"M. Sarrau, professor au collègi reiau de cirurgia de Sant Còsme jot Loïs XVI..."
Lo collègi fondat per Francés Lapeironiá a l'intrada dau sègle XVIII au còr de la ciutat, per far de la cirurgia una disciplina medicala vertadièira.
Se ne conois doas imitacions d'Anacreon.
La prumièira çai dejota es estada descobèrta per Ròcaferrièr que la dòna dins lo "Felibritge Latin" t.II, 1891, p222. Es una revirada pas tant infidèla qu'aiçò de la famosa pèça : "eiV gunaikaV" , mas un pauc parodica se comparatz la casuda de la fin a la de l'originau ont la beutat es celebrada coma una fòrça misteriosa e un pauc sagrada que triomfla dau fèrre e dau fuòc.
"FusiV kerata tauroiV..."
Nòstra bòna maire natura
donèt l'estelha au pèis, la voetz au rossinhòu
au chival l'ongla e l'encolura
las alas als aucèls e las banas au buòu;
la lèbre agèt per son partatge
la camba per corrir; dau lion l'eretatge
seguèt la fòrça de la dent.
Nautres aguèrem per present
aquela rason tant vantada
qu'es sovent pas qu'una asenada.
Après aquò, semblava ben
que la femna n'auriá pas ren,
mas reçachèt pasmens la milhona verquièira :
la beutat: emb aquò fai totjorn bòna fièira.
La segonda, mai coneguda que la precedenta, figura amb la data: 1757, dins l'edicion de 1845 de las òbras dels fraires Rigaud, ont son tanben recampadas, coma se sap, d'òbras d'autres autors contemporanèus. Es una revirada aquí tanben que s'aluòncha pas tròp de l'originau, mès que càmbia lèu de ton per prene un biais parodic ont lo rire de l'abat Favre es present en filigrana. es Eròs estraviat au païs de Joan l'An Pres... E aquí tanben la fin escafa la nocion (risolièira mès presenta en cò d'Anacreon) de la fatalitat dau voler dau Dieu. I ditz pas que lo còr i sagnarà e que patirà, i ditz "garís, s'o pòdes faire"... La destinada es pas escricha, es un desfís. Lo rire de Sarrau, d'un cèrt biais, nos anóncia lo de Max Roqueta...
"MesonuktioiV poq' wraiV..."
L'AMOR MOLHAT
(eiV erwta)
Era aquela ora de la nuòch
ont ajaçat, plen coma un muòg
sans pensament, l'ibronha bufa,
endormit coma una baudufa.
Veniái de faire un gròs plonjàs
e fermave l'uòlh totescàs,
me sembla entendre a mon aurelha
un pichòt bruch que me revelha.
Ta ta ta! Quau pica? - Un manit
pecaire, qu'es tot deglesit
e qu'es mièg mòrt de la fresquièira.
Pòde pas trobar mon ostau;
dobrissètz, vos farai pas mau
soi un enfant. - a la bòna ora.
Bèl temps per faire la tortora!
Devètz pas èstre mau molhat.
Ai de ieu! E me soi levat.
Prene mon lum dessús la taula
e desconhete la cadaula:
èra tot nud lo paure anhèl,
aviá pas meme son capèl.
Son peu semblava las candèlas
dont los enfants fan las capèlas;
de freg tramblava coma un jonc,
podiá pas pus faire lo pont.
Ieu vite i alume una brisa
e lo mete dins ma camisa
.................................
Aviá dins sa man un arquet
e sus son esquina un carquet
tot ramplit de flèchas ponchudas
..................................
me'n tirèt una en diguent: veja!
La vegère, èra lònga e drecha
...................................
Partís, sentisse lo ponchon.
Ai! M'as traucat. Aquel filó
cacalassa e me ditz : Compaire!
Adieu! Guerís, s'o pòdes faire.
Bautesar Floret (1791-1871), lo poèta agatenc a balhat dins la Borrida Agatenca. una autra traduccion de la meteissa peça anacreontica.