieu lo miracle es aquí
: qu’aquesta lenga
que dempuòi tant de temps se repetís d’un biais quasi
encantatòri qu’es promesa
a una mòrt rapida e indefugibla tenguèsse e regrelhèsse de
longa coma l’agram,
e que de joves plens de biais se l’aproprièsson per dire de causas
inausidas que de segur
l’espaci normat de
la lenga francesa lor
auriá pas permés de concebre. Es interessant de notar que
Matieu Peitavin
utiliza una lenga fluida e expressiva mas fòrça simpla, e
que son escritura es
plena de fòrça. D’unes coma Maelle Dupon cèrcan d’anar au
fons de l’estranhesa
de la lenga dins una mena d’experiéncia existenciala,
Matieu n’aganta solament
la vida rebolhenta e l’emplega dins una escritura fluida
que podètz pas vos
destraire de son fiu, que vos enrebala deliciosament. Sèm
dins la pèl d’un
manidet escarrabilhat que se ditz Tomàs Tomasset, lo filh
d’un confisor, que
viu intensament sa vida d'enfantonet de tant que se cresèm
tornats a aquel atge
e tot estrementits per sa vision dau mond dels adultes que
aquí manca pas de
sau ni de pèbre. E puòi dins la d’un obrièr de las
salinas, e podèm pas nos
arrestar de legir perqué sabèm pas de qué vai li arribar,
res indica pas ont lo
mèstre dau jòc nos vòu aduire. Que d’alhors nos explica au
començament de la
primièra nòva amb la votz dau pichon Tomàs Tomasset las
tecnicas dau
romancièr-demiurg : « mene mei pichòts sordats que jògan
totei lei rotles
qu’impause, regde. Lei bute sensa limits. M’empache lei
limits […] e aqueste
jòc de teatre me despassa. De que ne’n virar caluc. »
Siatz avertits. Cau pas
mancar aquela caminada a galaup dins l’imaginari
escarrabilhat, tendre e
risolièr de Matieu Peitavin. Que de segur esperam que nos
balharà longament de
racontes tan polidament menats. Dau meteis Matieu Peitavin
acaba de crebar
l’uòu un polit libre d’art que nos fai passejar
poeticament dins
Nimes amb un peçuc de languiment, una capitada
tanben.
Retorn a la pagina de l'autor
Retorn a l'ensenhador de la literatura
montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura
dau sègle XX-XXI
Retorn
a
l'ensenhador generau