Omenatge au poèta Ghanean Kofi Awoonor
Tuat a Nairobí lo 21 de Setembre de 2013



Parlaves dau rescontre ultim
Que t’aganta au moment que la vida es mai doça
E te trai baujament dins l’inconeissable

Venguèt per tu
Dins lo fuòc e lo crit
Durs flòcs de metal chaplant tas carns
La terror enauçada en ultima drilhança

Mas dins ta carn se racinava aquela flor
Que sa beutat jamai passís
La blanquinèla flor de la patz
E l’arpa dau nonrés que desrabèt ta vida
Faguèt pas que lisar sus sos petals esbarlugants
Sens qu’aquel treslús
Jamai non se passigue

JF Brun
 


Dos poèmas de Kofi Awoonor

AU TRAVÈRS D’UNA AUBA NOVÈLA

de còps legissèm las
linhas dins la fuòlha verda
fasèm córrer nòstres dets sus çò
lisc dau bòsc preciós
de nòstres arbres centenaris ;

de còps lo quite sorelh
se trebola mentre cercam
las linhas que fan landar las nívols,
l’esquèma de las colors
amb los milanta dessenhs
que lo prumièr artista alestiguèt

se dança tornarmai dins las carrièiras
lo rire dels anèls dels enfants
pertot dins l’ostau

En riba de la mar las arroïnas que laissèron
los darrièrs tempèris
rementan l’ancestrala benanança
raubada pilhada mesa en gatge
per un papeta sens judici
que visquèt una vida de catau
e adralhèt las generacions avenidoiras
au desesper e au basacle

*
Quau ditz pasmens que nòstre temps es acabat
que lo que fai la caissa e l’enterraire
son en conferéncia
ou que los presicaires an cargat sas ropas
e que lo còr e los bateires de tamborn
son en repeticion ?

 Nani, aquí ont manja lo vèrme
s’espelís  una grana.
Las divinitats consultantas

an amesurat lo temps
amb a bèlas alenadas
los arguments de l'eternitat

 E la mòrt , quora ven
a la pòrta amb sa carta de visita
sieuna inimitabla
cau qu'atròbe un casau
reviudat amb rire e dança
e lo festenal de la carn
de l' anhelon e la menèstra roja
de maïs nòu
 

 

Amb l’arbre drech



Sèm los celebrants
que sos camps son estats
trepejats per d’arlandièrs
e d'autres maufactors que
qu’interrompèron  nòstra dança
amb de cançons calhòlas e de gèsts caitius
 
Quauqu'un a dich qu’un pèis malaut
nadèt fins a nòstre lagon
en cèrca d’un endrech per i pausar sa carga
en acòrdi amb lo Plan Originau

 
Mèstre, poguèsses tu èstre lo marinièr
que mena nòstre batèu
se te plai fai-o, fai-o.
T’ai demandat aperabans
un còp sus la riba
a l’ostau ont lo
front de mar a estrechit
l’espaci brèu de l'enfança

Disèm la benvenguda als viatjaires
Venètz en cò vòstre aquí
Sus lo batèu bastit de nòu
Amb l’arbre drech


Revirat per JF Brun