Ciutats dins l

Ciutats dins l'Azur

Ciutats dins l'azur editat per Edicions Reclams , 2008 Terra incognita n°7, 317p. 17euros.

presentacion en gascon p4 de cobèrta

Ciutats dins l’azur que son dètz racontes mediterranèus devath lo blu immense deu cèu e devath l'arrai d'un sorelh despietadós, on Joan Frederic Brun afina mei que mei lo son estile, dab la soa volontat capborruda d'alargar las possibilitats d'escritura de la soa lenga ; lenga qui s'ahorteish hens las soas mans (com los autes autors occitans de noste temps).

En los sons purmèrs escriuts, l’autor que s'ei senhalat en adaptar, a l’imaginari portat per la lenga d'òc, los orizonts de la sciéncia-ficcion e de l'univèrs de H.P. Lovecraft (Lo retrach dau dieu Negre, 1986), puish deu "realisme fantastic" sudamerican (Setembralas, 1994). Après, que cerquè la « vea » d'un fantastic originau enrasigat hens lo legendari occitan e hens la lenga (Lo temps clar de las encantadas, 2005). L'inclassable e arremarcat Luònh (2006) que'ns condava ua hèita vertadèra : los estats modificats de la consciéncia d'un long coma, a las arribas de la mort.

Dab Ciutats dins l'Azur, l'imaginari de l'autor que's renovèla en recapitular tota aquera "mirgalhadura" tà explorar camins navèths, a la crotzada deus sauneis e de las angoishas secretas. Que i vederatz quin la violéncia ei hòrt presenta au còr de la hèsta ; la qui hè nàisher los Dius antics, fòrças avuglas e irresistiblas tostemps au punt de desvelhà's. Qué har quan un Diu venjador sortit de la mar, miaça d'avalir la vòsta ciutat ? Perqué la pintora Amber Silversmith non s'escadó dab lo son tablèu miraclós de tornar bastir l'armonia deu Monde ? Çò qui's passè hens lo camp deus Ebrèus quan Moïses demorava au som deu Sinaï, e non tornava briga ? Quau èra lo vertadèr secret deu marqués Folco de Baroncelli quan voló arrenavir lo culte deu Taure en Camarga ?

Après "Luònh"(2006) "Ciutats dins l'Azur, reculh de nòvas, ven de sortir en 2009. Totas inedichas a despart de las doas mai cortas que dobrisson e acaban lo libre e que pareguèron dins "Òc" en 2005. Veire a la fin d'aquesta pagina las criticas dau tèxt.

Capítol 1 : lo dieu dins la mar.  
Capítol 2 : la sèrp.               
Capítol 3 : tras lo lindau d’Artèmis.     
Capítol 4 : lo castèl au mièg dels blats                     
Capítol 5 : la drilhança agostenca          
Capítol 6 : autra istòria d’un rei crudèl.      
Capítol 7 : la lei de dur granit.                     
Capítol 8 : l’aucèl de lanha.         
Capítol 9 : lo sorelhàs sus la sansoira.        
Capítol 10  :  lo tombèu de Teodèctes

Lo dieu dins la mar

Eran totes aquí, aplantats, despoderats, òmes e femnas, fièrs guerrièrs, pastres, prèires, macarèlas, mercands. La vila èra òrba de paur. Ausavan pas agachar dau costat de la mar.

La mar, totescàs tremolanta dins l'alisament d'una aureta doça. Coma un miralh de plomb jot lo grand sorelh. Car lo dieu se teniá aquí, davant lo pòrt, grandaràs, terrible. Son pitre cobèrt d'augas, sa barba de coralh e de gruma. Sa fàcia sauvertosa luònh amont dins lo cèl. Que digús aviá pas ausat levar los uòlhs per la desvistar, per afrontar la fonzor d’aquel agach mai esglariant que los tomples abissals. E dins sa man aquela immensa fichoira de tres ponchas, que se quilhava naut dins lo blu despietadós dau cèl. Poseidon. Poseidon rabiós s'èra plantat aquí, dabans la pichona ciutat faròta dau marbre treslusent de sas colonadas, de sos temples, de son agorà. Trirèmas e barquets demoravan a l'estaca. Digús ausava pas bolegar. La calorassa ensucanta, l'estonament, la paur. Qué far?

Los ancians de la ciutat, amb sas barbas blancas, èran estats veire lo filosòf dins son ostalon. Lo filosòf respondiá pas. Era assetat per sòl. Fasiá virar de dats dins sa man.

- De qu'es aquò, diguèt fin finala, que pòt satisfar un dieu, lo desenferonir?

- Es per o saupre que te sèm venguts veire.

- Los dieus se noirisson pas de carn ni de fruches. Aur o argent, aquò's pas res per eles. Se noirisson d'absolut, de belesa, d'infinit. Poseidon se noirís de l'infinit de la mar.

- Alara?

- Alara i cau porgir un autre mirament d'infinida belesa. Tant perfiècha que ne serà per sempre assadolat.

Una enigma. Coma èra de bòn esperar lo filosòf, escolan dau grand Eraclit d’Efès, aviá respondut a son questionament esperdut per una enigma. Ni que son dire trenquèsse coma un cotèl agusat. E sus lo moment avián pas sachut qué dire, èran sortits. Ara, a l’ombra de las colonadas de l’agorà, discutissián. Se sentissiá entre lo cèl e eles aquela ombra immensa qu’escurzissiá l’orizont, e qu’ausavan pas agachar. Mas qu’emplissiá sas ments. Verai, la respònsa dau savi èra pas clara. I caliá tornar.

Reprenguèron lo camin de l’ostau dau filosòf. A cima de la vila nauta. Lo trobèron coma totara. Assetat dins la polsa sablonenca, dabans son portal. Amb de dats dins la man. Perdut dins sas pensadas. Lo tornèron saludar. Lo tornèron questionar. Per el, pasmens, tot èra clar. De qu’es aquò la belesa ? Segur, un atribut diusenc qu’aiçaval se’n vei pas que de teunes rebats. Mas cadun sap ont s’incarna amb mai de fòrça, ont gandís quasi una tonalitat diusenca ? Finiguèron per comprene. Tornèron davalar cap a l’agorà. Dins sas tunicas blancas qu’escandilhavan dins la solelhada. Un a cha un. Lòng dau camin viradís. En se demandant aitanben se la salutacion dau filosòf au moment que lo quitèron èra trufariá o simpla constatacion. I aviá dich que sa comprenèla èra puslèu pesuga, que tot aquò pasmens èra clar coma d’aiga.

Mas ara avián comprés.

Segon lo dire dau filosòf, recampèron las femnas de la vila. Totas. Joventas, esposadas, maires, mametas. Las faguèron desvestir. Totas. Immens cortègi, cobèrtas de coronas de flors, perfumadas, davalèron en cantant la carrièira polidament pavada entre las colonadas de marbre e las estatuas majestosas. Fins au ribeirés. E doçament, se traguèron dins la mar. Lo dieu èra encara aquí, terrible, aplantat dins un gèst d'immesurabla ràbia. Immobil dins lo grand silenci. Sa fàcia semblava reflectir tota la furor de las tempèstas. E la mar jot lo sorelh èra tant sema. Escandilhava bleuja, coma d'argent fondut. Las femnas dancèron a l'entorn de l'immensa vision d'espavent una eleganta farandòla aiguèstra, en nadant, en cantant totas en còr d'estròfas omericas. Un meravilhós solòmi d’aucelilha, tota la doçor de la vida. Pus esmovent, pus bèu que cap de sòmi.

Quant de temps se perlonguèt la farandòla ? Quant de temps ressontiguèron sus la mar aplana los bèus solòmis de doçor enamorada ?

Lo dieu bolegava pas.

Mas a bèles paucs se passava quicòm. Sa fàcia se fasiá mai doça. La furor lo quitava. La beutat e la doçor encantadissa d'aquela scèna l'avián pertocat. Sa fàcia auturosa e tempestosa semblava quasi umana ara. N'i a que dison que se poguèt entredesvistar una mena de sorire doç e trist sus sa boca grandarassa. E, au recanton de sos uòlhs d'immensitat abissala, lo perlejar, benlèu, d'una lagrema. La beutat e la doçor avián amaisat la tempèsta. Las femnas avián sauvat la vila.

Lo dieu, subran, èra pas pus aquí. La mar èra sema. Venguèt una pichona aureta que la faguèt fronzir una idèa. Los naviris podián reprene la mar.

Antalya Setembre de 2002.

Lo tombèu de Teodèctes

L'autre tombèu, sempre cobèrt de coronas, èra lo de Cilabràs lo vièlh pastre, prumièr estatjant de l'endrech. Que l'aviá agut escambiat amb Laquiòs per un manat de pèis secat. E aicí s'èra bastida antan la ciutat.

Mas lo pus bèu èra aiceste. En riba de la mar, jos los pins. Coma una nau de ròca lèsta a partir sus las èrsas cap a l'orizont bleuge. Lo tombèu de Teodèctes; lo filosòf. Una eleganta inscripcion en letras ellenicas ramentava la devinhòla famosa de l'egrègi discípol d'Isocrates. Sòrres sèm totas doas, caduna dòna naissença a l'autra - qualas sèm? - La jornada e la nuòch.

Los enfants jogavan sus lo sable a tres passes de l'eleganta nau de pèira saura. aquel tombèu qu'Alexandres lo grand l'èra vengut florir, l'annada que passèt aquí. E mai que tant i agradèt l'endrech que i volguèt demorar un ivèrn entièr.

Amont lo bòsc perfumat de grands pins, ont s'escond lo temple d'Atenà, solitari, amb dedins, pro famada, la relíquia de la lança d'Aquiles. La, tot bèu just, qu'auciguèt Ectòr au sèti de Tròa. E pus naut qu'aquel marbre qu'escandilha a la semblança d'un sòmi dins la grand sorelhada, los sèrres rasclats, esbleugissents, desplegant son dentelum de ròca dins lo cèl d'un blau tròp crudèl.

Après lo grand Alexandres, èra vengut Ptolemèu. I avián auborat una estatua. Puòi los romans, Domician, Adrian. Sos noms siaguèron tanben escrincelats aicí sus lo marbre.

E virèron los sègles.

Dins sa caissa de pèira de causse, naviri d'eternitat, en riba de la grand mar, Teodèctes perseguissiá dins l'eternitat sens bolièiras sa soscadissa. Lo vent marin cantava dins la rama dels pins. Los aucèls viravan familiarament a son entorn. Los marinièrs, quand tocavan tèrra, vesián son bèu tombèu e lo saludavan d'un agach, abans de virar sos uòlhs cap a la aubèrgas de las macarèlas, ont sabián trobar las pus fricaudas putanèlas de Licia, de Pisidia e de Pamfilia. Aicí las gents son de piratas, de raubaires, de putanièrs e de macarèls, mas la vida es doça. Dins lo gimnasi de bèus adolescents nuses onchats d'òli aprenián totes los secrèts de la lucha. D'unes marinièrs, puslèu que lo sorire de las filhas a l'intrada dau pòrt, anavan sai que guinhar d'aquel latz. Dins son sòmi d'eternitat lo vièlh filosòf o vesiá tanben.

E venguèron los sègles d'aram e de fèrre, las invasions d'escaches de guerrièrs pus ferotges que de lops. Venguts d'enfre tèrras, enlai, luònh. E las vilas d'a l'entorn èran cremadas, abausonadas. Lo sorire dispareguèt de las caras. La lònga carrièira ombruda que davalava entre lo marbre de las estatuas cap a la pòrta monumentala dedicada a Adrian siaguèt un jorn desèrta. Lo pichon teatre sus lo pendís dau sèrre veguèt pas mai jogar las comedias de Menandre o d'Aristofanes, ni las tragedias de Sofòcles o d'Euripid. Solament los lesèrts, lo vent, las èrbas baujas. Dins los ostaus aclapats grelhavan arronzes e argelasses. Digús s'arrestava pas pus per legir sus los pedestaus lo nom dels emperaires, dels eròis e dels dieus. Ni lo dau filosòf, que son nom, a bèles paucs, s'escafava, dins la mordidura de l'èr marin. E la brutladura de la sorelhada. La doça ciutat en riba de la mar èra mòrta. Tornada aclapadís de pèiras e entravadís de bruèlha. Las colonas de marbre esbrilhaudant tombèron au sòl. E tanben las elegantas estatuas. Quinze sègles de vida brutlanta e chucosa, de jòias, de dolor, e subran pas res, lo silenci de la pèira, l'alisar dau vent, lo vonvonament dels insèctes.

Teodèctes, dins sa sòm, au fons de sa nau d'eternitat, acaminat fòra dau temps, teniá la respònsa a son enigma filosofica. Nani, lo temps se se resclaus pas sus el meteis coma un estadi ont corrisson los atalatges. Fugís enlai, òrb, caluc, despietadós, e jamai non tòrna.

Faselís Estiu de 2002

Presentacion dau libre

Joan-Frederic Brun s'es assenhalat en aclimatant a l'espaci imaginari veïculat per la lenga d'òc los orizonts de la sciéncia-ficcion e l'univèrs de H.P. Lovecraft ("Lo retrach dau dieu Negre" , 1986), puòi lo "realisme fantastic" sudamerican ("Setembralas", 1994), abans de cercar apassionadament la dralha d'un fantastic original enraiçat dins lo legendari occitan e coma consubstancial amb la lenga ("Lo temps clar de las encantadas", 2005). L'inclassable e pro remarcat "Luònh" (2005) retrasiá una aventura vertadièira au travèrs dels estats modificats de la consciéncia d'un coma a las ribas de la mòrt. Amb "ciutats dins l'Azur", l'imaginari de l'autor se renòva en recapitulant tota aquela mirgalhadura per explorar de dralhas novèlas als caireforcs de nòstres sòmis e de nòstras angoissas secrètas. I veiretz cossí la violéncia es terriblament e indefugiblament presenta au còr de la fèsta, e qu'es ela que fai nàisser los dieus antics, fòrças avuglas e irresistiblas sempre presentas au mièg dau mond, lèstas a se desrevelhar. Qué far quora un dieu venjaire gisclat de la mar amenaça de destrusir vòstra ciutat? Perqué la pintora Amber Silversmith non capitèt amb son tablèu miraclós de rebastir l'armonia dau mond? Cossí una jove cercaira alemanda manquèt pas de gaire de faire tornar l'atica diva Artemís dins las arroïnas d'una ciutat oblidada dins los sèrres d'Anatolia? Qué se passèt dins lo camp dels Ebrèus quora Moïses demorava a cima dau Sinaï e non tornava? Cossí l'aucèl de lanha ajudèt lo rei musicaire a retrobar la joina reina esvanesida dins los encantaments de son pargue enflorit? Quane èra lo vertadièr secrèt dau marqués Folco de Baroncelli que lo butèt a reviudar lo cult dau Taur en Camarga? De qué se passa dins lo cap dau rei crudèl a l'ora que se morís e que son reiaume se brigalha? Cossí la polida Leuconoé sacrifiquèt la filha dels titans, l'antica sèrp de la tèsta umana? Cossí la consciéncia dau filosòf Teodèctes seguiguèt la glòria e la descasuda de sa ciutat? Dètz racontes mediterranencs jot lo blau immens dau cèl et jot l'esclaire d'un sorelh despietadós, ont J.F. Brun afina encara tant e mai son estil dins l'estigança d'alargar encara mai las possibilitats d'escritura de nòstra lenga, que s'afortís dins sas mans coma dins las dels melhors autors occitans de nòstre temps coma un otís màger d'escritura dobèrt a totes los vents dau mond.

Joan-Frederic Brun s'est tout d'abord signalé en acclimatant à l'espace imaginaire veéhiculé par la langue d'oc les horizons de la science-fiction et l'univers de H.P. Lovecraft ("Lo retrach dau dieu Negre" , 1986), puis le "réalisme fantastique" sud-américain ("Setembralas", 1994), avant de chercher passionnément le ton d'un fantastique original enraciné dans le légendaire occitan et comme consubstantiel à la langue ("Lo temps clar de las encantadas", 2005 ; "). L'inclassable et assez remarqué "Luònh" (2005) retraçait une aventure authentiquement vécue au travers des états modifiés de conscience durant un coma aux frontières de la mort. Avec "ciutats dins l'Azur",, l'imaginaire de l'auteur se renouvelle, récapitulant tout ce foisonnement d'images et de symboles, pour explorer des chemins nouveaux aux carrefours de nos rêves et de nos angoisses secrètes. On y verra comment la violence est terriblement et inexpiablement présente au coeur de la fête, et que c'est elle que fît naître les dieux anciens, forces aveugles et irrésistibles, toujours présentes au milieu du monde, prêtes à se réveiller. Que faut-il faire quand un dieu vengeur jailli de la mer vient pour détruire votre ville? Pourquoi la peintre Amber Silversmith ne parvint pas en achevant son tableau prodigieux à rétablir l'harmonie du monde? Comment une jeune chercheuse allemande manqua de fort peu de faire revenir l'antique déesse Artémis dans les ruines d'une ville oubliée des montagnes d' Anatolie? Que s'est-il vraiment passé dedans le camp des Hébreux tandis que Moïse s'attardait au sommet du Sinaï? Comment l'oiseau de la tristesse aida un roi musicien à retrouver la jeune reine évanouie dans les enchantements de son parc fleuri? Quel était le véritable secret du marquis Folco de Baroncelli, qui le poussa à rétablir le culte du Taureau en Camargue? Que se passe-t-il dans la tête du roi cruel à l'heure de sa mort et de l'effondrement de son royaume? Comment la belle Leuconoé a sacrifia la fille des Titans, l'antique serpent à tête humaine? Comment la conscience du philosophe Théodecte accompagna-t-elle la gloire et la déchéance de sa cité? Dix récits méditerranéens sous le bleu démesuré du ciel et dans l'éblouissement d'un soleil impitoyable, où J.F. Brun affine encore son art d'écrire, pour élargir encore plus les possibilités de sa langue. Qui s'affirme ainsi dans ses mains comme dans celles des bons auteurs occitans de notre temps comme un outil majeur d'écriture ouvert à tous les horizons du monde.

Ciutats dins l'azur édité par Edicions Reclams , 2008 Terra incognita n°7, 317p. 17euros.

Critica sus lo siti de Ràdio país (amb una entrevista de l'autor : dimèrcs 1èr a 21h, dijaus 2 a 14h e dimenge 5 d'abriu a 11h. Domenja Lekuona que receu a Joan Frederic Brun)

Ciutats dins l'azur que pareish a las Edicions Reclams , 2008 Terra incognita n°7, 317p. 17euros.

Ciutats dins l'azur com autant de rebats dens ua transparéncia celestiau ? L'engenh d'escritura de l'autor e l'evocacion poderosa qui desgatja que hèn pegar, suu pic, asimantat, a las istòrias. Joan Frederic Brun qu'ei enamorat de Dius e de Divas, de ciutats anticas, d'actes violentament crudèus com sols ne cometen o hèn cométer los immortaus, de hats e de broishamis. Qu'a lo gost e l'anar deu raconte. Formidable qu'ei lo mot qui'm vien tà parlar d'aqueras hèitas titanicas au ritme pantaishant : que volerem saber la seguida suu pic prumèr d'aver acabat lo paragrafe qui èm a léger. Qu'ei açò signe de qualitat literària, d'imaginacion fantastica ! E quan tuman los sègles recents qu'ei tà se n'escapar autant sobtament en un cutorn de frasa, au viraplec d'ua botiga, d'ua pintrura, d'ua tomba descobèrtas a l'azard, atau, miraclosament, sonque peu poder deus mots, de las situacions e de las istòrias. Un recuelh de novèlas e seré açò ? cèrtas. Mes qui'vs passeja dens los temps e de per lo monde, òc, dens ua unitat sancera. Qu'ei sustot un libe preciós, recercat, viu, amantolat d'atmosfèras divinaus, banhat de lutz mediterranèu o d'enlòc mei, prestit d'un fantastic que v'arrecomandi. Leuconoé, Sahmaran, Mnesarquidès-MNHSARCIDHS (e que m'agrada quan graficament dens los libes i son signes, escrituras, simbèus, traçs), Amber, Moïses, Aaron, Jack-Randolf, Teodèctes, Folco o lòcs tanben Salem, Roissy e que sèi mei... que son noms que prèstan (a barrèjas ací) imatges, caras, paisatges aus racontes mes n'ei pas tostemps quauqu'un de nomat o lòc de dit qui pòrta aqueths racontes. Atau que nse podem tanben projectar reinas o reis, dius o divas, entitats doblas o totaus o tanben fenomèns qui trespassan la carn mortau. Un gran e bon moment de lectura.

Ciutats dins l'azur comme autant de reflets dans una transparence célèste ? Le génie d'écriture de l'auteur et l'évocation puissante qu'il induit font adhérer, immédiatement, aimanté, à ses histoires. Joan Frederic Brun est amoureux de Dieux et de Déesses, de cités antiques, d'actes violemment cruels comme seuls en commettent ou font commettre les immortels, de destins et de sortilèges. Il a le goût et le rythme du récit. Formidable est le mot qui me vient pour parler de ces faits titanesques au rythme haletant : on voudrait savoir la suite avant d'avoir terminé le paragraphe qu'on est en train de lire. C'est signe de qualité littéraire, d'imagination fantastique ! Et lorsqu'on percute les siècles récents c'est pour s'en extraire tout aussi vite au détour d'une phrase, au hasard de la découverte d'une boutique, d'une peinture, d'une tombe, miraculeusement, juste par le pouvoir des mots, des situations et des histoires. Serait-ce un recueil de nouvelles ? certes. Mais qui vous promène alors dans les temps et par le monde dans une unité entière. C'est surtout un livre précieux, recherché, vif, drapé d'atmosphères divines, baigné de lumière méditerranéenne ou d'un peu plus loin, pêtri d'un fantastiqie que je vous recommande. Leuconoé, Sahmaran, Mnesarquidès-MNHSARCIDHS (et ça me plaît lorsque graphiquement les livres portent des signes, des écritures, symboles, traces...), Amber, Moïses, Aaron, Jack-Randolf, Teodèctes, Folco ou des lieux aussi Salem, Roissy et d'autres encore... sont des noms qui prêtent (ici dans le désordre) images, visages, paysages aux récits, bien que ce ne soit pas tout le temps que quelqu'un de nommé ou qu'un lieu de dit, porte ces histoires. Ainsi pouvons-nous,à notre tour, nous projeter reines ou rois, dieux ou déesses, entités doubles ou totales ou encore phénomènes qui transcendent la chair mortelle. Un grand et bon moment de lecture.

Critica per Guilhèm Joanjòrdi,

"Le monde de nos archéologies"

Dix nouvelles de tailles inégales mais d’intérêt constant. A son gré, on choisira : c’est une œuvre de Bénédictin génial, de lutin pédagogue ou de savant fantasque. Bref le mélange étrange de l’érudition paisible, de la poésie décapante, du fantastique panthéiste. Sans doute s’agit-il en effet de tisser le réel par les mille et un moyens de l’imaginaire, de convoquer les savoirs engloutis, les imaginaires libérés, les picturalités fulgurantes. On s’y retrouve et on s’y perd. Mais, pour cet élégant auteur qui se refuse à la traduction, la langue est là, fil d’Ariane dans ce monde de nos archéologies, du taureau, du cheval, des marées dévorantes et des plaines chargées de temps, d’Histoire et des anciens dieux. Bref la vie ! Bien entendu, la nouvelle que je préfère est celle ou Folco de Baroncelli, ci-devant baron descendant de Florentins (et lui-même inventeur de la Camargue), convoque devant un spécialiste du paganisme “ Le ” taureau, vision qui ne se peut supporter les yeux ouverts… Dans la lignée de Delavouet, de Rouquette, de Manciet et de Delpastre, ayant sans doute pris le meilleur, voici le nouveau recueil de Jean-Frédéric Brun.

Guilhèm Joanjòrdi, InOc.

Me lo mandèt en m'escrivent aquestas regas coralas: "mon car mèste, aciu lo bilhet per Lettres d'aquitaine, la revue de l'Arpel es a diser l'agencia deu libe deu conselh regionau, dija hesoi cricticas de gardy, rouquette, suzanna... n'èi pas dreit qu'a 1100 signes! es pauc! èi ensajat de parlar un pauc de l'estil, un pauc de l'inpiracion, e de balhar un sentit sus una navèra, per contre, vau escriver un pauc mes long per Europe... es que me podetz diser si me soi enganat a de bon? amistats"

Li respondère aiçò: "Car amic. Comprendretz aisidament que çò que m'escrivètz uòi me regaudís tant e mai.. Es un libre qu'ai escrich amb fòrça de plaser, après "Luònh", per me desliurar d'aquel univèrs. En metent en forma d'idèas de 2002, d'un viatge en Turquia meridionala dins la region 'Antalya ont las ciutats arroïnadas de Faselis, Termessos, Pergé, Sidé... desrevelhèreon mos sovenirs d'enfança de lecturas mitologicas e de literatura grèca.. Ai fach un pauc la bugada de las terriblas emocions de mon viatge a las estrèmas ribas de l'autre mond... Per un escrivan occitan, un resson de lectura es una gaug extraordinària. Ai escrich trenta ans de temps sens aver ges de resson. Dempuòi "Setembralas" e "lo Temps Clar de las Encantadas", rescontre de gents qu'an pres de plaser a me legir, e ne soi cada còp esmeravilhat. Lo plaser d'escriure (qu'es tanben un pauc un esclavatge, la necessitat d'obrar a far espelir un objècte complit que concretizèsse una sentida) abotís donc au plaser dau legeire. Sabe res de mai deliciós.Mercé adonc e a lèu de se veire o de se legir... Vene d'acabar un autre libre ttolat "Las que dançavan dins la lutz" e que perlonga e alarga la tematica de mas "Encantadas". Sabe pas encara ont sortirà. Coralament. JFB"(10-3-09)

Retorn a la pagina de l'autor JFB

Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau