Plòjas
La sason vièlha de las plòjas e de las fèbres nos venguèt tornar aquela sopla malaisança d'èsser que quitava pas son rosegament : calor ferotja d'un demai d'ombra que nos negava suavament dins son aspre flus de rèire-vida.
Lo silènci de mon crèire s'espetèt bruchosament coma un miralh dires la tremor fauba de tota set, comol de crits entravats sens relambi per la tròp granda immensitat d'aquela sieuna ràbia...
Restèron peiroses los puèges d'a temps passat, de lònga rebastits per l'alisament estrifaire aquelas auras de dolor insensible e fòla. Era coma un alenament dins lo pastejar novèl de la perennitat doça-aspra dau mond... Erem venguts per viure encara.
Lo jorn èra grèu de solesa e de paciéncia. Nasquèron d'un còp a de volontats novèlas. Era temps de despartir nòstre fais d'aborriment. Las fònts sornas dau cèl escampavan dins lo flus negre dels penjals tota la desrason de sas aigadas.
Era jorn de pèira viva sus la tèrra e sus la mar. Las vilas dels umans èran dolor bastida e set d'embarrar mai. Las bèstias grandas quitèron de paréisser a la fàcia de la mar e los bòsces d'aval nos poguèron pas mai servir d'acaptador.
Lo crit sople d'un cèl que se cercava en se comencèt de clantir. Coma un vel de desamor davalavan roginassas las espèras d'una auba que vendriá pas jamai. Erem als darrièrs jorns dau mond e de çò que caup d'èsser. Foguèt doç e freg coma una plòja ultima. Moriguère silent en tot çò mieu de jorn...
Joan-Frederic BRUN.
11-2-1975. Montpelhièr
(OC N°254 estiu de 1976 p31).
Retorn a la pagina de l'autor
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca
d'òc
Retorn a l'ensenhador de la
literatura dau sègle XX-XXI
Retorn
a l'ensenhador generau