Estius
e
Secaresas
POESIA
DE UÈI
«
AICI E ARA »
1979
Aiceste volume es lo segond de la colleccion Poesia de Uèi. Ne son estats tirats, compausats en caractèrs Times, 500 exemplars ordinaris e 20 exemplars fòra-comèrci sus papièr Vercòrs, numerotats de I a XX e signats per l'autor, que constituïsson l'edicion originala. Acabat de tirar lo 16 de julhet de 1979 sus las premsas del mèstre-estampaire Barnièr, a Nimes.
" AICI E ARA " 34000 Montpelhièr.
" ...l'esséncia de la poësia es d'èsser pas clara a la rason mas solament a l'imaginacion. "
Renat NELLI.
DEDICACIA
Inscrive aquí ton nom dins la claror
ras dau lindau de quauque angoissa etèrna
e ne dirai la michor cristallina.
Nòu sòrgas van trasent son aiga fèra
au flume grand de quauque amarziment.
J.-F. B. (2-3-1979).
1
Solesa lengaruda d'aquel desir majorau quo me fissona, tau la sèrp vièlha aquela que s'envertolha coma un glaç au pus secrèt recanton d'aquò nòstre...
Pèira levada alin e lo vent solombrós de l'èime que fai tremolar la bauca nauta d'aquel oblit, granas d'esperanga qua se'n van de per los aspres camins d'un causse bastit a l'image envèrs d'aquel grand chaple de nòstre viure...
Dins las venas dau ròc van frejas e seguras las rasons sempre meteissas dau malastre.
Ton còs clavelat badant als quatre caires d'aquel espandi marrit, crotz de sanguina e de rovilh dintre l'asuèlh ont la venguèt quilhar quauque ferotja esperanga d'a temps passat...
E nos emmantelar de tristes limbèls de sapiença, sobras d'aquela tempèsta de saupre volont que nos butèt a ras d'aquel fracatge.
A jorn falit viran de cèls de negritud qu'encara van, deliura malor, amont sus nòstres caps de fèbre...
Tòrna amb las geladas d'abriu aquela prima d'asir e de desamor, per me bregar au pus fons de la ventresca çò que i pòt encara sobrar de set de quauque endacòm mai...
Dins mon país de fèbre e de malautiá sauprai encara l'uscle sanguinós dau jorn e l'argentum desconsolat de la luna: Cèl nos escracha amb aquel blau de malastre que i an vodat dins los Sendicats d'iniciativa de l'eternitat...
Baucas lòngas e mars dins la dança obsessionala dau magistrau que rogeja en nòstres uòlhs secats e que crida dintre nòstras labras de quitran.
Amors d'abséncia e de solitud, montanhas de malaise vestidas de lum emai de tant de residéncias segondàrias comolas d'interdich...
E ieu dins mos desirs mesquins de calorença, trevaire atalentat de tals espacis mòrts...
E tu que siás mòrt e sèmpre viu, cossí te demandariái de m'aparar quand tantes que n'i a te volrián desbauçar per mièlhs encara nos far pèrdre ? Pasmens se se desfai nòstra pacha qué vendrem nautres, pauras baudufas abandonadas sens mai d'escapa dins nòstre trist groal d'animalitat ?
Viure de te saupre o alara se morir de pas te saupre mai.
Mas sens signe de res, cara a l'espavent d'aqueles vents de mòrt que van bufant son vuège sus l'espandida lònga d'aquelas devesas de degun, quau clavarà mon desavi d'ara ? Quau nos dobrirà las endrechièiras novèlas de quauque autra tèrra promesa ?
Tota vida se poirís e se degalha dins l'òrt despietadós de las oras presentas. Ren que lo rag sarrat d'aquel sorelh de guèrras e la freg d'aquela nuòch que fai cridar las pèiras.
Lausa quilhada alin dins la foliá de miègjorn estrifaire, iscla de seguresa dins la sansònha rabenta dels grilhs. Ton ombra dins la reflambor amaçolanta d'aquel ermàs de paciéncia - fai mau que me trauca los uòlhs: aqueles mieus uòlhs, nafra purulenta au mièg d'un caratge trevirat de tala anciá que non se ditz...
Çai clavat dins mon cèl-sin coma un autre cotèl de non cridar, aquel crèire desesperat que se volriá ninòi...
Cançons de rire que mancaràn clantir dins las condaminas pasiblas dau desèrt...
Mai naut serà la chabença per nòstres còrs atalentats de quicòm que trauquèsse a de bòn aqueles murs de grand solesa...
Tu coma un aucèl ploraire a l'acrin d'un sòmi d'arbre viu, riupiupiu tèune que se volonta sens lassitge au mitan trist d'aquel grand tarabast de totas las messòrgas nòstras...
Ara tota paraula es cataclisme dins la patz fauba dau campàs.
2
Als tèrmes d'un amor pus fèr
l'aflat de san nisau d'arronze
bacèu de saba que n'esvarta
qué bestiau en son desnosar ?
N'intra e sortís a baca de nuòch
clara
per d'amaror dos encaminaments
de trantolança pro segura
-n'alisas
de tas labras de rire onchadas
la grand claror d'ailai detràs
bensai: d'auras de tu bregar
coma un crivèl de carn marrida
quauque grèlh de trista certesa.
Ges de fresa que non pòrte
sa meisson de moriment.
Cada mot siscla coma un foet
de femna aimada e d'aucelilha
entre aigorladas e se fronzís
d'un rajau tèbi d'estiganças
En cada crètge pro sagnant
se refai la cançon de l'ira.
De paraulas la rajolança
que nos empura e nos desfai
rebala son rodam d'aubires.
3
Plaja pastada de clarors, bastison salabrosa de mon desbrembièr. De poèmas estrifats se tornaràn escriure au rèire canton de ma set coma un nòu apariment de desrason clarinèla.
Siás mar granda d'òire e de sòmi, lònga negror d'aiga salada que barrutla au ponent afalenaire de mon deliri coma quauque autra explosion monedada de mòrt estivenca e de piramids aplantadas de sau.
La fòrça amagestrada de ton alen prumièr de Maire-Mar encara baileja sus la plana e sus lo gres, marina potestat d'una ultima desirança de vent-larg, Tot poèma es una aura e procedís de tu, nauta blavor d'un lòng rai de sciéncia que la Tèrra e lo Cèl eternament miralhan...
Volriái per ton batèc de còblas sens pecat, que dins la parladura aspra de la sansoira d'aqui enlà revertèsson ton estament menèbre.
Me siái jagut tornar dins la messòrga de la sabla, tèbi barcarés de tant e tant de sòmis estofegats: crida, crida nòstra mar que se ne coflan tant de vèlas. Ara es a de bòn que se dirà s'avèm o non pescat lo pèis d'argent de la Sant Joan d'Estiu...
Las popas nudas de las filhas aiçavau procedisson d'una sabenta mesclada d'enguents desconeguts. Son amor es coma la sabla, totjorn per quauque vent butat vers d'autras ribas de bruchor e d'estorriment.
Sa pèl de desirança, aram lonhdan de set de fema, miralh d'engana regolant d'un òli de paciéncia, sa pèl doceta d'estrangièiras que paurosa se mèscla a la crosada de nòstras primaubas d'Occitans conscients.
Miracle suau de las oras de lutz que debanan sens fin l'encanha malastrosa de nòstra part terrenca d'espandi; miracle bleuge de la nau perfiècha que se dormís au balanç savi d'aquesta mar que volontèrem nòstra, miracle vanelós de l'arena que vai, ò aira nusa que lo temps de viure e de morir nos gaubegèt novèla sus l'òrle de la deméncia.
Tèrra - e dolor mai que tròp omenenca d'un espetardament retroactiu d'amoranças passidas - tèrra de lònga viva de mon espèr dessanflorat... Perlongament silentós de las montilhas, rauset desmantalhat d'un vent qu'alena au compàs mèstre de la mar, reglet sempitèrne de l'oblit...
4
Venir per ont se demesís paciéncia
aquela flor cridada
encre d'un còr flambent
nòstra pluralitat estorrida
que quauque ancian malastre caminant
i chaucha encara l'esperança...
Quauque orizont de marèias se
despèila
bèla nau d'etèrna fusta
a la divisa dels trètze cèls de l'aura que bacèla
en sa meisson fluenta d'augas
tèuna nau subte aplantada
a las Sargassas de ma perdicion...
L'òlga fòla de la séuvia en
nòstres còrs d'estiu retrai
lo cant brausent de l'espinhàs.
Detràs, un crim de garriga preclara
nos dobrirà sanglent coma un persègue
lo viure cèrt d'aquela
tèrra per sempre pestelada.
La michor d'un noviatge de granas
sota la capa de l'arronze
nòstra part terrenca de misericòrdia e de faula...
Pèrna cotida d'un desir
femna restingle de claror dins la sansònha dau bartàs
dins ton còr espandit se clavèla
la cançon de brasa dau celèstre
e nòstra catimèla
brutla coma un flambèu.
Camin vièlh de la montanha onte van
las auras de mauva e d'amor carnala rebatudas per l'èrsa bleuja dau rocàs,
boca sèmpre mai nauta de nòstra set d'amaires...
5
La franca sèrp de linfrariá
de l'estiu sorne de ton ira
nos tòrna un marmol de sang clara.
Mèstra palun d'un sèr de soupre
escampilhant dintre sa nita
aquel ressaut de secadura.
O benastrança d'un repic
fissant novèu son estigança
au cròs de ton rire escantit !
Dins la cridança d'unas oras
de reposcada e mai d'afan
sa pega espessa nos acaura...
Nòstres vistons viran de mòlas
de plovina e d'aborriment
fliscant coma de gafaròts.
Dins un prat d'abséncia de bauca
ton silènci remena encar
l'entrelusida d'una espèra.
18
19
6
De sofrida cordurat
lo desavi de l'erbeta
se remira clarinèu
dins sos sòmis d'aigatilha
Per lo fuòc de la palun
mon espèr coma un dedau
d'una antica esteriganha
se perleja lo verin.
Se fronzís lo miralhar
d'un miègjorn de briòu dins l'aiga
quand dau pofre la dolor
nous chaurís coma un mantèu...
Tot passit de desconsciéncia
vira aigassa aquel besau
de mon orason trissada
au pais dau tant e mai...
Sai ta labra de sequièira
per laurar dins mon desir
tot espaci de carn viva:
l'aura alisa nòstre mau...
Ras de tu m'enchichorlar
lo carrau es una leca
ont un grand solelh glaçat
fai virar san ombra amara.
Au ponent de nòstra astrada
dança una auga de sau trista...
20
7
Ne sauprai quauque jorn a dire
a l'aflat de l'aiga que vai
dintre son lièch de liga mòrta.
D'abséncia egala redemit
son remolin de tressecança
i escampariá sas flors brutalas.
D'un pinhastritge d'agrunèlas
a las raras d'un cèl sagnós
son blau regrèlh se descandèla...
De saladèlas tres eissors
a ras d'un frais d'aiga segura
espompisson son rire ombrenc:
son cap de mauve encimelat
caup tres auristres de sau plena
e cinc aunas d'etèrne asir.
D'un moissau la sansònha ardenta
machuga en l'aiga dormisseira
de cera cauda un gramenàs.
Virèsse palha aquel trantol
d'argela franca e chanjorleta
en segason de grand lassitge...
Ton semenat d'escarnidura
au pus fons d'un rajau d'erbetas
m'embeu drud coma una autra set.
21
Secaresas
1
Coma denant la nuòch
tot comborit de gana
quauque sòmi de grana
se'n vai per lo cèl vuòg...
Tanben bastir pagana
en la blavor dau puòg
conca d'argèli cuòch
quauque passion sotrana...
Tèrra e cèls de clartat
salabror d'una espèra
flambor de son rebat:
doléncia e caitivièr
eternament supèra
lo tieu amor parièr...
2
M'an fach la fior denantorada
ròsa arrosada d'un matin
rajau tròp lèu rajat clarin
per pas morir de la secada...
Bèu cavalièr d'aram tant prim
òlga de crida dins la prada
musclau de vida matrassada
en l'aupetar dau cavalin...
S'amont s'esquiça la parada
sauprem fregar l'amor saurin
au pus prigond dau gorg marin
que ne retrai la miralhada...
Tèbi barquet d'èrba e de lim
butat per la magistralada
encar barrutla escartairada
esperança coma un verin...
Encanha sempre debanada
en la flatinga dau garbin
travolh de polsa de camin
repols sens lutz de quauque onzada...
Aspresa d'un agost canin
suau ventolet d'èrba caucada
aqueste còp l'as travirada
la barca linja dau cèl-sin...
E dins l'ombror desconsolada
d'un escaborn a son acrin
canda escomessa e tast de vin
nòstra meisson s'es pestelada...
27
3
Tendra flambor de ton uòlh de
saurina
ai ! Grand claror d'aquel lagui que sai !
E m'espompir, bleuja amor de pantais
de ton perfum que sens bruch m'enverina...
Te dirai bèla au pus fons de mon lai
te coneirai riserèla opalina
te chalarai que de nòstra joguina
te sobrarà lo gost de mon esmai...
Potz lacertós de doçor assassina
fruch melicós d'un rire qu'entendrai !
De la mofor que chorre dins ton bais
tota ma carn plan planet se crespina.
Amor de luònh Saurina te dirai
esbarlugant fracatge de plovina
perqué' ieu solet te tène per divina
au grand asard de totes mos esglais...
4
Se clavarà la mai ultima pòrta
d'aquel país dau desir partejat
qu'ensèms seriós trevèrem un còp èra.
E l'orisont trelusis d'amaresa.
Dintre mon còr coma un pan trocejat
tòrna fernir ras de la sason mòrta
un fuòc subtil e sabe - aspra certesa -
que s'escantís nòstra amor matinièra.
Mai luònh detràs dins l'estranha
claresa
dels jorns d'oblit que nos a autrejat
m'ère perdut en vanegant dins l'òrta
d'aquel pantais de polsa e de sornièra.
I aviái seguit, dolorosa e tebesa
aquela dralha ont ton nom trocejat
se legissiá batut d'èrsas d'espèra
dins lo remòu de ma desrason tòrta.
Mon desespèr, de signes reguejat
s'espompiguèt d'aquela idèa blesa
que desenant la nuòch èra pro fòrta
per ne prautir la sovenença autièra.
28
29
Cadarau
1
Combor d'una ora espandits per
fringar...
Dins ta braçada oblidarai, morosa
la tota amor d'autres temps calorosa
per lo fremin que i a dins ton uòlh clar...
Sai dins ton biais de dròlla
vanelosa
un tomple d'aise ont me voldriái negar.
Ersas dins ieu coma sus l'auta mar
d'aquel desir que se nosa e desnosa...
Sias carn rabenta e sentor de grand
puòg
ta pèrna ardida e mai aquel sorire
e mai ton peu vestit de tant de nuòch
m'an fòraviat dins sa forèst d'esmai
e dins mon còr que sap ni plor ni rire
i an fach grelhar tau desvari que sai...
33
2
Flairor d'estiu granas que van per
l'aire
d'un jorn novèu que coneirem benlèu.
Claror d'un temps grelhat de nèu en nèu
sus taus acrins que me laisson soscaire...
Pantais de ròcs engravats dins lo
cèu
e l'amarum que nos vendrà cridaire:
aqueles monts qu'aviái quitat per caire
me van cremar de son lume mai grèu...
Parets d'oblit manjadas de las oras
en l'uscle prim d'aquel jorn bronzinant
mon còr bregat s'espompís de temporas...
Dau calabrun d'aquel moment raiant
lo nòstre amor bocinaire e mesquin
tanlèu morir tòrna enflar san verin.
34
3
La nuòch que vèn bolh de rasons
perdudas
per la calm seca una orason se nais
dins lo cèl van de tropèus de pantais
manse'e leugièrs coma aitant d'entendudas...
Fòra de tu se viu ren de verai
maire SOFRENÇA en l'univers caupuda
tota ta sang dins mon còr s'es beguda
coma en un gorg mai prigond que l'esfrai...
Nòstre saber s'oblida en ta memòria
mai vièlha encar que lo jorn que morís
e dins lo vent ton eternala istòria
coma un vièlh nom sens fin se
repetís.
Los jorns se'n van, l'amor se descandèla
la nuòch ten vam de gisclar d'esperèla...
35
4
Trairem de lenha au fuòc d'aquel
amor passit
per aqueles penjals de nòva secaresa
talas d'aglas se'n van per lo cèl sens limit
cercar pus luònh encar quauques flòcs de belesa...
Sas... Serem pro de dos per viure
aquel oblit
tant car a nòstres còrs de fringaires sens fresa
e l'amara flambor de taus jorns de solesa
longamai brutlarà dins man pitre vielhit.
Antau de jorn en jorn se van
demesissent
los espèrs que teniam de quauque auba novèla
emportats sens retorn per la canyon dau vent...
N'aurem agut quichat lo fruch coma un
rasim au caud d'aquela nuòch grasida e
pallinèla e ne servam lo tast coma un remèmbre ultim...
36
5
Cèl-sin d'espèr clavat per tantas
amaresas
en las oras de nuòch malament rebastit
coma un viure per nàisser e de lònga escantit
cèl-sin magre e glagat d'un amor sens flaquesas.
En ton dintre èstre mai qu'aquel
raive passit
fach de carn nòstra e vièlha e greva de pigresas
en ton dintre èstre mai qu'un fuòc de marridesas
un moriment de mai dins l'univèrs poirit...
Coma un negat quichant son paure fust
d'esfrai
dau trespàs doçament parièr me sarre ieu
e sens fresa de res un jorn me morirai.
Desirs viscuts novèls ancians
destemporius
veiretz en vòstres noms de vergonha e de guèrra
pestelada de set ma desrason primièira...
37
6
D'ira, d'olor e d'agrunèla
ne pastarai aquel cobés
de femna ombruda e mai de gres
en caminanta catimèla.
De ta fringaira sens mercés
chucar tala un dedins d'amètla
la flor ultima e subrebèla
per s'esvalir dins son nonrés.
Flamba silenta dau perqué
dintre d'eissaugas de porfiri
a l'òrsa aurina de ma set:
la sosta acida d'un agach
m'a plantejat dins lo deliri
d'un autre amor fach e desfach...
38
Estius
1
A mots menuts dins l'ombra aimada
aurem mestièr de despampar
lo grum d'espant requist e clar
qu'estira nòstra caminada...
Dins tos uolhons l'antica mar
greva d'una sau desirada
vira aquela aiga apasimada
ont tant me plais de me negar.
Tornem mesclar dins nòstre agach
aquel rebat d'aiga tant sema
au cim d'un univèrs desfach.
Aqui de bas la doçor fema
de ta preséncia a man costat
me destimborla a son aflat.
41
2
Sempre aniràn repetiguent
las auras mèstras de l'auçura
lo bèu poèma de sornura
qu'adés siblèron dins ton cren.
Dins la montanha mausegura
se teis au cant de nòstre alen
lo tressorire calorent
de quauque intima estrifadura.
E se ne'n trai dins lo campàs
la vibracion primaverala
d'un tèune mirament de patz...
Amiga ! Ensemble nos rebala
dins l'estervelh de quauque esmai
aquel desir de saupre mai.
42
I
3
Dau gotal dau dedins de l'ora
lo reglet sus man còr cobés
trigòssa entre los arnavés
l'auta cançon de la malora...
Sornièira aguda dau devés
dintre mon còr coma una ancora
tòrnas clavar de quora en quora
un vièlh recòrd d'ombra e de gresc.
Dins la fresquièira dau boscàs
quauque autra flor d'estranha esséncia
trai sa musica de doléncia
e se passís de tras e tras...
Raiant de jòia e de dolor
li fas rampèu dins la claror.
43
4
La flor silenta e cremesina
d'aquel desir d'amor tant bòn
que sens espèr ras de la fònt
despampèrem tant mistolina
carecèsse de sòm en sòm
dins d'inconscients rajòus d'ombrina
los amples tomples d'opalina
ont la paraula es sens ressòn.
Au portanèl de ta doçor
mon còr docetament trissat
se rebastís dins de cosor.
Te'n remandrà lo plen esclat
d'aquel solelh qu'es a se téscer
dins las cafornas de rnon èsser.
5
Umilament reconquistar lo rire
entre los fius mausegurs d'un espèr
qu'ombra après ombra auborariam sauvèrt
au grand solelh raiant de nòstre aubire !
Antau lo vèspre eternal e desèrt
qu'aviam cabit au dedins d'un sospire
tombariá mai sus ieu que tant desire
un nòu brasàs d'amor immèns e fèr.
Jorns cremesins inscrichs dins l'ièra
amara
dau devenir que totescàs sabiái
cridatz ! cridatz vòstra cançon solara
e butatz-me dintre son revolum !
L'intim agach de la que tant voliái
me redemís dins ma prison d'ombrum !
6
Lo nòstre amor tota cadena rota
gai a frelhar las ribas de deman
paratge nòu de fresquièira e d'ufan
tras l'estervelh de nòstra abséncia tata...
Mèu sus la lenga e velós per la man
fusion de rire e de dolor dejota
aquel solelh qu'en nòstre viure bota
quicòm de tèbi e d'ample e d'agradant...
Parièr l'arronze e l'èurre
enclausissent
son devenir dintre un gorgàs de bronda
an nòstres còrs sepelit suavament
dins quauque oblit las trèvas dau
passat.
De tu a ieu tendrament mai desbonda
aquel grand riu d'un sòmi desfrenat.
46
7
Tòc a cha tòc l'aiga linda que cai
antic cristal e tornarmai s'avenca
dins lo canon d'una ascladura ombrenca
sempre reditz nòstra cançon d'esfrai.
Antau per l'ora un sovenir s'engenca
umilament dins l'amaror d'ençai
tala en mon còr se fai e se desfai
novelament la desrason nuochenca.
Voudriái saber lo nom d'aquela flor
tanlèu culida e despampada aviat
dins lo fremin tebés de nòstre amor.
Estranha flor que maudiriá lo savi
escur verin ronhant mon còr asclat
per la cosor marrida dau desavi.
47
8
Pus nauta amor solemna mar batenta
sens dralhason ni riba ni lindau
flor tota nòstra abrant coma un fanau
docetament la desrason presenta...
Bèla vesiada aquel espandi suau
qu'avèm bastit de comunion silenta
onh nòstres còrs de l'ausor benfasenta
que i an vojat tantas oras de gaug.
Franca claror dels devenirs que sai
amor de tu sens fresa e sens esmai
subran quilhat de remembre en remembre !
Sens finicion ni cima ni temps flac
sempre que mai liure de tot estac
dins lo pradau dels desirs de Novembre !
9
Amaresas desiradas
escaufèstres de claror
embarrats dins la nolor
de las nuòchs escampilhadas.
Lo camin de la calor
se passis d'èrbas caucadas
nòstras vòtz son enraucadas
e l'amor trai a l'amor.
Lusiment de negra abséncia
en margina de deman
tu e ieu e la doléncia
quichada au cròs de la,
man... De lai mòu solèmne
e fèr aquel mirament d'espèr.
48
49
10
Bèla vesiada e demasiada amaira
au portanèl d'aquel ancian espèr
qu'aviam dobèrt dins la michor d'un sèr
per i amorrar nòstra rason fringaira...
Au portanèl dels orisonts sauvèrts
de nòstra amor immensa e barbelaira
rapèla-te, vesiada e bruna amaira
encara un còp, rapèla-te l'espèr !
I avián rajat a granda èrsa dessús
los rius glaçats dau temps e de la vida
sens capitar de ne passir la lutz.
E puòi detràs la dança dels ecòs
la reflambor d'aquela flor grasida
s'èra imprimida au pus prigond dels còrs...
50
11
Desnusa antau e lo peu reversat
per la grinor de quauque nòça estranha
e la grand nuòch per unica companha
au lindau fosc d'un sòmi delembrat.
Qué me diriás ? De baranha en
baranha
auriam seguit lo laberint ombrat
d'ancians amors vivent dins son rebat
un sovenir de sovenir de lanha.
E dins lo crit brausent dels endemans
per quauque espèr de restincle e d'ortiga
i exprimiriam lo chuc de nòstra set.
Seria d'un còp,au clòt de nòstras
mans
trns l'illusion d'una preséncia amiga
un grand secrèt ploraire e minsorlet.
51
12
Ges de desir ni tanpauc d'amaresa
ni de dolor nimai de languiment:
pas que la nuòch immensa onte qu'anem
e sabèm pro que i a ges de lampesa...
Los amors mòrts sus la riba dau
temps
s'èran cabits dins de pega tebesa
e doçament sa flairor de vanesa
ne poirissiá lo remembre asurenc.
I auriam vougut nos retrobar detràs
carn còntra carn per quauque auba eternala
sens mai crenhir l'endeman gigantàs.
De frejolums de desrason carnala
n'auriái pastat dins l'ombror d'un respir
un còp de mai ma ràbia d'existir.
52
13
A ras dau jorn grèvament riserèla
e sens pietat raiant son esplendor
- fuòc sornarut de quauque anciana amor -
i auriái redich la faula clarinèla...
Lo cèl detràs, pantena d'amaror
dins el teniá resclausa d'esperèla
la nau dau Tot, sèmpre que mai novèla
menant sa via entre d'estèus d'ombror.
Francs d'ara enlà dels estacs d'aiçaval
n'aviam quitat la solemna frairiá:
ges de desir terrèstre o celestial
poiriá pas pus nos ofrir sa foliá.
N'aviam vojat lo chuc per nos bastir
un grand pantais d'abséncia d'existir.
53
14
A cima de Tu
noirir ma pensada
de flòcs esperduts
d'istòria embrenada
e sus ton còs nus
me far la ventrada
d'una ampla eiminada
d'espèrs esconduts...
L'amor estridat
finta au fons dels pièches
l'intensa clartat
dels jorns que vendràn
immenses e vuèges
dins lo vent d'autan.
54
Reflambor
GARBAS
Ligadas garbas de mòrt estivenca
sornarudament rebondudas
au pus flambent dau jorn.
Nòstra paraula estèrla e seca
i auriá vougut clantir
coma un murmur per traucar l'oblidança.
Mas lo grand vent l'estofèt au mitan
de las immensitats geladas.
E dins l'abséncia mortinèla
de tres silencis d'autciprés
ne sèm tornats als limbs d'auta sofrença
de l'ombrassa
que sabiam.
TÈRME
Clar e sornièira amaror grand solesa
dins un oblit de fuòcs d'arronzes
per mon pantais silentament trissats...
De grand menaça s'escrincèlan
bauris eissits de l'ombra blanca
a la cima de son silenci.
D'auras d'amont qu'alisèsson mas
fèbres
aiçai subran tombadas
dins la foliá dau gramenàs !
Violéncia e void - un cèl d'estiu
vira e vira de tras en tras
de pensadas de grand fracatge
subre los caps desfachs dels sèrres.
L'ample secrèt de son espèr novèl
regemís ombra entre las ombras.
(15-5-1978).
critica dau libre per JP Tardiu.
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc